Vikan - 17.06.1948, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 25, 1948
7
Tii Öræfa með flutningabíl
Eftir Alan Moray Williams.
(Sjá
Ég á það íslenzkum vinum mínum að
þakka, að mér tókst að komast til Öræfa
og dvelja í viku á Skaftafelli. Ég er hrædd-
ur um að penni minn leiki mér ekki í hönd-
um, eins og t. d. Dufferin lávarði, til að
lýsa því, sem fyrir augun bar, og verð
því að láta mér nægja hughrif venjulegs
ensks ferðalangs.
Ég fór frá Reykjavík með langferða-
bíl að morgni 4. maí. Það var í fyrsta
ekipti, sem ég hafði komizt út úr Reykja-
vík (að undanskilinni snöggri ferð til Þing-
valla) og mér lék forvitni á að vita hvern-
ig landsbyggðin liti út á Islandi. Því mið-
ur var rigning, þegar við lögðum af stað
og þegar við komum að Skarðshlíð, var
talsverð snjókoma, svo að útsýni var
slæmt. Ég fékk samt nokkra hugmynd
um fegurð Eyjafjallanna með hina löngu
röð af svipmiklum fjöllum og snotrum
bændabýlum með rauðum þökum og tún-
um, sem vritust eins slétt og vel hirt og
enskir golfvellir.
Við komum til Víkur í Mýrdal kl. 9.
Mér var forvitni á að sjá þetta litla, lag-
lega þorp með dulræna kletta, er steypast
í haf út, því að meðlimir Félags landkönn-
uða við Oxfordháskólann, en suma þeirra
þekki ég persónulega, dvöldu hér síð-
astliðið sumar. En þar var þá tveggja
feta snjór, og hélt áfram að snjóa, svo
að ég hafði ekki tækifæri til að sjá mig um.
Þórður Stefánsson og Ingibjörg kona
hans voru svo væn, að veita mér húsa-
skjól yfir nóttina, en dóttir þeirra, Vil-
borg, dvelur á heimili foreldra minna á
Englandi til að læra ensku.
Morguninn eftir, 5. maí, hélt ég svo á-
fram austur á bóginn með flutningabíl
frá símanum, sem var á leið að Núpstað.
Guðmundur Hlíðdal hafði vinsamlegast séð
um að ég gæti ferðazt með þessu móti,
og ég vil gjarnan geta þess hér, hver á-
nægja mér var að kynnast íslenzkum
símamönnum og því áríðandi starfi, sem
þeir hafa með höndum, að halda sambönd-
um opnum við hin afskekktu héröð lands-
ins. Líf þeirra er rómantískt eins og Zige-
Skaftafell í öræfum. (Ljósm. Páll Jónsson).
forsíðu)
Alan Moray Williams
er bróðir listakonunnar Barböru Árnason
og- dvelur sem stendur hjá henni og Magnúsi
manni hennar á Lækjarbakka. Hann er
fæddur 17. júní 1915. Gekk í King’s College
í Cambridge og lagði stund á tungumál;
talar hann rússnesku, þýzku, frönsku og
Norðurlandamálin, en ekki íslenzku enn. Á
stríðsárunum var hann foringi í brezka
hernum, m- a. í Narvik í Noregi í maí—
júní 1940 sem túlkur.
Síðan striðinu lauk hefur hann haft ofan
fyrir sér með því að skrifa, þýða, kenna
rússnesku og með landbúnaðarstörfum. Tvö
ljóðasöfn hafa birzt eftir hann: Children
of the Century (Börn aldarinnar) og The
Boad to the West (Leiðin vestur); auk
þess handbók í rússneskukennslu, Bussian
made easy. Einnig hefur hann þýtt nokkrar
bækur úr rússnesku, þar á meðal The
Malacliite Casket eftir Pavel Bazhov, bók-
ina sem kvikmyndin Steinblómið var gerð
eftir.
Williams var ritstjóri að ritgerðasafni
eftir ung foringjaefni, sem heitir Fyrir
hverju ég berst. Ritgerðir þessar voru skrif-
aðar á stríðsárunum, en brezk hernaðaryfir-
völd bönnuðu að birta þær. Nú verða þær
gefnar út í ágúst í sumar og er búizt við,
að þær verði mikið umdeildar.
Hann hefur nýlega lokið við að þýða
úrval úr verkum Gleb Uspensky (1840—
1902) og er nú að viða að sér efni i bók um
Island. Margar greinar og kvæði hafa birzt
eftir hann í brezkum tímaritum, þar á
meðal í Spectator, Tribune, Lilleput og
Modern Beading; auk þess hefur hann oft
skrifað fyrir The Norseman, ensk-norska
ársfjórðungsritið, sem gefið er út í London.
unanna og höfðar sterklega til mín, að
sofa í tjöldum og ferðast landshornanna
á milli. Væri ég Islendingur, mundi ég vera
hreykinn af að Vera félagi í þeim glaða
hóp.
Leiðin frá Vík til Kirkjubæjarklaust-
urs og þaðan að Núpstað, liggur gegnum
tvær miklar eyðimerkur — Mýrdalssand
og Eldhraun. Systir mín hafði sagt mér,
að til væru staðir á Islandi, sem minntu
einna helzt á tunglið, og mér skildist nú
hvað hún átti við. Ég held ég hafi aldrei
séð neitt eins eyðilegt og dapurlegt eins
og þessi líflausu víðerni. Þegar maður hef-
ir séð Eldhraun, með öllum sínum nibb-
um, dröngum og björgum, sem líta út
eins og byltandi, druknandi f járhópar, get-
ur maður hægilega trúað bókstaflega á
tilveru helvítis. Það væri prýðilegt, ef hægt
væri að fara með hvern einasta rússnesk-
an, amerískan og enskan stjórnmálamann
til að benda þeim á hvernig heimurinn
mundi líta út eftir kjarnorkustríð.
Ferðin að Klaustri tók um það bil sjö
tíma og ég varð svangur, — svo svang-
ur, að ég jafnvel naut þess að borða harð-
fisk, sem einhver var svo vingjarnlegur
að bjóða mér. Áður hafði mér þótt hann
ámóta lystugur og birkibörkur, — en ég
þykist þess fullviss, að Islendingum mundi
finnast ýmsir enskir réttir jafn furðu-
legir.
Á Núpstað kvaddi ég vini mína frá sím-
anum, sem ætluðu að fara að gera við
símann við rætur Lómagnúps — þessa
stórkostlega fjallkletts, sem lítur út að
Á leið frá Fagurhólsmýri í IngólfshöfSa. Öræfa-
jökull í baksýn. (Ljósm. Þorst. Jósepsson).
austanverðu frá eins og höfuð egyptsks
faraós — og fór yfir Skeiðarársandana í
flutningabíl, sem Helgi Arason frá Fag-
urhólsmýri ók. Ég hafði gert mér grein
fyrir því, að þetta yrði erfitt ferðalag og
að fara þyrfti yfir margar ár, en hafði
ekki ímyndað mér að það mundi taka svo
langan tíma. Við fórum frá Núpstað kl.
hálf tíu um kvöldið, en þá tók óðum að
dimma. Bílarnir tveir mjökuðust hægt en
stöðugt áfram, en einu sinni eða tvisvar
ætlaði það að reynast örðugt að komast
yfir Skeiðarárálana, því þó þeir væru til-
tölulega grunnir á þessum tíma árs var
straumurinn stríður. Ég sá ófagrar sýnir
Framh. á bls. 15
Á Mýrdalssandi. (Ljósm. Þorst. Jósepsson).