Vikan - 28.07.1949, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 30, 1949
3
RIFIÐ
Það hafði verið svo hvass norðanstorm-
nr, að lóðsbáturinn hafði ekki treyst sér
út að e.s. Flamingo, sem lá sökkhlaðið
fyrir utan Tampicorifið. Vélarnar voru
ekki látnar ganga meira en svo, að skipið
rétt andæfði, og öðru hvoru skullu hol-
ckeflur yfir þilfarið og sendu jafnvel
skvettur niður um loftventlana, svo að
vélamennirnir og kyndararnir sárbölvuðu.
Tveir menn birtust uppi á lyftingunni
við reykháfinn og fóru að bisa við að snúa
ventlunum undan ágjöfinni. Það voru Eng-
lendmgurinn Fairfield og Skotinn Clyde-
bánk.
Sjórinn var allur í löðurkófi, svo að
varla sást til lands, en þó mátti greina
kirkjuturninn í New Tampico.
— Ég þekkti einu sinni stúlku þarna,
sagði Fairfield og kinkaði kolli í áttina til
borgarinnar. Hún var kynblendingur, með
mjúk, svört augu, og mittið á henni var
ekki gildari en fimmeyringur. Þegar við
komumst í land, ætla ég að heimsækja
hana.
í sama bili kom sjógusa yfir þá og gerði
þá holdvota.
-— Dallurinn sekkur eins og steinn, ef
hann fær margar svona á sig, sagði Skot-
inn. Ég get svarið, að ég heyrði bolta drag-
ast út úr byrðingnum, þegar hann lagðist
á hliðina. Ef lekinn eykst, hafa dælurnar
ekki við.
— Hvern fjandann gerir það til, þó að
dallurinn sökkvi? Þú átt ekkert í honum
og dótið þitt er ekki krónuvirði. Og ef þú
bjargast í land, verða þér gefin föt og
þú verður sendur ókeypis eitthvað út í
buskann. En ef ég kemst lifandi í land,
fer ég strax og heimsæki stúlkuna mína.
— Hver er hún annars, þessi stúlka,
sem er hér um borð, og þú ert alltaf á
þönum eftir?
— Ég veit það ekki, en hún er einmana,
og ég hef verið að stytta henni stundir
með því að tala við hana. Þú hefur ekk-
ert vit ú kvenfólki, Clydebank, svo að
það er ekki von að þú skiljir svoleiðis.
— Guð minn góður! hrópaði Skotinn.
Sjáðu þarna!
Stúlkan, sem þeir höfðu verið að tala
um, hafói komið upp á þilfarið, án þess
að þeir hefðu tekið eftir því, og í sama
vetfangi hafði holskefla sópað henni fyrir
borð og nú barst hún með hvítfyssandi
öldu aftur með skipshliðinni
Clydebank. ætlaði þegar að stökkva út-
byrðist á eftir henni, en Englendingurinn
náði á síðacta augnabliki taki á honum
og kastaði honum eftir þilfarinu.
— Láttu þér ekki detta í hug, að ég
láti þig grípa mitt tækifæri, sagði Fair-
field og steypti sér umsvifalaust í sjóinn.
Þetta hafði ekki tckið nema nokkrar sek-
úndur.
— Maður fyrir borð! æpti Clydebank
og hljóp upp á stjórnpall, þar sem bjarg-
Þýdd smásaga
hringirnir voru. Hann skar á böndin, sem
héldu þeim og kastaði þeim útbyrðis.
— Tveir eru nóg, sagði stýrimaðurinn
sem var á vakt, þegar hann sá, að Skot-
inn hélt áfram að kasta hringjum út.
— Út með bát! hrópaði Clydebank.
— Hvaða bátur heldur þú að haldist á
floti í þessum sjógangi, fíflið þitt! öskraði
stýrimaðurinn. Auk þess er sjórinn krök-
ur af hákörlum. Þeir verða búnir að eta
þau, áður en við komumst til þeirra.
— Skipstjórinn var nú kominn upp á
stjórnpall og Skotinn sneri sér til hans
til að biðja um bát.
— Það er sjálfsmorð, sagði skipstjórinn.
— Þá gerum við Rakes og ég tilraun.
Við ætluum ekki að láta hann synda þarna
©inan síns liðs.
— Takið þá bakborðsbátinn. Ég skal
slá skipinu undan, meðan þið setjið út
bátinn.
— Ég vil fara með þeim, sagði stýri-
maðurinn.
„Nei, herra minn, sagði Clydebank. Við
kyndararnir höfum einkarétt á þessu verki.
Eftir margar atrennur tókst loks að
koma bátnum út. Rakes stýrði, en Clyde-
bank stóð hálfupprétur í miðjum bátnum
og skimaði eftir Fairfield og stúlkunni. En
það var erfitt að koma auga á þau, því
að særokið blindaði hann annað veifið.
Ætlunin var að láta bátinn reka þang-
að, sem þeir hugðu að þau Fairfield væru,
taka þau um borð og draga síðan bátinn
aftur að skipshliðinni, því að hann var
bundinn við skipið með kaðli. Úr því sem
komið var, átti þessi fyrirætlun að geta
heppnast.
En nú kom babb í bátinn. Þegar
skipstjórinn hafði slegið Flamingo undan,
tóku sjóarnir að skella á skipinu flötu
og allt ætlaði um koll að keyra. Skipstjór-
inn hafði búizt við þessu, þegar hann á-
kvað að aðstoða björgunarbátinn, en hinu
hafði hann ekki búizt við, að velturnar
yrðu svo miklar, að farmurinn hreyfðist
til í lestunum. En það var einmitt það,
sem skeði. Eftir að einn stórsjórinn hafði
lent á skipinu, rétti það sig ekki aftur.
Það hallaðist mikið á annað borðið og skip-
stjórinn sá, að skipið myndi farast, ef hann
sneri því ekki tafarlaust upp í vindinn.
Hann tók nærri sér að verða að yfirgefa
kyndarana tvo í bátnum og manninn og
stúlkuna, sem héldu sér uppi með bjarg-
hringnum — ef þau voru þá ekki drukkn-
uð, — en hann átti ekki á öðru völ. Hann
mátti meira að segja þakka fyrir, ef hon-
um tækist að bjarga skipinu með þeim
þrjátíu sálum, sem eftir voru um borð.
Hann gaf skipun um að setja vélarnar á
fulla ferð og sneri skipinu upp í veðrið.
Clydebank skildi strax, hvað um var
að vera og tók því með jafnaðargeði.
— Karlinn er lagður af stað á fullri ferð.
Ég er annars hissa, að hann skyldi bíða
svona lengi. Réttu mér hnífinn, Rakes, ég
ætla að skera á kaðalinn. Við verðum
keyrðir í kaf, ef við látum hann draga
okkur.
Báturinn snerist í hring og hálffylltist
af sjó, en síðan rak hann hratt í áttina
til Fairfields og stúlkunnar. Þau hengu
enn í bjarghringnum, en voru orðin ör-
magna. Kyndaramir þrifu í hár þeirra og
föt, og með erfiðismunum tókst þeim að
koma þeim upp í bátinn.
— Ef ég hefði segldulu, skyldi ég sigla
yfir rifið, kallaði Rakes.
Clydebank leit til strandarinnar. Brimið
virtist vera óslitið, ekkert sund var að
sjá. Þeir vissu, að fljótsmynnið var, þar
sem vitinn stóð, en brimið var eins æðis-
gengið þar og annarstaðar. •
En þetta var þó eina undankomuleiðm, og
þeir ákváðu að hætta á hana. Það var ó-
hugsandi að reisa siglutréð í slíku veðri,
en með því að beita öllu afli, tókst Clyde-
bank að reisa ár með ofurlitlu segli.
Nú þaut báturinn áfram og nálgaðist óð-
fluga rifið, sem svellandi brimið braut á.
Hvergi var hægt að koma auga á sund,
þar sem sá í grænan sjó. Allt var snjó-
hvítt, löðrandi brim.
Á næsta augabragði var báturinn kom-
inn inn í mitt brimlöðrið. Holskeflurnar
hvæstu og öskruðu allt í kringum þau og
báturinn kastaðist til og frá eins og kork-
tappi. Árin, sem þeir notuðu fyrir siglutré,
kubbaðist eins og eldspýta við þóftuna.
Rakes lét blótsyrðum rigna, af því að hann
hafði misst alla stjórn á bátnum.
I næstu andrá var báturinn kominn inn
á tiltölulega kyrran sjó, fyrir innan rifið.
Bátinn rak nær landi, og nú tóku þau
eftir tveim svörtum hákarlsuggum í kjöl-
farinu.
Clydebank lyfti stúlkunni upp á þóft-
una og fór að tala við hana. Og hún fór
ósjálfrátt að lagfæra á sér kuðlaðan og
gegnvotann kjólinn.
Fairfield settist aftur í skut hjá Rakes.
— Það er annars heppilegt, tautaði hann
við vin sinn, að það er ekki ætlazt til að
maður kvænist ókunnugum kvenmanni,
sem maður bjargar frá drukknun. Bíddu
þangað til þú sérð stúlkuna mína í Tamp-
ico! Guð minn góður! Hvílíkt vaxtarlag!
Á lögfræðiskrifstoíu:
,,Ég fór í sumarfrí í fyrra til Kanada, en
maðurinn minn til Mexikö, og síðan hef ég
ekki séð hann.“