Vikan - 07.07.1949, Qupperneq 12

12
VIKAN, nr. 27, 1949
„Þér verðið að fara þegar í stað. Og þér
skuluð segja Annettu frá því.“
„Það get ég alls ekki.“
„Hún gæti einna helzt þolað, að þér segðuð
lienni það,“ svaraði hin ákveðið. „Henni þykir
vænna um yður en nokkurn mann annan. Og
ég er ekkert hissa á því. Á morgun munu allir
vita þetta. Þér skuluð búa yður undir hið versta.
Og farið þér nú.“
Hún sneri sér frá Celíu og laut yfir Guy, sem
lá niðurbrotinn á jörðinni.
„Komdu Guy,“ sagði hún, og drengurinn stóð
á fætur, hallaði sér upp að öxl hennar og gekk
af stað með henni.
Celía stóð kyrr og horfði á eftir þeim.
Ungfrú Flett! Sem hún hafði fyrirlitið, sem eng-
um þótti vænt um. Afbrýðissöm, umtalsill,
kjöftug og óvingjarnleg. Celía hafði haldið, að
hún væri þetta allt saman. En nú kom hún sem
frelsandi engill.
„Guð blessi hana, sagði Celía og andvarpaði.
Síðan tók hún á rás, sem leið lá, heim til
Sedrushlíðar.
Hún hljóp næstum alla leið, þótt það væri
æðispölur. Hún fór rétt framhjá einu negra-
hverfinu, og nú heyrði hún greinilega hinn villta
söng og æðisgengnu hróp. En það hafði engin
áhrif á hana. Hvað kom það málinu við, þó að
íbúarnir á Blanque væru að fagna fullu tungli
með vitleysislegum hamagangi, fyrst ungur,
yndislegur maður hafði orðið brjálaður allt í
einu og án sýnilegs tilefnis — og unga stúlkan
sem hann elskaði og elskaði einnig hann, varð
að fá að vita þetta.
Annetta! Celía nam allt í einu staðar. Það
var eins og hjarta hennar ætlaði að springa,
er hún minntist þessarar ungu, indælu og góðu
stúlku. Hvað hafði komið fyrir hana? — En ef
það var satt, hlaut hann líka að hafa verið
brjálaður i gærkvöldi. Ó, þessi ey!
Hún tók enn á rás, datt við og við, en komst
um síðir að hliðinu á Sedrushlíð. Þar nam hún
staðar, reyndi að setja í sig kjark og brýna
fyrir sér, hvað hún ætlaði að segja. Ungfrú Flett
hafði sagt, að hún yrði að segja Annettu frá
þessu tafarlaust, en hún vissi, að það gat hún
ekki gert. Ekki strax — ekki í kvöld. Gefum
Annettu frið eina nótt enn. Lofum henni að
sofa. Hún var efalaust sofnuð og svaf væran.
Það mundi vera nógur tími í fyrramálið.
Hún gekk inn gegnum hliðið og læddist inn
í sedruslundinn, sem lá heim að húsi Guys. En
allt í einu snarstanzaði hún. Hún gaf frá sér
hálfkæft óp, en gat ekkert sagt. Fyrir framan
hana stóð ung stúlka í hvítum náttkjól, með
silfrað hár, sem bylgjaðist niður um herðar
henni, andlit, sem minnti á skógaálf og augu,
sem minntu á dimmblá stöðuvötn.
„Celía!“ Skjótt og hljóðlega kom Annetta til
hennar. „Hvað er á seyði? Hvar er Guy?“
„Elsku Annetta —“ Rödd hennar bilaði.
„Segðu mér það,“ skipaði Annetta.
„Segja þér hvað? Hvað ertu að gera hér úti?“
„Eg gekk gegnum skóginn. Til hússins hans.
Eg þurfti að tala við hann. Ég ætlaði að segja
honum, að — að ég elskaði hann! Ég sá ykkur
bæði taka hjólin.og ég heyrði, að þú varst að
telja hann á að vera kyrran, ég sá, þegar þið
ókuð af stað, og síðan hef ég beðið þess, að
hann kæmi heim aftur. Hvar er hann Celía?
Komdu með hann til mín.“
„Ó, Annetta — —“ Enn fann Celía, að hún
gat ekkert sagt.
„Hefur hann sagt þér það? Er hann ó-
hamingjusamur. En það sakar ekkert. Ég elska
hann. Kallaðu á hann Celía!“
Hún lyfti andlitinu og tunglsgeislarnir féllu
beint á andlit henni. Þetta gat Celia ekki þolað.
Hún gat ekki horft á þetta. Nú varð hún sjálf
sem vitlaus væri. Hún hrópaði:
„Ó, nei, nei, Annetta, gerðu þetta ekki!
Horfðu ekki upp í tunglið."
Hræðilegur sannleikur geislaði frá brúnum
augum ungu stúlkunnar.
„Tunglið" hvíslaði hún. „Nei, nei. Hann líka!
Ó, nei! Ekki Guy.“
Rödd hennar varð annarleg og ekkert lík þvi
sem venjulega. Hún skrækti eins og hún réði
ekki við sig. Þá vaknaði Celía aftur til heil-
brigðrar skynsemi.
„Annetta, elsku hjartans Annetta mín — ■—.“
Hún ætlaði að grípa hana í fang sér, en það
var önnur um það. Mam’Ester var þar komin.
Hún hafði gripið litla eftirlætisgoðið sitt í fang-
ið, áður -en Celia gat áttað sig. Annetta var nú
alveg róleg. Hún hallaði sér örugg að brjósti
gömlu konunnar.
„Farið þér, frú Celía,“ sagði Mam’Easter.
„Ég skal gæta hennar. Farið heim og bíðið
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Frissi er að æfa fiOluleik.
2. Maggi: Opnaðu, Frissi!
3. Frissi: Hvað gengur á!
Maggi: Mig langar að spyrja þig, hvort þú
viljir ekki leika eitthvert annað lag . . .
4. Maggi: . . . hundinum mínum geðjast ekki
að þessu, sem þú varst að leika áðan.
Robert Taylor, kvikmyndastjarna og
kvennagull, hefur gaman af stangarveið-
um. Hann notar nærri hverja frístund til
þess að veiða.
eftir hr. Lance. Hann mun þurfa á yður að
halda.
Celía horfði á eftir þeim. Gamla konan gerði
hvort tveggja að bera og leiða Annettu. Svo
gekk hún áfram inn í skóginn. Skógurinn var í
senn bjartur og myrkur, silfraður og svartur,
heillandi og hræðilegur. I augum Celíu var hann
nú hræðilegur eins og allt á Blanque. Allt var
þar ennþá leyndardómsfyllra og óttalegra, en
verið hafði um langa hríð.
Hún gekk áfram í blindni. Hana hryllti við,
er hún leit til húss Guys. Henni lá við sturlun,
henni fannst hún vera á leiðinni með að fara eins
og hann. Henni var ískalt á höndunum, en kinn-
ar hennar loguðu. Hún var hrædd við skóginn,
hrædd við húsið, sem beið þögult eftir henni,
hrædd við að hitta Lance eins og komið var
fyrir honum. Hún var hrædd víð allt.
Þegar hún var komin svo langt, að hún gat
séð litla, hvita húsið, bar hún hönd fyrir augu.
Þá heyrði hún einhvern hrópa á sig og koma
á harðaspretti á móti sér. Það var Alec Mae-
kenzie. Það var eins og þungu fargi væri létt
af Celíu. En samt féll hún saman-------
19. KAFLI.
„Líður yður betur núna?“ Alec stóð yfir
henni með vatnsglas í höndunum. Hún var nú
inni í húsinu. Alec hafði flutt hana þangað, sett
hana niður á stól og gefið henni koníak.
„Já, þökk fyrir, nú líður mér vel,“ svaraði
hún.
„Meira koníak ?“
„Nei, þökk fyrir, ekki meira.“
„Sitjið hér kyrr og reynið að jafna yður.“
„Ég er búin að jafna mig. Hafið þér heyrt,
Alec, — —“
„Já, allt, Celía.“
,,Ó,“ sagði hún. Hún horfði á hann skelfd á
svip. „Lance,“ hvíslaði hún.
„Hann er hjá syni sínum!“
„Hafið þér séð Guy?“
„Nei. En ég ætla að líta á hann bráðlega.
Ég fór beint hingað til þess að líta eftir yður.
Þér ættuð ekki að vera ein.“
„Sendi unfrú Flett eftir yður?“
„Já, sendimaður kom frá prestinum sjálfum,
og hann sagði okkur eins vel frá öllu og hann
gat og sagði, að ungfrú Flett hefði sent yður
heim.“
„Það var mjög fallega gert af yður að koma
til mín, Alec."
„Ég vissi, að þér mundið þarfnast min. Ég
var hræddur um, að þér munduð vera kominn
heim á undan mér.“