Vikan - 21.07.1949, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 29, 1949
„Hugsa sér! Er það tilfellið? Frayle brosti
svo að spékopparnir sáust greinilega á kinnum
hans. Larkin veitti því athygli, að hann hafði
rispu á hægri vanga og að hann reyndi að hylja
bláleita bauga neðan við augun með því að bera
á þá talkúm. „Nei, ætli endalok hans hafi nú
verið á þann veg! Hann datt einfaldlega og braut
á sér höfuðkúpuna. En trúað gæti ég, að ein-
hverjir aðrir hafi lætt inn hjá þér þessari skoð-
un. Hver var það?“
„Frú Greeve", sagði Dorothy án þess að hugsa
sig um.
Bros Frayles fjaraði út. Hann mælti:
„Ég imynda mér, að hún hafi þá séð, þegar
morðið var framið".
„Að minnsta kosti sá hún eitthvað", svaraði
Dorothy.
. „Ætli það væri ekki upplagt að við skryppum
niður til frú Greeve“, sagði Larkin. „Hana lang-
ar vafalaust til þess að sjá hin fögru bláu augu
yðar, herra Frayle!"
„Já, hvað hefur eiginlega komið fyrir augu
þín, Charlie ?“ spurði Dorothy.
„O, það er ekkert. Við skulum heilsa upp á
frú Greeve“, svaraði hánn og leit til Larkins.
„Gangið þér bara áfram með ungfrú Bonner",
sagði Larkin. „Ég kem eftir stundarkorn".
Hann stóð kyrr og horfði á eftir þeim, þang-
að til þau voru horfin sjónum. Þá lagði hann af
stað til loftskeytaklefans. Hann nam staðar við
klefadyrnar, tók upp samanbrotna pappírsörk,
leit í síðasta sinn yfir það, sem hann hafði skrif-
að um fráfall Arthurs Bonners og bætti við
neðan við undirskrift sína einu orði: Framhald.
7. KAFLI.
„Mín kæra! Fæ ég reimsókn!“ hrópaði
Millicent Greeve óttaslegin, er Dorothy opn-
aði dyrnar fyrir Larkin. „Og ég sem er svo
hræðilega útlítandi. Ég skal segja yður, herra
Parker, að ég hef ekki verið mönnum sinnandi,
og ég hafði ekki einu sinni rænu á þvi að púðra
á mér nefið! En svona er það alltaf, þegar eitt-
hvað skeður. Það fær svoddan ósköp á mig“.
„Langt því frá, þér eruð eins og nýútsprung-
in blóm að sjá!“ sagði Larkin stimamjúkur •—
þótt hann í sannleika vissi ekki við hvaða blóm
ætti að líkja henni — nema ef vera skyldi guln-
að ýlustrá.
Hún var klædd í appelsínugulan náttkjól og
hárið úfið og illa til haft. En samt hafði hún ■—
hvað svo sem hún segði — reynt að snurfusa á
sér fésið — en hárið, það var eins og kattar-
gríslingur hefði leikið sér á því daglangt.
„Viljið þér ekki fá yður sæti? sagði Dorothy
um leið og hún fjarlægði mesta skranið úr eina
stólnum, sem til var í klefanum.
„Hvar er Frayle ?“ spurði hann.
„Hann vildi ekki koma með mér. Hann fór
eitthvað með herra Shima“.
„Ég er svo glöð, að þér skylduð koma, herra
Larker", sagði frú Greeve.
„Ekki Larker! Larkin“, leiðrétti Dorothy.
„Segið þér bara Glen“, sagði Larkin.
„Yður getur ekki grunað, hvað það er mikið
öryggi í því að hafa karlmann í návist sinni,
þegar svona hræðilegt hefur komið fyrir, Glen“,
andvarpaði frú Greeve. „Dauðinn hefur alltaf
svo hræðileg áhrif á mig“.
„Hugsið þér yður, Glen, frú Greeve hefur not-
að morguninn til þess að skrifa erfðaskrána!“
sagði Dorothy.
„Já, ég veit, að ég er heimsk og taugaveikl-
uð“, sagði frú Greeve og reyndi að brosa. En
þetta var henni um megn. Hún hné þreytulega
niður í rúmið og strauk með holdugri hendi sinni
um ennið. „Mér verður alltaf hugsað til þess,
þegar einhver deyr. Og svo, þegar ég hef náð
mér, rif ég það allt í tætlur".
„Þér hljótið að hafa fengið voðalegt tauga-
áfall“, sagði Larkin með samúð. „Voruð þér ein,
þegar þér sáuð líkið?“
,,Ég sá það eiginlega ekki“, svaraði frú Greeve
full fljótt. „Ó, ég hefði ekki þolað að horfa á lík.
Það — það hefði drepið mig“.
„Já, en þér sáuð hann, Millie! Þér sögðuð mér
það sjálf“, sagði Dorothy.
„Já, ef til vill gerði ég það“, svaraði frú
Greeve. ,,Ég á einungis við, að ég þoli ekki, að
talað sé um það“.
„Hvað var klukkan, þegar þér sáuð hann,
Millie?" spurði Larkin.
„Ég veit það ekki. Ég á við ég leit ekki á
klukkuna. Ég var í heimsókn hjá kunningjum
mínum á öðru farrými og — ■—“
„Var það ekki um klukkan fjögur?“
„Jú, það getur vel verið. Það var ekki farið
að birta".
„Og maðurinn lá sem sagt á þilfarinu, þegar
þér sáuð hann?“
„Já“.
„Þekktuð þér hann?
„Þekkti og þekkti ekki. Ég sá, að það var-
sami maðurinn, sem gægðist á gluggarm hjá
mér í gær“.
„Hvemig gátuð þér séð það, þegar dimmt
var, eins og þér segið?“ spurði Larkin.
„Ó, góði, það var enginn vandi, það var bjarm-
inn frá vasaljósinu ■— •—■ Nei, ég á við, ég sá
hann alls ekki!“ bætti hún við og vildi leiðrétta
sig.
„Hvaða vasaljósi ?“
„Nú hafið þér ruglað mig svo, að ég veifc
hvorki upp né niður!“ andvarpaði frú Greeve
og greip um höfuðið á sér. „Ég veit ekki einu
sinni, sjálf hvað ég er að segja“.
„Nú, það stóð sem sagt maður og laut yfir
líkið með vasaljós i hendinni ? Gáði hann í vas-
ana ?“
Frú Greeve glennti upp augun.
„Ég skal segja yður það, herra Larker, að
ég veit ekkert um það! Og þótt ég vissi það,
mundi ég ekki segja yður frá því. Ég gæti það
bara alls ekki. Ég á við, þótt ég hefði séð hann
myrtan, gæti ég ekki sagt frá því. Ég gæti þá
átt á hættu, að ég yrði einnig myrt“.
„Haldið þér, að hann hafi þekkt yður?“
„Það er mjög líklegt, já, sannarlega! Ég geng
nú yfirleitt ekki hægt um og ég bjóst nú ekki
við að sjá — —“
„En maðurinn með vasaljósið var sem sagt
að gá í vasa hins dauða?“
„Já“.
„Hver var það?“
„Ég get ekki sagt yður það, herra Larkin.
Mig langar ekki til að verða næsta fórnardýrið.
Og þar að auki sá ég ekki framan í hann. Hann
sneri baki að mér“.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McMar.us'.
Pabbinn: Ég vildi ég þyrfti ekki á þennan fund. Ég mundi
miklu heldur vilja vera heima og gæta Lilla, meðan þú ert úti.
Mamman: Fástu ekki um það, elskan. Ég hef útvegað prýði-
lega konu til þess að gæta hans.
Pabbinn: Ertu að fara, ástin min?
Mamman: Já, og þú skalt ekki hafa áhyggjur út af Lilla,
Hann er vel geymdur.
Pabbinn: Það er óhugnanleg
hugsun að skilja Lilla eftir hjá
ókunnugri barnfóstru, en það
verður svo að vera.

Pabbinn: Ætli Lilla líði vel? Ég
hef áhyggjur út af honum. Ég held
ég fari heim og láti fundinn eiga
sig.
Pabbinn: Halló, elskan mín. Ég ákvað að koma aftur og vera hjá Lilla.
Mamman: Og ég líka, ástin mín. Frú Mangan hefur áreiðanlega ekkert á
móti því að við hjálpum henni að gæta elsku barnsins okkar.
Frú Mangan: Ef ykkur vantar aðra manneskju í viðbót til þess að hafa
ofan af fyrir krakkanum, get ég mælt með karlinum mínum.