Vikan - 17.06.1948, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 25, 1948
13
Ragnar loðbrók og Kráka
Barnasaga
Ragnar loðbrók Danakóngur gift-
ist Þóru dóttur Herrauðs jarls í Sví-
þjóð. Hafði Ragnar drepið hinn ógur-
lega orm, sem engum hafði tekizt að
yfirvinna. Þau Ragnar og Þóra unn-
ust hugástum. Tvo sonu gat. kóng-
ur við Þóru drottningu sinni. Hétu
þeir Eiríkur og Agnar. En Þóra dó
eftir fárra ára hjónaband.
Að henni látinni lagðist Ragnar
kóngur í víkingu, sem þá var algengt
um fyrirmenn á Norðurlöndum. Það
þótti á þeim tímum viss vegur til
fjár og frama. Nú á dögum mundi
þétta nefnt ránskapur og stiga-
mennska. Ragnar kóngur herjaði víða
og varð gott til f jár. Svo sigldi hann
heim á leið til Danmerkur. Þeir komu
skipum sínum einhverstaðar við Nor-
eg. Sendi kóngur menn á land til
þess að fá bökuð brauð hjá bóiida
nokkrum. Er mennirnir komu með
brauðin, mælti konungur: ..Hverju
sætir þetta ? Brauð þessi, er þið kom-
ið með, eru kolbrennd."
Mennirnir afsökuðu þetta. Þeir
sögðu: „Við sáum unga stúlku, sem
er fegurri en Þóra var. Við horfð-
um stöðugt á hana, og hlustuðum
á tal hennar, sem var mjög vitur-
legt, og gleymdum brauðunum. Svo
brunnu brauðin."
Ragnar kóngur trúði því ekki, að
til væri fegurri kona en Þóra. Hann
mælti: „Farið til stúlkunnar og seg-
ið henni, að koma á morgun fram
í skip mitt. Hún á hvorki að bera
klæði né vera nakin, hún má ekki
hafa borðað, og ekki vera fastandi,
hún skal ekki koma ein, en þó má
enginn maður vera í fylgd með henni.
Ef hún getur orðið við þessu, skal
ég yiðurkenna, að hún sé vitur. Og
þið munuð losna við refsingu fyrir
að brenna brauðin.“
Menn konungs báru þessa orð-
sendingu til meyjarinnar, er hét
Kráka. Hún hló og sagði þeim að
vera óhræddum. Kvaðst hún koma
eins og kóngur hefði fyrirskipað.
Morguninn eftir kom indæl stúlka
til Ragnars konungs. Hún hafði sveip-
að um sig fiskineti, og yfir það hrundi
eða féll hið þykka, gullna hár henn-
ar, eins og kápa. Hún var þar af
leiðandi ekki nakin, þó að hún bæri
ekki klæði. 1 hendinni hélt hún á
BIBLÍUMYNDIR
1. mynd. Seg þú ekki við náunga
þinn: ,,Far og kom aftur! Á morg-
un skal ég gefa þér,“ — ef þú átt
það til.
2. mynd. Mjúklegt andsvar stöðv-
ar bræði, en meiðandi orð vekur reiði.
Af tungu hinna vitru drýpur þekk-
ing ....
3. mynd. Glatt hjarta veitir góða
heilsubót, en dapurt geð skrælir
beinin.
4. mynd. Ef óvin þinn hungrar,
þá gef honum að eta, og ef hann
þyrstir, þá gef honum að drekka.
lauk,' er hún rétt áður hafði bitið í.
Hún var því ekki fastandi, þó að hún
hefði ekki borðað. Lítill hundus, er
hún átti, trítlaði með henni. Hún var
því ekki ein, þó að enginn maður
fylgdi henni.
Var þetta ekki viturlegt af Kráku?
Svo virtist konungi. Er hann fór að
tala við hana, féll hún honum betur
og betur í geð.
Það var satt, að hún var fegurri
en Þóra, vitur mjög og hafði göfugt
hugarfar.
Að lokum sýndi kóngur henni dá-
samlega fagran silkikyrtil, er átt
hafði Þóra drottning. Spurði kóng-
ur, hvort Kráka vildi fylgja sér, ef
hún fengi kyrtil þennan.
„Svo fínn búningur hæfir einungis
drottningu," svaraði Kráka. „Géymdu
kyrtilinn þangað til að þú færð þér
drottningu.“ Kóngur svaraði: „Já, en
ég vil að þú verðir konan mín. Þú,
og engin önnur, getur látið mig
gleyma missi Þóru. Ef þú vilt gift-
ast méi', þá verðurðu að fylgja mér
nú þegai'.“
Og svo giftust þau Ragnar loð-
brók og Kráka hin vitra.
Ragnar kóngur sigldi heim til Dan-
merkur.
En innan skamms lagði hann aft-
ur af stað í víkingu. Að þessu sinni
sigldi hann til Englands og Norður-
Frakklands. Herjaði hann víða og
lét greipar sópa og hlóð skip sín
dýrum varningi.
I fjarveru konungs hafði Kráka
mikjð að gera. Á sumrum stjómaði
hún landinu, og sá um uppeidi drengj-
anna. En þeir voru margir.
Ragnar átti Eirík og Agnar með
Þóru, sem fyrr er greint frá. En þau
Kráka og hann höfðu átt marga
syni. Sá elzti hét Ivar beinlausi. Auk-
nefni þetta fékk hann vegna þess,
að bein hans voru lin, eða brjósk-
kennd. Hann gat ekki gengið, en
var fallegur og greindur drengur og
hin ágætasta bogskytta. Hinir bræð-
urnir voru vel íþróttum búnir. Sá
yngsti hét Sigurður og var nefndur
Sigurður örmur í auga. Var það
vegna þess, að í augum hans sást
ormur, er í þau var horft. Og skal
nú sagt frá því, hvemig eða hvers
vegna hann fékk orm þann.
Ragnar konungur hafði eitt sinn
á ferðum sínum heimsótt sænskan
kóng, sem átti fagra dóttur, er Ingi-
björg hét. 1 veizlu, er haldin var
og er fast hafði verið dmkkið, fóru
sænskir hermenn að tala um það
að skritið væri og óviðfelidið, að
Ragnar kóngur væri giftur norskri
sjómannsdóttur. Mæltu þeir með því
að hann gengi að eiga Ingibjörgu
konungsdóttur.
Er þetta mál hafði veriö rætt um
stund, komst Ragnar loðbrók á sömu
skoðun. Konungur hraðaði svo för
sinni heim til Danmerkur, ákveðinn
í því að skilja við Kráku.
En hann kom ekki að tómum kof-
unum, þar sem drottning hans var.
Henni var kunnugt um, hvað fram-
kvæma átti. Hún mælti: „Þú álít-
ur, að þú hafir gengið að eiga sjó-
mannsdóttui'. En það er ekki sann-
leikanum samkvæmt. Faðir minn
var hin fræga hetja Sigurður Fáfnis-
bani, og móðir mín var valkyrjan
Brynhildur. Þau dóu bæði, er ég var
lítið bam. Þá '#ík fóstri minn mig
að sér. Við fómm til Noregs. Við
höfðum náttstað hjá sjómanninum
og konu hans. Um nóttina drápu þau
hjúin fóstra minn, og ólu mig síðan
upp sem vinnukonu. Á þessu, sem ég
nú sagði, sérðu, að ég er af göfug-
um ættum. Og því til sönnunar skal
drengurinn er ég fæði innan skamms,
hafa orm í auga.“
Er drengurinn fæddist, var ormur
í auga hans, og þar af leiðandi var
hann nefndur Sigurður ormur í auga.
En Ragnar konungur sá eftir því,
að hafa ætlað að skilja við Kráku.
Hennar rétta nafn var Áslaug. Og
bai' hún það nafn, það sem eftir var
æfinnar.
Ragnar kóngur sendi orð hinum
sænska konungi, að hann væri því
afhuga, að ganga að eiga Ingibjörgu
dóttur hans. Sýndi hann Áslaugu alla
þá sæmd og þann heiður, er honum
gat til hugar komið. Bjuggu þau
saman í mjög ástríku hjónabandi.
„Sænski kóngurinn reiddist afskap-
lega við Ragnar loðbrók vegna samn-
ingsslitanna, og varð það tilefni
styrjaldar milli Svia og Dana. Synir
Ragnars voru fyrir liði Dana. Vildu
þeir sýna alheimi hreysti sína og her-
kænsku. Voru þeir kappar miklir,
sem þeir áttu kyn til. Er'þeir höfðu
unnið sigur á Svíum, fóru þeir í
víkingu eins og faðir þeirra, og barst
mikið frægðarorð af þeim Ragnars-
sonum loðbrókar. Kóngur mælti ein-
hverju sinni við Áslaugu drottningu
sina: „Ég álít, að menn gleymi mér.
Ég verð að fara í víking ennþá
einu sinni.“
Hann lét ekki sitja við orðin tóm.
Bjó hann skip sín, safnaði að sér
mönnum og hélt i víking, þótt hnig-
inn væri á efri ár. En þetta varð
síðasta ferð Ragnars loðbrókar.
Um 1850 komu fram á sjónar-
sviðið í Algier meðal múhameðstrúar-
manna þar allmargir „helgir menn“,
sem gerðu „kraftaverk". Var tilgang-
ur þessara manna að vekja trúar-
ofsa hinna innfæddu og æsa þá á
móti Frökkum. í stað- þess að refsa
þessum ,,spámönnum“ réði lands-
stjórinn til sín nokkra duglega sjón-
hverfingarmenn. 1 hvert sinn sem ein-
hver af „fölsku spámönnunum“ hafði
gert „kraftaverk" endurtók sjón-
hverfingamaður það tvisvar og
sýndi múgnum hvemig hann lék
þessa list og bar það ætíð t.ilætlað-
an árangur.
! ! !
Á 17. öld var fyrst farið að drekka
te almennt i Evrópu. Franska kon-
an Madame ,de la Sabliere varð fyrst
til að drekka te með rjóma 1680.
! ! !
Á nítjándu öldinni var rússnesk-
ur maður, Kalesnikoff að nafni, sem
sagði sig vera læknislærðan og brátt
komst hann svo langt að hann var
gerður að yfirlækni við spítala i
Kiew. Framkvæmdi hann 600 meiri-
háttar skurðaðgerðir áður en það
vitnaðist að hann var ekki læknir
— heldur skósmiður.
! ! !
Baðmull er ekki flutt inn í Mexico,
nema gengið sé úr skugga um
að engin meinkvikindi leynist í
sendingunni. Blásýra og brennisteins-
efni eru notuð til þess.