Vikan - 28.07.1949, Síða 6

6
VIKAN, nr. 30, 1919
,,Já, mjög sorglegt". -— Larkin fleygði vind-
lingnum út um kýraugað. Hann ætlaði að reyna
fyrir sér og spurði: ,,Er það satt að Bonner
hafi safnað tréskurði?"
„Já, það er alveg satt. Hann átti mjög gott
safn. Ég sá það fyrir um það bil tíu árum aust-
ur í Yohohawa".
„Þér hafið ekki séð það síðan?"
Hood vætti þunnar varirnar áður en hann
svaraði.
„Nei, því er nú miður. Mig langaði til þess,
en mér tókst það ekki“.
„Hvenær var það, herra Hood?“
„Fyrir tveimur árurn", svaraði Hood. „Ég var
þá af tilviljun staddur í New York um sama
leyti og Bonner og heimsótti hann. Ég hafði heyrt
að safn hans væri til sölu og þar sem ég hafði
ágirnd á vissum myndum, langaði mig að kaupa.
En verðið var of hátt fyrir mig".
„Svo að þér eignuðust þær ekki?
„Nei, nei, auðvitað ekki".
„Vitið þér það, herra Hood, að dóttir P. G.
Bonner er einnig með þessu skipi?"
„Segið þér satt?“ Hood reis upp eitt andar-
tak, en lagðist aftur fullur undrunar. „Nei,
hvernig hefði ég átt að vita það? Ég hef ekki
komið út fyrir dyr síðan við lögðum úr höfn.
En það virðist samt dálítið ósennilegt, að erf-
ingi silkimiljónanna sé að ferðast landa á
milli á þessum fúadrumh. Ég hef aldrei séð hana,
en ég hef heyrt, að hún sé óvenju fögur kona“.
„Það er hún líka", svaraði Larkin. „En þér
hafið ef til vill kynnzt bróður hennar?"
„Nei, aldrei! svaraði Hood. „Er — er hann
kannski líka um borð?"
„Var það — fyrir stundu síðan!"
Hood hristi höfuðið til þess að sýna Larkin
að nú fyrst væri honum öllum lokið. Svo reis
hann upp við dogg og glápti í sakleysislegri
undrun. — Ekki alltof sannfærandi hugsaði
Larkin — Maðurinn var auðsjáanlega ekki mikill
leikari.
„Þér eigið þó ekki við, að — að -----“
„Nei, það er óhugsanlegt", hrópaði hann síðan.
Mér hafði skilizt, að sá látni hefði verið laumu-
farþegi".
„Þrátt fyrir það og engu síður er ég viss um,
að það var Arthur Bonner. Og það er þessvegna,
sem mér finnst að rannsaka ætti málið nánar.
Eða hvað finnst yður, Hood?“ sagði Larkin.
„Ja, undir þessum kringumstæðum", sagði
Jeremy Hood þyngslalega, „er ég eiginlega kom-
in á þá skoðun að ég muni skrifa undir. Hvar
er skjalið?"
„Ég skal koma með það, strax og það er til-
búið“, flýtti Larkin sér að segja. „En i millitíð-
inni reynið þér ef til vill að rifja upp fyrir yður,
hvort þér hafið ekki orðið einhvers umgangs
var eða hávaða í nótt. Það gæti ef til vill komið
okkur á sporið".
„Er nokkur, sem heldur, að ég dylji eitthvað
fyrir ykkur ?“ spurði Hood og kipraði saman
augun.
„Ekki nokkur sála“, svaraði Larkin. „En þar
sem klefi yðar liggur ekki fjarri þeim stað, sem
morðið var framið á, var ekki ólíklegt, að þér
hefðuð einhvers orðið var“.
„Jæja, ég lít inn seinna", svaraði Larkin og
bjóst til brottfarar. Á leið sinni að dyrunum tók
hann eftir regnfrakka, og í vasanum var króm-
húðuð vasalugt — eða ekki gat Larkin betur
séð.
I sama mund og Larkin var að loka dyrunum
að klefa F, heyrði hann þurran gleðivana hlátur
að baki sér. Hann kom auga á William Cuttle,
sem stóð og hallaði sér upp að veggnum með
hattinn niðri á nefi.
„Hvað var það sem þér sögðuð um áhuga-
leynilögreglumenn í morgun?" spurði Cuttle
stríðnislega.
„Þér heyrið vel, verð ég að segja!" sagði Lark-
in. Jafnvel gegnum skráargöt. Urðuð þér nokk-
urs vísari í þetta skipti?"
„Bæði og!“ svaraði Cuttle án þess að á hon-
um sæi nokkur svipbrigði. „En þér kunnið ekki
að fá menn til þess að tala“.
„Kannske þér vilduð kenna mér það! Kornið"
— Larkin benti i áttina að borðsalnum — „ég
býð upp á bjór, en þér segið mér í staðinn, hvern-
ig ég hefði átt að fara að!“
„All right“, maður neitar aldrei góðu boði“,
svaraði Cuttle, og þeir gengu inn í salinn.
Græni filtdúkurinn var ennþá á borðunum og
gaf til kynna, að salurinn gegndi bæði því hlut-
verki að vera veitingastofa og skrifstofa far-
þega, þar til þjónninn kæmi til þess að leggja
á borðið. Cuttle barði á borðið með loðnum
krumlunum og þjónn einn ruddi sér braut til
þeirra. Cuttle pantaði bjór.
Er tvær flöskur voru komnar á borðið, lyfti
Larkin glasi sínu i heiðursskyni. Cuttle tæmdi
glas sitt án þess að hreyfa um of hálsvöðvana,
tók upp vindil, beit af endanum og kveikti í.
Síðan mælti hann:
„Svo að þér eruð blaðamaður!"
„Ekki svona hátt! bað Larkin.
„Þér getið ekki villt mig“, sagði Cuttle
„Það hef ég heldur aldrei reynt, sagði Larkin,
„og dytti það vitanlega aldrei í hug! Þér sem
eruð leynilögreglumaður! En hvernig vitið þér
það?“
„Ég las fregnina um dauða laumufarþegans,"
svaraði Cuttle. „Það var ekki sem verst".
„Leyfist mér að spyrja: Lesið þér allt, sem
fer um loftskeytastöðina hér um borð?“
„Já“, svaraði Cuttle. „Það er hluti af starfi
mínu“.
„Svo það er þá yður að þakka, að ég fékk
alltaf óskiljanleg svör frá San Francisco i gær?“
„Að sumu leyti“, svaraði Cuttle. „Ég sagði
við skipstjórann, að við skyldum hafa gát á yður,
þangað til við vissum meira um yður“.
„Hví þá?“
„Maður getur aldrei verið of varkár. Vitið
þér ekki hvað við höfum innanborðs?"
„Rottur?" sagði Larkin.
„Nei“, sagði Cuttle grafalvarlegur. „Tíu þús-
und smálestir af saltpétri, og hann á að notast
í hergagnaiðnaðinum. Stríðsvarningur, skiljið
þér ?“
„Já, en hvað kemur það því við, þótt ég sendi
skeyti?" spurði Larkin aftur.
„Sitt af hverju", svaraði Cuttle. Trygginga-
félagið Iriland & Oceanic Underwriters hafa
tryggt þenna farm. Við höfum ekki gert svo
vonda samninga síðan Lloydsfélagið hætti trygg-
ingum á stríðsvarningi, skal ég segja yður. En
það hefur margt borið við síðan samningurinn
var undirritaður í Valparaiso í síðastliðnum
mánuði. Og Kínverjar gera nú allt sem þeir
mega til þess að hefta hergagnaflutninga til
Japans. Of við komumst á snoðir um, að kín-
verskur njósnari mundi koma á skipið í San
Francisco til þess að gera farminum grand og
sökkva jafnvel skipinu. Og þessvegna var ég
sendur með til >>c i að halda vörð um borð“.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Bjössi: Farðu inn og huggaðu Frissa, barnið hans er veikt.
Pabbinn: Ö, það er hræðilegt.
i
Frissi: Ég get ekki horft á hann og séð hann þiást.
Pabbinn: Það er ekkert, vinur minn. Ég fi.í.: mislinga,
þegar ég var strákur og ég varð miklu hraustn:: eftir en áður!
Pabbinn: LILLI! Hvala blettir eru á
andlitinu á þér?
Pabbinn: Hann hefur mislinga! Ó, Jesús minn
góður, hvað get ég gert?
Mamman: Þetta eru el:ki mislingar. Lilli borðaði i
fyrsta skipti með gaffli í dag!