Vikan - 14.07.1949, Qupperneq 13

VIKAN, nr. 28, 1949
13
BERDU HANN barnasaga
Það var einu sinni malari. Hann
átti ágæta myllu. Hún hafði gengið
að erfðum í marga ættliði. Malarinn
átti son að nafni Allan, er honum
þótti Vænt um, og skyldi hann taka
við stjóm myllunnar, er tímar liðu.
Svo kom ungur malarasveinn til
sögunnar. Hann var ráðinn í vinnu
við mylluná; því að mikið var að
gera.
Malarasveinn þessi var óvenjulega
stór og sterkur. Gamli malarinn þótt—
ist hafa verið heppinn að fá krafta-
jötunn þennan.
Myllueigandinn sagði við sjálfan
sig:
„Hann getur án efa unnið þriggja
manna verk. En hann borðar ekki
meira en eins og einn maður. Allan
getur farið að heiman og kynnzt
löndum og lýði. Það er lærdómsríkt".
Allan varð glaður, er hann mátti
fara í þessa langferð. Hann mælti:
„Ég mun áreiðanlega læra eitthvað
í ferðinni og koma heim með reynslu
og þekkingu, er má að gagni verða,
því að heimskt er heimaalið bam."
Svo fór Allan út í heiminn, og seg-
ir ekki af honum i bráð.
Ókunni malarasveinninn hét Sívert.
Hann virtist ánægður með lífiS í nýju
vistinni. Var hann duglegur í fyrstu
og handlék stóra og þunga poka mjög
léttilega.
En það leið ekki á löngu, þar til
hann gerðist all-ráðríkur. Hann þoldi
ekki að neinn hefði yfir honum að
segja. Hann var heimtufrekur og
krafðist alls hins bezta, er fáanlegt
var. Hann heimtaði beztu stofurnar
í húsinu. Neyddist gamli maðurinn
til þess að flytja í litið herbergi, en
Sivert flutti í stofur húsbóndans.
Sivert tók alla þá peninga, sem
greiða átti gamla manninum. Við-
kvæði Siverts var þetta, er malarinn
maldaði I móinn: „Ef þér geðjast
ekki að þessu, þá getum við sleg-
izt, eða látið hendur skipta. Sá, sem
sterkari er, ræður og hirðir ágóð-
ann.“
En þar sem Sivert var heljarmenni,
var þetta ekki árennilegt. Svo sterk-
ur var hann, að hánn gat lyft hesti
með annari hendinni, en 100 kg. korn-
tunnu með hinni.
Biblíumyndir
1. mynd: Og á fyrsta degi ósýrðu
brauðanna, er rnenn slátruðu páska-
lambinu segja lærisveinar hans við
hann: Hvert vilt þú, að vér förum
til að búa þér páskamáltíðina ?
2. mynd: . . . Og hann segir við
þá: Farið til borgarinnar. Yður mun
mæta maður, sem ber vatnskrús;
fyigið honum . . . þá segið við hús-
ráðandann: Meistarinn segir: Hvar
er herbergið, þar sem ég megi neyta
páskalambsins með lærisveinum mín-
um?
4. mynd: . . . Sannlega segi ég
yður, einn af yður mun svikja mig,
sá sem etur með mér.
5. . . . tók hann brauð, blessaði og
braut það, og gaf þeim og sagði:
Takið, þetta er líkami minn.
Gamli malarinn andvarpaði og
sagði við sjálfan sig: „Hvernig ætli
ég fari út úr þessu? Hvar skyldi Al-
lan vera ? Ætli hann komi aldrei heim
og taki við stjórn myllunnar?"
Allan sá og heyrði margt fróðlegt
á ferðum sínum. Hann hafði frétt
af sterka Sivert, og framferði hans,
löngu áður en hann kom heim.
Allan eignaðist marga trygga vini,
vegna þess, að hann kom vel fram
við alla.
Dag nokkum talaði hann við bú-
álfana sem bjuggu í risahólnum.
Þeir gáfu honum skrin og sögðu:
„Farðu heim og segðu við Sivert að
þú hafir dálítið meðferðis er þú sýnir
engum nema honum. Vertu óhrædd-
ur við hann. Þegar hann hefir séð
það, sem í skrininu er, mun hann
verða viðráðanlegur.
Svo hélt allan heimleiðis. Það var
um kvöld, að hann kom heim að
myllunni, þar sem sterki Sivert fór
með völd. Gamli malarinn sat út i
horni og steinþagði.
„Jæja. Ertu kominn heim, Allan?“
sagði Sivert. „Þú þurftir ekki að
koma. Hér er allt í lagi, og við
þurfum ekki að hafa þig.“
Allan svaraði: „Það þykist ég
vita. En ég bjóst við að þú hefðir
gaman af því að sjá, hvað ég hef
í þessu skríni.“
Hann setti skrínið á borðið. Það
var fallegt, silfri drifið og lista-
smíði.
Sivert var forvitinn. Hann sagði:
„Já, sýndu mér, hvað í skríninu
er.“
Með sjálfum sér ákvað Sivert að
taka það, sem í skríninu var, ef hann
langaði til að eiga það. Honum var
sama hvort Allan líkaði það betur
eða ver.
Allan opnaði skrínið, og upp úr
því hoppaði lítill búálfur. Hann var
álíka stór og hönd á meðal manni.
„Hvað er þetta?“ spurði Sivert,
og varð forviða. „Ég þarf þín ekki
með. Ég vil ekki eiga þig.“
„Um það hirði ég ekki hvort þér
líkar betur eða ver,“ sagði búálfur-
inn. Að svo mæltu stökk búálfurinn
upp á höfuð Siverts og tók að berja
hann. „Berðu hann!“ sagði Allan
hrifinn. Og búálfurinn óx í hvert
sinn sem Allan sagði þessi orð.
Sivert æddi fram og aftur til þess
að losna við búálfinn. En það tókst
ekki.
Búálfurinn sat ýmist á öxlum
Siverts, baki hans eða höfði, og
barði hann miskunarlaust. Það var
eins og hann hefði járnhnefa.
Að lokum flýði Sivert. Enginn
veit hvert hann fór. Það skiptir ekki
máli. Hitt var gleðiefni að feðgarn-
ir fengu að starfrækja myllu sína
í friði.
Á spjaldinu stendur: „Sally, ég
beið eftir þér þangað til lögreglan
rak mig burtu. Jói.“
Sally: „En sá karlmaður að láta
lögregluna ráða yfir sér.“
Veiztu þetta — ?
Mynd til vinstri. Viður er svo sjaldgæfur í Irak, að menn verða að reisa
hus og girðingar o. s. frv. úr spýtum og röftum, sem fengið er á þann hátt
að brjóta vöruflutningafleka, sem fleytt er niður Tigris-fljót til Bagdad'
Mynd að ofan t. h.: Alligatorar (amerískir krókódilar) lifa í mýrlendi og
ef það þornar upp verða þeir að leita sér nýrra heimkynna, eða deyja ella.
Mynd i miðju: Meðalstærð mannshandar fer minnkandi. — Mynd að neðan
t. h.: 12 þeirra skipa, er reynd voru í atómsprengjutilrauninni við Bikini
cru cnn í notkun. Þau voru í upphafi 76.