Vikan - 21.07.1949, Síða 11

VIKAN, nr. 29, 1949
11
Framhaldssaga:
i
:
*
«
t
«
*
i
«
«
B
«
I
I
•
:
«
>
i
:
I
* Beiskur
30
drykkmr
A
Astasaga eftir Anne Duffield
„Nei. Ég óska ekki ráða, Alec. Ég verð sjálf
að sjá fyrir mér. Ég var bara dálítið hissa, —
ég á við, ég er hvorki sár eða leið,“ flýtti hún
sér að bæta við, langt því frá! En þér hafið skipt
um skoðun.“
„Ég hef ekki skipt um skoðun," svaraði Alec.
„En ég get ekki ráðið yður eins og mér væri
næst skapi. Ég er alls ekki áhugalaus. Það hef
ég aldrei verið, en ég reyndi að draga mig út úr.“
Hún leit á hann stórum, spyrjandi augum.
„Alec! Nei — nei-------.“ Hún vissi ekki sjálf,
hvað hún ætlaði að segja. Hin fyrsta hugsun
hennar var óttinn við að missa góðan vin. Það
var eins og hann hefði lesið hugsanir hennar,
því að hann svaraði mjög rólega:
„Við skulum ekki minnast á þetta framar,
Celía. Gleymum því, sem ég hef sagt. Og nú
verð ég að fara frá yður. Hvað ætlið þér að
gera?"
„Ég ætla að ganga yfir og hitta Annettu."
Hún var mjög föl, er hún sagði þetta, en samt
var hún mjög ákveðin i máli.
„Ágætt! Þá næ ég í yður á Sedrushlíð klukk-
an tvö.“
„Hann greip hönd hennar og þrýsti hana fast,
eins og hann væri að innsigla samning. Hið
hlýja, fasta handtak gerði hana aftur rólega —
hún mundi aldrei missa þennan vin sinn.
Er hann var farinn, stóð hún lengi og horfði
á eftir honum og hvíslaði loks nafn hans blíð-
lega: „Alec!“ Og allt í einu eldroðnaði hún i
framan. Hin háa mynd hans fjaraði út fyrir
sjónum hennar, er augun fylltust af tár-
um. Svo sneri hún sér við, ákveðin í skapi, greip
hatt og hljóp eftir stígnum, sem lá heim til
Sedrushlíðar.
Mam’ Easter tók á móti henni í dyrunum.
Kringlótta, kolsvarta andlitið hennar var tekið
og það var ekkert geislandi fagnaðarbros á vör-
um hennar, eins og venjulega.
„Komið inn, frú Celía," sagði hún. „Þér hafið
gengið of hart i þessu brennandi sólskini. Þér
lítið ekki vel út.“
„Mér líður vel, Mam’ Easter. Hvernig líður
Annettu? Get ég fengið að koma inn til hennar?"
„Hún er uppi í herbergi sínu, frú Celía. Hún
hefur hvorki talað né grátið. Ég veit ekki, hvað
ég á að gera. Farið upp til hennar — kannske
getið þér eitthvað gert."
„Hvar er fröken Olga?"
„Hún er veik, — í rúminu. Þér þurfið ekki
að fara til hennar."
Celía gekk hratt upp stigann og barði að dyr-
um hjá Annettu. Það var ekki svarað. Hún opn-
aði dymar og sá Annettu sitja úti við glugga,
enn klædda í hvíta kjólinn, er hún hafði verið
í um kvöldið. Hún var náföl og með starandi
augu. Hún virtist ekki gefa því gaum, er Celía
kom inn.
„Annetta, elsku hjartans Annetta." Celía. kraup
á kné við hliðina á stólnum, er Annetta sat í
og tók hana i fangið. Annetta horfði bara á
hana.
Celía tók að strjúka gullið hár hennar og
þrýsti henni þétt að brjósti sínu. En Annetta
sagði ekki eitt orð.
„Elsku Annetta min, viltu ekki tala við mig?"
„Það er ekkert að segja." Rödd Annettu var
mjög lág og þreytuleg.
„Ó, Annetta, ég skil það svo vel. Veslings stúlk-
an mín, elsku barnið mitt — —.“ Svo féll hún
saman og undraðist yfir sinu eigin veiklyndi og
grét beisklega.
En það var Annettu aðeins til góðs. Því að
eins og Mam’ Easter sagði, hafði hún hvorki tal-
að né grátið, en hafði þó ríka þörf fyir það.
Og það leið heldur ekki á löngu þar til hún
var farin að gráta líka. Hún grét svo ofsalega,
að Celía skelfdist við.
Celía hélt henni fast upp að sér, meðan mestu
gráthrinurnar stóðu yfir, án þess að segja
orð. Loks varð Annetta rólegri. Hún lá magn-
þrota við barm Celíu, en rétti svo úr sér með
barnslegri hreyfingu, teygði fram varirnar í
beiðni um koss.
„Ég er svo glöð, að þú skyldir korna" sagði
hún. „Ó, Celía, hvað á ég að gera?
„Elsku Annetta — hvað getum við gert -—
öll? Við verðum að þola þetta — og reyna að
vera tápmikil — eins og við framast getum.”
„En ég elska hann svo mikið. Ó, Guy, Guy
— —“ Hún huldi andlit sitt og grét beisklega.
Celía fann að hún hafði skilið allt, án þess að
henni hefði beinlínis verið skýrt frá því. Hún
hafði ekkert heyrt nema hið villta hróp Celíu
um nóttina, og hún hafði strax skilið, hvað það
meinti. Hún þekkti greinilega eyna og leyndar-
mál hennar.
Að andartaki liðnu lyfti hún aftur höfði minu,
kinnar hennar loguðu og hin yndislegu augu
voru mjög villt.
„Celía, Celía, það er allt mér að kenna. Ég
kom honum út í þetta!"
„Annetta, elsku Annetta, reyndu að stilla þig.
Þú veizt ekki, hvað þú segir."
„Jú, ég veit hvað ég er að segja. Ef ég hefði,
ekki verið svona grimm og vond — ■—“
„Hvenær varstu vond, Annetta?"
„1 fyrrakvöld. 1 skóginum. Hann — hann —“
Hún dró andann með erfiðismunum —. Ég var
hrædd. Og síðan reið. Hann hræddi mig. Ég
sagði við hann, að ég hataði hann. Ég sagði,
að ég skyldi fyrirfara mér. Ég hljóp í burtu og
vildi helzt drepa mig, en ég þorði það ekki. Mig
langaði ekki til þess að lifa, Celía, eftir að hafa
séð Guy svona. Ég hrópaði þetta til hans og
og hljóp burtu." Hún þagnaði og skalf frá
hvirfli til ilja, en Celía þrýsti henni æ fastar að
sér.
„Annetta — veslings Annetta."
„Ég skil þetta ekki,“ hvíslaði Annetta. „Hann.
vildi tala við mig í gær, en ég vildi ekki sjá
hann. Ég hélt kyrru fyrir í rúminu. Og allt einu
varð það allt svo skýrt fyrir mér. Ég skildi. Ég
vissi, að það var ekki til neins lengur af því að
ég elskaði hann svo mikið."
„Elsku barn." Rödd Celíu var varla heyran-
leg.
„Og svo ætlaði ég að hitta hann og segja
honum frá því,“ hélt Annetta áfram hásum
rómi. “Ég vissi, að hann mundi vera heima. Við
höfðum dálitið merki, sem hann hlaut að lieyra
og koma til mín. En þegar ég kom i skógar-
jaðarinn, sá ég þig með honum. Ég vildi ekki,
að þú sæir mig, svo ég hljóp í felur. Ég beið
þess. að þið kæmuð til baka. En þú komst ein,
Celía — Celía, það var of seint. Og ég get ekki
sagt honum, hvað mér þykir fyrir þessu.“
„Ó,------“ Celía reyndi að finna hin réttu orð.
Hvað átti hún að segja? Og hver var hinn eigin-
legi sannleikur, er fólst í orðum Annettu?
Hafði hún bara orðið hrædd? Hrædd við að
sjá þenna dreng, sem hún elskaði svo heitt,
vitfirringi líkan ? En Annetta var ekki í
því skapi, að hægt væri að spyrja hana.
„Annetta," sagði hún, hlustaðu á mig. Það
var ekki á neinn hátt þér að kenna, hvernig
Guy er kominn. Þetta hlaut að koma fyrir. Og
í alvöru talað, ef Guy hefur gert þig hrædda
þarna um kvöldið, þá var það sjúkleika hans að
kenna. Hann vissi ekki, hvað hann gerði."
Annetta skalf.
„En ég var vond við hann.“
„Nei, þú varst það ekki. Guy mundi fyrstur
allra hafa viðurkennt það. Hann hlýtur að hafa
elskað þig þeim mun heitara, einmitt af þvi, að
þú varzt. Heldurðu, að þú skiljir, hvað ég á við?"
„Já, það held ég. En, Celía, ef ég bara hefði
talað við hann í gær. Þá hefði ég getað sagt
honum, að mér þætti þetta svo leiðinlegt. Ó,
Guy, Guy, hvað á ég að gera?“
Hún féll saman aftur og huldi andlit sitt við
brjóst Celíu.
Celía gat ekkert sagt, hún gat einungis hald-
ið utan um hana. Hún hafði enga huggun að
bjóða. ÞaS var hvergi huggun að finna i þessum
hræðilega harmleik. Hún sat þarna með Annettu
í fanginu og starði fram fyrir sig án þess í raun-
inni að sjá, meðan sorg hennar breyttist í rétt-
láta reiði.
Þetta — eins og allt annað hér -— hefði aldrei
átt að koma fyrir. Það hefði átt að vaka yfir
Annettu það átti að senda Guy burt. Þetta mál
hefði aldrei átt að fá tækifæri til þess að þróast.
Hvernig hafði Olga dirfst að koma hingað með
stjúpdóttur sína? Og síðast en ekki sízt, hvern-
ig hafði hún dirfst að ganga að áformi Lanees-
um að Annetta giftist Guy til þess að bjarga
Fairfax. Til þess að tryggja fjölskyldunni pen-
inga hennar. Þetta var glæpsamlegt. Já, þau
voru bæði glæpamenn.
Dyrnar opnuðust hægt og Mam’Easter kom;
inn með bakka.
„Klukkan er meira en eitt, frú Celía."
„Þökk fyrir, Mam’Easter. Ég er að reyna að
telja Annettu á að fara í rúmið."
„Nei, nei. Parið með mig burt!“
„Já, það mundi vera það alskynsamlegasta,
sem hægt væri að gera, frú Celía. Þetta hús er
ekki ætlað fyrir hana nú. Olga hefur fengið eitt
af sínum köstum. Og hinar frúrnar á Rósalundi
eru alveg utan við sig — svo að ég hef nóg að
gera.
„En ég verð þó að spyrja frú Branson."
,.Nei, nei,“ hrópaði Annetta. „Við mamma
rifumst I gær. Hún er reið við mig. Taktu mig
héðan burtu."
„Gott!“ Rödd Celíu var allt i einu bitur."
„Mam’Easter, pakkið niður dóti Annettu. Ég
ætla með hana með mér til Fairfax."
Þegar Alec Mackenzie kom á slaginu tvö
til þess að ná í Celíu, fann hann hana úti í garð-
inúm ásamt Annettu er lá á bekk, sveipuð í
ullarvoð, þrátt fyrir hið sterka sólskin.
„Er Annetta veik?" spurði hann.“