Vikan - 06.10.1949, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 40, 1949
13
AGÆTIiR KÆLIVOKVI
„Að einni klukkustund liðinni lend-
um við,“ hrópaði John Morris til
Bob Smith vélamanns sins, er var
kornungur maður. „Ras Taffari fær
evrópiska ölið áður en hin mikla
veizla hans hefst. Þetta er ekkert
smáræði, þrjátíu kassar af dönsku
ágætis öli. Það eru nokkrar flöskur.
Keisara Abbessiniu er kunnugt um
hve öl þetta er gott.“
„Já," sagði Bob, og brosti út að
eyrum. „Við fáum líka laglega þókn-
un fyrir þessa auka hraðferð með
ölið, sem á að komast til viðtakanda
áður en hátíðin byrjar."
Þessir tveir flugmenn höfðu hafið
sig til flugs i Djibouti, og var ferð-
inni heitið til Addis Abeba, sem er
höfuðstaður Abessinu. Nafn höfuð-
borgarinnar þýðir nýja blómið. En
það kemur ekki málinu við.
Það haföi verið símað eftir ölinu.
Keisarinn, Hailé Selassie, sem frá
fornu fari einnig nefndist Ras
Taffari og hafði aftur komizt til
valda í síðari heimsstyrjöldinni, og
var orðinn kejsari (negus), vildi fá
það.
Italir höfðu lagt land hans undir
sig, en nú voru Bandamenn búnir
að frelsa það undan oki Itala.
Fram að þessu hafði flugferðinni
gengið prýðilega. En í sama bili og
Bob hafði haft orð á því, brá Morri-
son. Hann leit á mælinn, sem sýndi
hitann á kælivatninu á bakborðs-
hreyflinum. Hitinn hafði stigið úr
75° upp undir 100°.
„Það er einhver bilun á kælinum,"
kallaði Morrison.
BARNASAGA
Bob flýtti sér að rannsaka þetta.
Og innan skamms kom svar hans,
sem var uggvænlegt.
„Já, vinstri kælirinn lekur mikið.
Ég get ekki troðið í gatið, eða gert
við það.“
Morrison mælti: „Við verðum að
nauðlenda þegar varageymirinn er
tæmdur."
„En það er hættulegt að lenda hér
í þessu fjallalandi." Engan ótta var
að heyra i röddinni. Þetta voru hug-
rakkir menn. Þeir flugu þegjandi um
stund. Hreyfillinn hitnaði óhæfilega
mikið, þar sem kælivatnið minnkaði
hraðfara. En vatnið frá varageym-
inum kom að liði í bili.
„Af hverju stafar lekinn ?“ sþurði
Morrison.
Bob svaraði: „Skrúfur hafa losn-
að, og núið gat á kælinn. Þetta er
gömul flugvél.“
Flugmaðurinn kinkaði kolli. Hann
mælti: „Varageymirinn verður bráð-
um tómur.“
Bob svaraði: „Við þyrftum að láta
vatnið í honum endast.“ Og skyndi-
lega kom honum ráð í hug. Hann
mælti: „Við getum það. Við höfum
vökva meðferðis. Það er ölið keisar-
ans, og dálítið af drykkjarvatni þar
að auki.“
„Helltu því í geymirinn,“ öskraði
Morrison hrifinn. „Ég held sama
hraða.“
Bob var önnum kafinn. Hann opn-
aði ölflösku í hvelli, og hellti ölinu
á geyminn. Hver lítri af vökva þess-
um þýddi aukinn flugtíma vélarinn-
ar, og hamlaði því að hreyfillinn of-
hitnaði. En það gat haft þær afleið-
ingar að kviknaði í flugvélinni.
„Haltu áfram. Vertu fljótur,“ kall-
aði Morrison. „Lengi lifi danska ölið.
Það er skammt eftir í áfangastað."
Bob var löðursveittur. Aldrei hafði
honum til hugar komið að hann þyrfti
að opna svo margar ölflöskur á svo
stuttum tíma.
Það var mjög heitt við vélina, en
hann hlífði sér ekki. Hlökt! Hlökt!
flöskulæsingarnar þutu um allt. Svo
hellti hann drykkjarvatninu annað
slagið saman við- ölið. Ennfremur
sódavatni og úr kampavínsflöskum.
En mest um ölið. Það rann í stríð-
um straumum niður í kælinn — og
því miður út um gatið.
„Nú eru aðeins fimm kassar eftir,"
kallaði Bob.
„Ágætt,“ svaraði Morrison. „Keis-
arinn fær ekkert öl, en við höldum
lífi. Ég sé flugvöllinn. Helltu á geym-
inn.“
Bob hélt áfram. Enn fórnaði harjn
öli úr tveim kössum. En þá voru þeir
komnir til Addis Abeba, og lentu
með prýði.
Þeir stigu út úr flugvélinni og
þerruðu af sér svitann.
Morrison mælti: „Þetta var erfið
flugferð. En allt fór vel.“ Hann
brosti.
„Já,“ svaraði Bob. „En það var
okkar ágæta kælivökva að þakka.“
Nokkrir Abbisinumenn þyrptust að
flugmönnunum. Mjög prúðbúinn mað-
ur kom til þeirra félaga og mælti:
„Hafiö þið meðferðis ölið til keis-
arans? Ég er eldhússtjóri hjá hans
hátign.“
Bob mælti: „Já, en sumt af ölinu
hefur rokið, eða runnið út í loftið.
Eftir eru einungis þrír kassar.“
„Þrír kassar,“ endurtók mat-
reiðslustjórinn.
„Já, við báðum ekki um fleiri. Ef
þið komuð með þrjá kassa þá er allt
í lagi.“
Flugmennirnir horfðu hvor á annan
og ráku upp skellihlátur.
Morrison mælti: Þá hefur símstöð-
in i Djibouli farið með rangt mál.
Þeir sögðu þrjátíu kassar. En þetta
var heppilegt ranghermi. Án þess
hefðum við ekki komist hingað heilu
og höldnu."
„ölið úr tuttugu og sjö kössum
hefur fallið yfir hið þurra land Abbi-
siníu. Það var ekki vanþörf á þvi.“
Hann tók fast í hönd Bobs.
„Það var þín hugmynd, sem bjarg-
aði okkur."
Bob hló og svaraði:
„Já, og þessi ágæti kælivökvi.
Hann er ógleymanlegur. Danska ölið
er prýðilegt."
BÍBLÍUMYNDIR
Veiztu þetta ?
Mynd til vinstri: „Fötin skapa manninn," segjum við íslendingar, en
Mexikóbúar segja: „Hatturinn skapar manninn!“ Mynd í miðju: 1 Banda-
ríkjunum eru notuð 30 þús. pund af lifur í meðalaiðnað. Mynd að ofan t. h.:
1 Nepal eru til einhyrndar kindur. En þær eru það ekki frá fæðingu, held-
ur er framin aðgerð á lömbunum ungum, svo að hornin vaxa saman. Mynd
t. h. að neðan: Sagt er að Ameríska járnbrautarfélagið kaupi yfir 70 þús.
mismunandi vörutegundir, allt frá eldspýtum upp í stórbrýr og flest þar á
milli.
1. mynd: Og með þvi að Pilatus
vildi gjöra mannfjöldanum til geðs,
gaf hann þeim Barrabas lausan, og
lét húðstrýkja Jesúm og framseldi
hann til krossfestingar.
2. mynd: Og hermennirnir fóru
burt með hann inn í höllina, sem er
landshöfðingjasetrið, og kalla sam-
an alla hersveitina. Og þeir færa
hann í purpuraskikkju og flétta
þyrnikórónu og setja á hann.
3. mynd: Og þeir neyða mann, er
fram hjá gekk, til að bera kross
hans; hann kom utan af akri og hét
Símon frá Kýrene.
1. mynd: En Jósef frá Arímaþeu
. . . bað síðan Pilatus um, að hann
mætti taka likama Jesú ofan,' og
leyfði Pilatus það.