Vikan - 26.05.1949, Síða 11

VIKAN, nr. 21, 1949
11
Framhaldssaga:
Beiskur drykkur
22
Ástasaga eftir Anne Duffield
Alec settist við hlið hennar. Hann horfði á
hana með sínu rólega augnaráði, er hún þekkti
svo vel.
„Hvar er Lance?“ spurði hann.
„Hann er ekki heima. Hann er í Virginía."
„Og þér ein heima?“
„Ég kæri mig ekki um neinn. Og ég vildi
ekki fara héðan."
„En ef þér eruð kvíðandi-------“
„t>að er ég alls ekki. Ég get einungis ekki
þolað Job — auðvitað tómir hleypidómar. Lance
treystir honum í öllu. En hitt fólkið fellur mér
vel í geð — Horace og Jinny og aðrir — þau
koma prýðilega fram við mig.“
„Þér getið fullkomlega treyst Horace og öðr-
um. Þau munu öll sjá vel um þig,“ sagði Alec.
„En það getur ekki gengið, að þér séuð kvíð-
andi og taugaóstyrk. Leyfið mér að fara með
yður til ungfrú Anne.“
„Nei, aldrei í lífinu. Enda er ekkert að mér.
Það er bara í dag, að ég er ónóg sjálfri mér.
Það er svo heitt og mollulegt. „Auk þess“ sagði
hún og brosti, „verð ég að venja mig á að vera
ein. Lance á oft eftir að fara að heiman og
ekki get ég alltaf lagt niður rófuna og flúið.“
„Þér verðið að fara með honum.“
Hún hristi höfuðið.
„Nei, það er ógerlegt. Honum þykir mjög gam-
an að ferðast einn. Það ættuð þér að vita frá
gamalli tíð.“
„Já, þá var hann ókvæntur."
„En ég vil ekki vera hinum fjötur um fót.
Og nú,“ mælti hún, því að hún vildi gjarnan
skipta uni umræður, „nú verðið þér að segja
mér, hvemig á yðar ferðum stendur."
Alec kvaðst vera á leið til Bandarikjanna.
Hann hafði átt kost á fari með skipi, sem átti
að koma við á Blanque, svo að hann hafði ekki
staðizt freistinguna að hitta gamla vini þar á
eynni.
„Og hversu lengi stanzar skipið héma?“
„Aðeins í nótt. Við leggjum af stað snemma
í fyrramálið. Það var aðeins ætlunin að stanza
til þess að taka kol og vistir."
„Ekki lengur! Eln það er samt skárra en eigi.
Eg býst ekki við að þér getið borðað með mér,
Alec. Ég get varla vænzt þess, að þér eyðið
öllum yðar stutta tíma hjá mér, þar sem vin-
irnir em svo margir.“
„Ég hef heimsótt alla hina. Ég drakk te á
Sedrushlið og fékk vélbátinn að láni til þess
að geta fundið ykkur Lance. Mig langar mjög
til þess að borða með yður Celía."
Þau neyttu matarins í stóra borðstofunni, sem
lýst var með sterínljósi. Að snæðingi loknum
settust þau úti á flötinni og ræddust við. Alec
minntist ekki á Lance framar og Celía forð-
aðist að tala um hánn. Hún spurði hann að
ýmsu viðvíkjandi ferð hans og hvernig það gengi
til á Englandi og Skotlandi. Hann sagði henni
i fyrsta sinn um búgarð sinn heima i Hálönd-
um. Hann stóð við vatn eitt umgirt með fjöllum.
„1 þoku og kulda," sagði hann í gamansömum
tón.
„Ekki mundi ég gráta, þótt komið væri dá-
litið af þeirri vöru,“ svaraði hún. Kvöldið var
heitt og mollulegt.
Hún hugði, að hann mundi taka sig á orðinu
og segja: „Þetta sagði ég yður.“ En svo varð
eigi. Hann var ákaflega ástúðlegur við hana.
Hún fann til svo blessunarlegs friðar í návist
hans. Þairnig hafði henni ekki liðið í háa herr-
ans tið. I augum hans var svo mikil ró og
festa, sem gagntók, hvern sem í návist hans
var. Hún fann, hversu mjög henni féll hann
vel í geð og hversu mjög hún hafði saknað hans.
Hún varð þess vísari, að ekki hafði fólkið á
Sedrushlíð rætt við hann um þau Guy og Ann-
ettu og hún talaði heldur ekki um þau. Hún var
þess vís, að Alec mundi hafa á þvi illar bifur,
ef Lance leggði á það mikla áherzlu, að þau
Annetta ættust á ungum aldri. Og þótt hún væri
i þessu máli sömu skoðunar, þoldi hún ekki að
heyra neina gagnrýni á gerðum Lancings. Hún
minntist heldur ekki á það, sem gerzt hafði nótt-
ina góðu, þegar fullt timgl var — hún vildi
helzt gleyma þvi, merkingu þess gat hún ekki
skilið.
Alec tók að tala um Guy, sem hann hafði
hitt á Sedrushlíð.
„Myndarlegur piltur,“ sagði hann. „En hann
þarf að komast í nýtt andrúmsloft. „Ég vildi
óska, að Lance vildi einhvern tíma leyfa mér að
bjóða honum með mér til Skotlands."
„Guy þarf nauðsynlega að komast eitthvað
burtu," mælti Celía, „en Lance má ekki heyra
það nefnt.“
„Nei, ég er búinn að tala mig hásan um það
máj, en allt kemur fyrir ekki.“
„Alveg vonlaust," samþykkti Celía.
Og þar sem hún fann, að þaú tóku nú að
nálgast hættusvæðið — gagnrýnina á Lance —
reis hún á fætur, skjótt og eins og taugaóstyrk.
„Eigum við ekki að ganga spölkom, Alec,
það hressir okkur?"
Hann samþykkti þegar. Þau gengu gegnum
olíuviðarlundinn, niður bröttu steinþrepin og
námu staðar við matjurtagarðinn. Nýtt tungl
skein á himni. Blómabreiðurnar og ávaxtarunn-
arnir láu böðuð í silfruðum ljóma.
„Dásamlegt," sagði Celía blíðlega.
„Það er það!“
„Munið þér, Alec, að þér báðuð mig að sjá
Fairfaix ekki gegnum lituð gleraugu?"
„Já, ég man það. Gerið þér það ennþá?"
„Nei, ég held ekki,“ svaraði hún hægt.
„Það hugði ég líka.“
„Það er betra að sjá skýrt, Alec.“
„Eruð þér ekki hamingjusöm ?“
„Jú, ég er hamingjusöm, en nú er ég allsgáð."
Hann stóð teinréttur við hlið hennar — and-
lit hans var harðneskjulegt að sjá. Celía leit
upp til hans og mætti augnaráði hans. Hann
starði á hana. Hún stóð þannig án þess að hreyfa
sig eitt andartak. Hún var bersýnilega mun föl-
ari en nokkru sinni áður. Hann ætlaði að fara
í fyrramálið, hún mundi þar sjá af góðum vini.
Mundi hann koma aftur? Og hún mælti eilítið
barnaleg:
„Ég óska þess eins, að þér færuð ekki.“
Það var ekki hægt að sjá, að hann heyrði til
hennar. Hann stóð sífellt í sömu skorðum, óbif-
anlegur. Síðan mælti hann allt í einu:'
,Þér eruð ekki hamingjusöm. Það hafði ég
lengi óttast. Ég sagði eitt sinn við yður, að
þér skylduð fara heim, og enn segi ég það sama
— farið heim til Englands, Celía!“
Hún glápti á hann.
„Fara heirn," endurtók hún. „Yfirgefa Fairfax,
yfirgefa — Lance. Þér eruð ekki með öllum
mjalla, Alec.“
„Hugsið, hvað þér viljið, um mig, en ég segi
aftur — Celía, farið heim, farið heim áður en þér
hafið látið troða yður um tær.“
„Ég læt ekki troða mér um tær, ég er eins
hamingjusöm og ég framast get. Ég elska
Lance — —“
„Ekki er síður ástæða til þess að fara frá
honum. Þér getið aldrei lifað það af ef þér
þverskallizt. Getið þér ekki sjálf séð, hversu
breytt þér eruð. Þér eruð ekki nema skugginn
af því, sem þér áður voruð. Þér hafið grennzt.
Augu yðar sýnast álltof stór í samnaburði við
andlitið."
„Alec!“ Hún gat ekki varizt brosi, en hann
var ekki á því að hætta.
„Þér segist elska Lance. Þér eruð blinduð,
þér hafið verið hrifin með. Það er ekki ást,
Celía." Svo var eins og hann myndi allt i einu
eftir því, hver hann var og bætti við: „Fyrirgefið
mér. Ég hefði ekki átt að tala svona við yður.
Fyrirgefið mér!“
Hún leit á hann. Hún var mjög róleg. Nú brosti
hún ekki lengur.
„Þér megið segja, hvað sem yður sýnist,
Alec. Þér emð vinur minn. Meira en vinur minn,
þér emð eins og „stóribróðir". Ég er yður ef
til vill ekki alltaf sammála, en ekkert, sem þér
segið, mim nokkru sinni gera mig reiða framar.
Og ef til vill hafið þér rétt fyrir yður. Ef til
vill er ég blinduð. Hjónaband mitt og Lancings
hefur orðíð annað en ég bjóst við. Ég á ekki
við, að það hafi verið óhamingjusamt, en það
hefur verið mjög í andstöðu við lífsskilning minn.
En þetta er orðið mitt líf, Alec, örlög min, væri
ef til vill réttara. Ég get ekki lýst því með orð-
um. Ég veit einungis, að mér er haldið af
eynni og Lance. Ef til vill em það galdrar. Eyjan
er full af göldrum."
„Góða Celía, ég skil. Hann lagði hendina á
armlegg hennar. Það var aldrei ætlun mín að
gera yður illt.“
„Það hafið þér heldur ekki gert. Það er ég
sem bersýnilega hef gert yður illt. Þér megið
alls ekki aumkvast yfir mig eða bera fyrir mér
kvíðboga."
„Ég skal reyna.“ En augu hans sögðu annað
en varirnar. „Ég varð mjög hryggur af að sjá
yður i dag svona breytta. En nú mun ég ekki
eyða að þvl fleiri orðum."
„Ef — ef ég hef verra útlit en ég hef haft,
þá — —“ V
„Verra útlit!" hrópaði hann. „Vitið þér ekki að
þér eruð fegurri en þér hafið nokkurn tíma
verið? Þér emð miklu fágaðri og fínni, það er
hægt að sjá sjálfa vitund yðar skína gegnum
merg og bein."
„Ó, Alec!" Hún brosti gegnum tárin, hrærð
vegna orða hans. Fögur! Hún!
„Það er heilagur sannleikur," hélt hann áfram,
„en mér líður nær hjarta að sjá yður svona."
„Það eru til þess fullgildar ástæður," sagði
hún blíðlega, „til breytinganna á mér, á ég við."
Hún fremur fann en sá, hversu augu hans urðu
skelfd, er hún sagði þetta.
„Celía?" Gráu augun hans störðu hvasst á
hana, svo að hún gat ekki litið undan. Hún
kinkaði kolli.