Vikan


Vikan - 02.06.1949, Blaðsíða 13

Vikan - 02.06.1949, Blaðsíða 13
VIKAN, nr. 22, 1949 13 KATTARSAGA ÖMIV1U „Það er ekki rétt að hafa of mikið dálæti á litlum börnum, kettlingum og hvolpum," sagði amma oft. En hún breytti ekki samkvæmt þessu. Hún lét mikið með öll ung- viði og var góð og greiðug við menn og málleysingja. Barnabörnum sínum var hún sí- fellt að gefa sælgæti eða eitthvað sem kom þeim vel. Hún var síprión- andi, og marga prjónaflíkina gaf hún barnabörnunum. Amma klappaði hvolpunum, strauk kettlingana svo þeir möluðu, iék við börnin og var oft með þau. Þegar hvolparnir sáu hana komu þeir hlaupandi, snérust umhverfis hana og voru mjög glaðir. Allir höfðu mikla skemmtun af ömmu. Það birti yfir öllu þegar hún kom. Á kvöldin, er dimma tók, sagði amma okkur sögur. Þær voru skemmtilegar að okkar dómi. Og BARNASAGA hún sagði þær svo vel. Hún sagði okkur oft kattarsöguna, en breytti henni ætíð, ýmist stytti hana eða lengdi o. s. frv. Kattarsagan hljóðar á þessa leið: Það var einu sinni lítil telpa er er hét Lísa. Hún þráði að eignast kettling. Oft lék hún sér úti, tíndi blóm og batt sveiga úr þeim. Lísa mundi hafa fest þá á kettlinginn ef hún hefði átt hann. Fest þá bæði um hálsinn og skottið. Faðir Lísu var úti við vinnu sína allan daginn, en móðir hennar sat inni, matreiddi, spann og óf. Lísa vildi ekki segja föður sínum og móður frá hinni heitu þrá, er hún bar í brjósti, eftir því að eignast kettling. Hún bjóst við að foreldrunum þætti hún heimtufrek ef hún bæði þau um að gefa sér kettling. Hún átti ýmis- Bibliumyndir legt. Hún átti allmikið af fötum, tvenna skó, fallegan hatt, matarílát, tannbursta, hárbursta, hárspennur o. fl. Lísa vildi ekki láta ál.ta sig van- þakkláta né heimtufreka. Þess vegna duldi hún sorg sína út af kettlings- leysinu. Það var komið haust. Sólin hækk- aði á lofti, og kuldinn hélt innvciö sina. Móðir Lísu fór að vefa þykkan dúk í vetrarfatnað. En faðir hennar ók í kaupstaðinn og ke>'pti sokka og fleira handa fjölskyldunni. Lísa sat inni á kvöldin og stafaði. K-ö-t-t-u-r-, s-k-á-1, m-j-ó-l-k, b-a-n-d o. s. frv. Hún fór að hugsa um kettl- inginn. Nú væri ekki hægt að binda 1. mynd. Og sjá, lögvitringur nokk- ur stóð upp, freistaði hans og mælti: Meistari, hvað á ég að gjöra til að eignast eilíft líf . . . En hann svar- aði: Elska skalt þú Drottinn, Guð þinn, af öllu hjarta þínu og af allri sálu þinni og af öllum mætti þínum og af öllum huga þínum, og náunga þinn eins og sjálfan þig. 2. mynd. . . . En hann vildi rétt- læta sjálfan sig og sagði við Jesúm: Hver er þá náungi minn? Jesús svar- aði og sagði: Maður nokkur ferð- aðist frá Jcrúsalerh niður til Jerikó, og hann féll í hendur ræningjum, sem flettu hann klæðum og börðu hann og fóru síðan burt og létu hann eftir hálfdauðan . . . En Sam- verji nokkur, er var á ferð, kom að honum, og er hann sá hann kenndi hann í brjósti um hann, og gekk til hans og batt um sár hans og hellti í þau olíu og víni; og hann setti hann upp á sinn eigin eyk og flutti hann til gistihúss og bar umhyggju fyrir honum. . . . Og Jesús sagði við hann: Far þú og gjör þú slíkt hið sama. 3. mynd. Og hann taíaCi til þeirra þessa dæmisögu og sagði: Nú á ein- hver yðar hundrað sauði og týnir einum af þeim; skilur hann þá ekki þá níutíu og níu eftir í óbyggðinni og fer eftir þeim, er týndur er þangað til hann finnur hann? Og er hann hefur fundið hann, leggur hann hann glaður á herðar sér ? Og er hann kemur heim, kallar hann saman vini sina og nágranna og segir við þá: Samgleðjist mér! því að ég hefi fund- ið sauðinn minn, sem týndur var. Ég segi yður, þannig mun verða meiri gleði á himni yfir einum syndara, sem gjörir iðrun, en yfir níu tíu og niu réttlátum, er ekki þurfa iðrunar við. 4. mynd. Eða einhver kona á tiu drökmur og týnir einni drökmu; kveikir hún þá eigi á lampa, sóp- ar húsið og leitar vandlega, þangað til hún finnur hana? Og er hún hef- ur fundið hana, kallar hún saman vinkonur sínar og grannkonur og segir: Samgleðjist mér! því að ég hefi fundið drökmuna, sem ég týndi. Þannig segi ég yður, verður gleði hjá englum Guðs yfir einum syndara, er gjörir iðrun. blómsveiga handa honum, þó að hann væri kominn. En hún myndi í stað þess binda fallegan borða um háls hans. Meira segja hafði hún í hyggju að skifta daglega um hálsband. Svo hefði hún litla skál með nýmjólk í, er hann lepti úr með ánægju. Bólið hans myndi hún hafa mjúkt og notalegt. Dagarnir liðu. 1 byrjun nóvember átti Lísa afmæli. Þá yrði hún sjö ára. Hún hafði gleymt afmælinu. Það var lítið talað um hátíðir og tyllidaga á heimili hennar. Það var nóg að gera, og önnur umtalsefni. Það var talað um hvort eldiviður væri nægur, hvernig skildi að farið ef vatnið í brunninum frysi, eða hvernig gengi að komast út ef húsið fennti í kaf. Alvarleg mál voru mest rædd. Svo kom afmælisdagur Lísu. Þeg- ar hún vaknaði um morguninn stóðu foreldrar hennar hjá rúminu. Faðir Lísu rétti henni böggul og mælti: ,,Ég óska þér til hamingju litla stúlkan min.“ Lísa flýtti sér að taka umbúðirn- ar af pappakassanum og opna hann. Hún varð forviða og glöð er hún sá hvað í kassanum var. Þar var grár kettlingur. Hann horfði á af- mælisbarnið og mjálmaði. Litli kisi var bláeygur. Þarna sat' hann og sleikti sig. Gaman! Gaman! Lísa var afar góð við kettlinginn. Dálæti hennar á honum var tak- markalaust. Hún gaf kisa bezta mat- inn. Svo sem: rjóma, smjör, ost o. s. frv. Lísa þvoði og snyrti kettlinginn þrisvar í viku. Þá skipti hún um hálsband á honum, eða ,,strauaði“ það sem hann hafði haft. , Þetta gerðist ekki i kyrrþey. Það var mikið um dýrðir og hávaði við athöfn þessa. Foreldrar Lísu glöddust af því hve mikla skemmtun dóttir þeirra hafði af kettlingnum. En er til lengdar lét þótti þeim nóg um dá- lætið á honum. Þau veittu því athygli að Lísa hugsaði ekki um annað en kisa. Það var mikið ómak sem Lísa gerði sér í sambandi við hann. Hún gleymdi að búa um sitt rúm þar til kominn var miðdegi, en var alltaf að bjástra við rúm kettlingsins. Hann svaf í kassa. Lísa hristi og viðraði rúmföt kisa að minnsta kosti þrisv- ar á dag, og matarílát hans þvoði hún álíka oft. Kisa líkaði vel þessi mikla um- önnun. Hann fékk mikið sjálfsálit, og gerði sér ekki að góðu annað en hið bezta. Kettlingurinn var sólginn í fisk. þessvegna fór Lísa á hverjum morgni niður á bryggju til þess að dorga kóð. Einn morguninn, er hún kom heim úr veiðiför, köld og svöng, var kisi að veiða gullfiska, en það voru nokkrir gullfiskar í stórri glerskál á skrifstofuborðinu. Hann var búinn að éta þá alla, að tveim imdanskildum. Lísa flýtti sér að bjarga þeim er eftir lifðu. Þeir voru mjög hrædd- ir við kisa, og syntu fram og aftur í skálinni fullir örvæntingar með uppglennt augu. Nú barði Lísa kisa sinn i fyrsta skipti. Og litla stúlkan skildi það, að dálæti á köttum getur gengið úr hófi fram. Þeir verða erfiðir við- fangs og leyfa sér allt. Lisa fór nú að siða kisa. Hún vandaði um við hann er tilefni gafst, og tók hann vel tilsögninni. Þegar kisi varð fullorðinn var hann orðinn fyrirmyndarköttur. Hann var þá laus við matvendi, og át rottur og mýs með beztu lyst eins og katta er hátt- ur. Hann varð þægur og nægjusam- ur. Og þannig eru góð börn. Eins og gengur — Kringlur geta verið góðar, en

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.