Vikan - 06.10.1949, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 40, 1949
Garth kom seint heim til kvöldverðar, sem ekki
var óvanalegt á miðvikudögum. Hann hirngdi og
sagði, að hann kæmi seint, og, þegar hann kom
heim, gekk hann beint inn í dagstofuna, þar sem
Nada sat.
,,Mér leiðist þetta mjög mikið,“ sagði hann af-
sakandi, ,,en ég hef aðeins tíma til að gleypa í
mig matnin áður en ég fer af stað aftur.“
„Sjúkraheimsókn aftur — ?“ spurði hún og
hristi höfuðið álasandi.
„Ég þarf því miður að fara upp i sveit,“ sagði
hann og hellti sherry í glas: „Mér finnst það enn
leiðinlegra, þar eð ég get ekki komizt aftur fyrr
en snemma á morgun. En — það er mjög nauð-
ysnlegt."
Hann var fölur og mjög þreyttur, og þegar
Nada hugsaði um, hve erfitt starf hans var, og
svo allt, sem hann hafði auk þess orðið að þola,
vorkenndi hún honum takmarkalaust.
„Er það sami sjúklingurinn, og þú hefur orðið
að fara til áður?“ spurði hún.
Hann forðaðist að líta á hana.
„Já-------“
„En hversvegna getur þú ekki farið þangað á
hentugri tíma?“ spurði hún þreytulega.
„Eins og ég hef áður sagt þér — sjúkdómur
kemur ekki á ákveðnum tímum.“ Enda þótt hann
brosti, var svar hans nokkuð stutt, og hann fór
strax út úr stofunni.
Nada, sem var vön meira en vanalegri tillits-
semi, velti fyrir sér, hvort hann vorkenndi þess-
um sjúkling, sem hann var kallaður til í annað
sinn, eða hvort einkennileg framkoma hans væri
í sambandi við persónulegt samband þeirra. Með-
an á máltíðinni tsóð, tók hún eftir, að hann var
taugaóstyrkur eða órólegur, og, að hann var
mjög utan við sig.
Þegar er hann hafði borðað fyrsta réttinn, gekk
hann til hennar, og lagði höndina á öxl hennar.
„Pyrirgefðu," sagði hann. „Þetta er í rauninni
ófyrirgefanlegt."
„Þú getur ekki gert að því,“ sagði hún og
neyddi sína eigin rödd til að vera glaðlega.
„Nei, það get ég ekki. Ég skal reyna að koma
eins fljótt aftur og ég get. Við sjáumst í það
minnsta við morgunverðinn."
Hann beygði sig niður til að kyssa hana á
hárið. Augnablik fann hún til mikillar löngunar
til að leggja handleggi sína um háls hans og
draga andlit hans að sínu, en einmitt þá kom
stofustúlkan inn í stofuna.
Þegar Garth var farinn, mundi Nada eftir,
að hún hafði ekki enn látið bréfið til hans þar,
sem hann gæti fundið það. Jæja, þá yrði það að
bíða þangað til hann kæmi heim.
Þegar Garth kom út á götuna, kallaði hann
á bíl, sem ók framhjá, og meðan hann ók áfram,
hallaði hann sér aftur á bak í stólnum og starði
brúnaþungur fram fyrir sig.
Hann gat ekki hugsað sér að ljúga í Nödu.
En ekki var hægt, eins og á stóð að segja henni
sannleikann, ekki hægt að skýra frá því, að hann
fór upp í sveit í kvöld — eina kvöldið, sem
var fritt alla vikuna — vegna þess, að Lissa
Grey hafði hringt.
Hann hafði ekki séð Lissu frá því að Tony
kom heim, eh honum fannst hann bera enn
meiri ábyrgð á herini nú. Hann vissi, að þetta var
ekki rétt, að Tor,y ætti nú að taka á sig alla
ábyrgðina, en Tony hafði ekki sýnt nein merki
þess að vilja taka hana á sig. Hann hafði sagt,
að það yrði ekki til góðs.
„Mér er ljóst, að, ef ég hitti hana nú í þessu
taugaástandi, sem hún er í, mun það aðeins gera
illt verra,“ hafði hann sagt mjög rólega. „Auð-
vitað er ætlun mín sú, að taka þetta að mér, en
þú verður að gefa mér tíma til að jafna mig
fyrst — —“
Þetta gerði Garth reiðan, en hann var annars
þeirrar skoðunar, að, ef þau tvö hittust, myndi
það aðeins gera illt verra. Hann gat einnig séð á
stutta samhengislausa bréfinu, sem hann fékk frá
Lissu sem svar við bréfi sínu, að hún var hrædd
við að hitta Tony, enda þótt hún gerði sér það
augsýnilega ekki ljóst sjálf.
Og þessvegna hafði ekkert skeð fyrr en nú
'í kvöld, er hún hafði hringt til hans og sagt,
að hún yrði að tala við hann, og ef hann gæti
ekki komið til hennar, myndi hún koma til
London.
Engin lest fór svona seint til litlu þorpsstöðv-
arinnar, þar sem Lissa bjó. Garth varð að taka
bil við næstu stöð, og, þegar hann ók áfram í
dimmu umhverfinu, fann hann til mikils leiða og
þreytu. Hann óskaði eftir að þetta mál hefði
aldrei komið honum við. En nú, þar eð það kom
honum við, mátti hann ekki skerast úr leik.
1 fyrsta skipti var hann reiðubúinn að viður-
kenna fyrir sjálfum sér, að hann hafði unnið of
mikið, og hann ákvað að taka sér fri nokkra
daga. Þegar billinn stanzaði fyrir utan litla
húsið hennar frú Dennison, opnuðust dyrnar
strax, og gamli húseigandinn stóð þar og gægð-
ist út.
Garth borgaði bílstjóranum, fór inn og greip
báðar hendur gömlu konunnar.
„Gott kvöld, Denny — það er gaman að sjá
yður aftur. Hvernig líður gigtinni ?“
„Ég hef alls ekki fundið til hennar í vetur,“
svaraði hún. Svo horfði hún á hann og hristi
höfuðið. „Herra Garth. Þér hefðuð ekki átt að
koma hingað svona seint eftir erfiðan vinnu-
dag. Ég sagði við frú Grey, að ekki væri rétt
að krefjast þess.“ Hún lækkaði röddina og leit
gremjulega að lokuðum dagstofudyrunum:
„Hversvegna nægir henni ekki að ráðgast við
Dr. Huntley — eða vin yðar í Farley Heath?"
„Það er ekki sem læknir, að ég hef komið hing-
að. Ég kem til að tala við hana um mikilvægt
mál, og þetta er eini tíminn, sem ég get komizt
frá bænum. Ég get víst fengið herbergi í Grœna
drekanum ?“
„Ég hef séð fyrir því,“ var svarið. „Og nú
skuluð þér borða kvöldverð — ég hef hann til-
búinn handa yður.“
Hann ætlaði að fara að mótmæla og segja,
að hann hefði þegar borðað kvöldverð, þegar
dyrnar á dagstofunni opnuðust og Lissa Grey
kom inn.
„Ó!“ sagði hún. „Mér heyrðist ég heyra í ein-
hverjum. En hvað ég er glöð yfir að þér kom-
uð.“
Hann' þrýsti hönd hennar og þau fóru inn í
stofuna saman, og frú Dennison sneri sér við
og lokaði útidyrunum.
Þegar Garth sá Lissu I sterkara ljósi, varð
hann hræddur við breytinguna, sem orðið hafði
á henni. Hún hafði verið föl, þegar hann sá hana
síðast, en þó miklu hraustlegri en þegar hún kom
til hans í London. En nú var andlit hennar fölt
og tekið og auðvelt var að sjá, að hún átti í
miklu taugastríði.
„Hvað hafið þér gert við yður, Lissa?“ spurði
hann rólega. „Hve oft á ég að brýna fyrir yður
að þér megið ekki hugsa of mikið?“ En jafnvel,
er hann var að segja þessi orð, var honum ljóst,
hve vonlaust þetta var.
Hún hló biturlega.
„Hugsa! Það er ekki hugsun. Það er ■—• hvernig
haldið þér, að mér hafi liðið, þegar ég heyrði
— fékk að vita það, sem komið hafði fyrir?“
Hann kinkaði kolli. Veslings stúlkan!
„Já, það hlýtur að hafa verið hræðilegt áfall
fyrir yður — eins og það var fyrir okkur öll.“
Hún settist í einn hægindastólanna við arin-
inn og nuddaði hendur sínar, og, þegar hún leit
upp, fannst honum, að hann aldrei hefði séð
örvæntingarfyllra augnaráð.
Hann leit fljótlega undan. Það var hræðilegt
að hugsa til þess, að hann alls ekki gæti hug-
hreyst hana.
„Hvar er Tony?“ spurði hún. „Hversvegna
kom hann ekki með yður? Þér hafið sagt honum
frá mér — er það ekki?“
„Jú, hann veit það!“ Garth tók stól og sett-
ist. Hann vissi, að nú, er hann var kominn hing-
að, myndi ekki vera hægt að koma með vífi-
lengjur. Það varð að ræða málið. Og hann hélt
áfram: „Ég tók hann ekki hingað af því, að
samtal undir þessum kringurstæðum myndi ekki
hafa góð áhrif á yður.“
„Eruð þér að reyna að segja, að — —“
„Bíðið —“ hann lagði svala hönd sina yfir
eirðarlausa hönd hennar. „Ég vil gjarnan, að
þér reynið að skilja ástandið. Tony hefur verið
veikur í marga mánuði — hann er enn veikur —
bæði andlega og líkamlega — og — hann hefur
einnig orðið fyrir hræðilegu áfalli." Honum
fannst hann segja þetta mjög illa, en hann, sem
annars vissi alltaf, hvernig hann átti að haga
sér, var skyndilega hjálparvana undir starandi
augnaráði hennar.
„Eruð þér að reyna að segja mér, að jhann
viti um þetta, en hafi hvorki í hyggju að koma
til mín né gera neitt?“ spurði hún.
MAGGl
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Afi og Kaggi eru að veiða. Afi: Hví heldur þú það?
2. Raggi: Afi! 4. Raggi: Hér höfum við verið fullar fimm
3. Raggi: Við höfum víst lent á vondu miði. mínútur og ekki fengið bein úr sjó ! ! !