Vikan - 17.11.1949, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 46, 1949
11
. Framhaldssaga: ....................
LEIKUR ÖRLAGAIMIMA
16 Eftir HERMÍNU BLACK
„Já — ást okkar!‘‘ Hún lá í faðmi hans, og
þrátt fyrir það, að hún reyndi að ýta honum
frá sér, kyssti hann hana ástríðufullt.
,,Nei — nei — —“ Hún barðist við að losa
sig við faðmlög hans.
„Tony — þú ert brjálaður!"
„Já — brjálaður af ást, Nada!“
„Heyrðu nú, Tony!“ Það var eitthvað í rödd
hennar, sem fékk hann til að líta niður og
mæta augnaráði hennar, sem voru full reiði og
meðaumkunar. „Þér skjátlast, Tony, ef þú held-
ur, að ég elski þig enn. Mér er orðið ljóst, að
það er Garth, sem ég elska — allt annað er
búið.“
Það var enginn efi á sannleiksgildi orða
hennar. Og á móti vilja sínum sleppti hann henni.
Hún titraði svo, að hún gat ekki staðið á fót-
unum, og settist á sófann.
„Mér þykir þetta mjög leiðinlegt, Tony,“ sagði
hún full meðaumkunar, er hún sá öskugrátt
andlit hans. „Hitt voru mistök — fyrirgefðu."
„Þetta er lygi!“ Hann kastaði sér á kné fyrir
framan hana. „Þú ert mín. Enginn skal taka
þig frá mér. Nada, þú veizt, að þú tilheyrir
mér.'“
Aftur lagði hann handleggina utan um hana.
en svo, er hann sá andlit hennar, hrökklaðist
hann aftur á bak Hann gat ekki skilið, að hann
hefði í rauninni misst hana, enda þótt hann
vissi það á þessari stundu. Og svo — um leið og
hann þrýsti andliti sínu að brjósti hennar, strauk
hún höndina blíðlega yfir hár hans.
„Veslings Tony-----------“
Um leið opnuðust dyrnar, og Garth kom inn.
Garth stóð kyrr, meðan Tony og Nada stukku
bæði á fætur. Mennirnir tveir störðu hvor á
annan. Báðir fundu á þessari stundu til ákafs
haturs — ægilegs haturs, sprottið af frumstæð-
ustu kennd mannsins — afbrýðiseminni.
Með lágu ópi gekk Nada á milli þeirra.
„Garth — ég bið þig — láttu mig út-
skýra-------“
„Það er ekkert að útskýra," flýtti Tony sér
að segja. „Hann skilur."
Þetta var það hræðilegasta, sem hann hefði
getað sagt á þessari stundu, og hann vissi það.
Garth gekk eitt skref á móti honum. Hann
mundi hafa ýtt Nödu til hliðar, ef hún hefði
ekki þrýst sér upp að honum.
„Ég bið þig — —“
„Farðu út -—“ sagði hann og beindi orðum
sínum að Tony.
Augnablik hikaði Tony. Svo sagði hann:
,,Já, — vegna Nödu.'“
Garth gekk að arninum og starði inn í hann.
Hann sá enn fyrir sér mynd þá, er hann hafði
séð, er hann kom inn, og enda þótt fyrsta ofsa-
lega reiðin væri horfin, titraði hann samt enn
af niðurbældum ofsa.
„Garth," flýtti Nada sér að segja — „Tony
kom hingað .Ég átti ekki von á honum.“
„Hann vissi, hvar þig var að finna."
Hún kannaðist varla við rödd Garths. Með
hálfkæfðu ópi rétti hún höndina til hans, griep
i hann.
„Garth — þú trúir þó ekki — þú getur ekki
trúað — Ó Garth, láttu mig útskýra þetta —
ég bið þig — ■—
Enda þótt hann væri ofsareiður, var þð eitt-
hvað í rödd hans, sem kom við hana. Hún sá,
að svipur hans mildaðist.
Og svo skyndilega hringdi síminn í forstof-
unni. Ósjálfrátt sneru þau sér bæði í þá átt,
sem hljóðið kom út, og Garth fór strax fram
og svaraði.
„Halló,“ sagði Garth.
„Eruð það þér, herra Garth?“
Hann hrökk við.
„Já, eruð það þér, Denny?“
„Ó, herra Garth — ég er búin að reyna að
ná i yður. Frú Dennison var hás af kvíða. „Ég
hringdi til Harley Street, og þar fékk ég síma-
númer yðar þarna. Ó, þér verðið að koma — eins
fljótt og þér getið. Nokkuð hræðilegt hefur kom-
ið fyrir."
„Denny?“ spurði hann. „Hvað gengur að?“
En nú var sambandið slitið og hann heyrði ekki
meir.
„Garth — hvað er um að vera?“ spurði Nada,
þegar hann sneri sér frá símanum.
„Ég veit það ekki. Ég verð að fara strax.“
Hann gekk hratt framhjá henni út úr stofunni
og skildi hana eftir eina með þá hræðilegu til-
finningu, að hann hefði alveg gleymt tilveru
hennar.
Skyndilega varð hún ofsareið. Hversvegna
þurfti þetta að koma fyrir einmitt nú, þegar
þau höfðu svo margt að segja hvort öðru? Svo
margt, sem hún varð að segja honum. En hún
vissi, að vonlaust mundi vera að reyna að hindra
hann í að fara. Hún vissi, að þessi hringing hafði
fengið hann til að gleyma öllu öðru.
Eftir augnabliks hik fór hún út á eftir hon-
um. Hún sá hann hvergi og gat sér til, að hann
væri farinn inn í bílskúrinn.
„Hvenær kemurðu aftur?“ spurði hún, þegar
hún var komin til hans.
„Ég get alls ekki komið aftur hingað Mér
þykir það mjög leitt. Ég bjóst sizt við þessu
Ég er hræddur um, að þú verðir að aka ein
heim.“
„Það gerir ekkert til.“ Hún hikaði. „Hefuf
eitthvað hræðilegt komið fyrir?“
„Já, ég er hræddur um það.“
„Ég ímynda mér, að þú hafir ekkert fengið að
borða,“ sagði hún.
„Það gerir ekkert til. Ég kæri mig ekki um
neitt.“ Hann opnaði hurðina og rannsakaði
benzínbirgðirnar.
Undarlegt, hugsaði Nada, hvernig menn geta
ósjálfrátt gert allt hið nauðsynlega, jafnvel, þeg-
ar allt hrynur í rústir. Hún hafði hugsað um
kvöldverð hans, hann mundi eftir benzíninu.
„Hringdu þá heim — ég verð ekki hér,“ svar-
aði hún.
Hann hvatti hana ekki til að vera kyrr þarna
og skyndilega tók hún eftir, hve náfölur hann
var í framan. Þetta er hræðilegt! hugsaði hún.
Ég get ekki látið hann fara þannig frá mér! Og
þó, hvað átti hún að segja, þegar enginn tími var
til að segja neitt?
„Mér þykir mjög fyrir þessu," sagði hann.
„Ég mundi ekki fara i burtu, ef það væri ekki
bráðnauðsynlegt. Ef einhver hringir, vilt þú þá
segja, að ég verði aftur i London á morgun."
,.En þú kemur aftur, er það ekki, Garth?“
Hún greip skyndilega hönd hans. „Garth, það er
svo margt, sem við verðum að ræða um.“
„Auðvitað kem ég aftur," svaraði hann. „Vertu
ekki óttaslegin." Hann tók um hönd hennar, og
um leið og hann kyssti höndina, sem hann hélt
í sinni, steig hann inn í bílinn.
Augnabliki síðar sá hún hann aka í burtu. Já,
hann var farinn, án þess að fá útskýringu. En
hún mundi fá að sjá hann aftur eftir nokkrar
klukkustundir, og þá mundi verða tími til að
leiðrétta þennan hræðilega misskilning. Hann
mundi koma aftur, og þá mundi allt verða gott
aftur.
Góði guð! Bara að hún gæti trúað því. En
henni var þungt um hjartaræturnar, þegar hún
gekk hægt heim að húsinu. Það var svo auðvelt
að eyðileggja fallega hluti, og það kom fyrir,
að ekki var hægt að gera við þá að nýju. Nýr
ótti kvaldi hana nú meir en allt annað. Hún
hafði þá undarlegu tilfinningu, að það væri ekki
neitt vanalegt sjúkdómstilfelli, sem hafði hrifsað
hann frá henni á þessari stundu. Það var eins
og þetta væri hluti af skugga þeim, sem Tony
hafði kastað á líf þeirra — og þó — hvernig gat
Tony átt nokkurn þátt í þessari símahringingu ?
Það var heimskulegt af henni að láta hug-
myndaflugið hlaupa svona með sig í gönur. Á
morgun mundi hún og Garth vera saman að nýju,
og þá mundi hún áreiðanlega geta gert honum
þetta allt skiljanlegt.
Meðan Garth ók eftir dimmum veginum, voru
hugsanir hans í kapp við vélina.
Nada og Tony. Nada og Tony. Hann sá þau
alltaf fyrir sér eins og hann Tiafði séð þau, þeg-
ar hann kom þeim að óvörum. Hann gat ekki
trúað, að sér hefði skjátlazt, er hann hafði haldið,
að hún hefði gleymt fyrstu ást sinni.
Og þó — allt það, sem hún hafði gefið honum,
hefði hún ekki getað gefið honum aðeins af góð-
vild. Hún var hans! sagði hann ákaft við sjálf-
an sig, hans, og enginn maður skyldi voga sér
að taka hana frá honum. En ef hún elskaði.
Tony enn ? Ef henni hefði orðið ljóst, að hitt
væri misskilningur ?
Siðan neyddi hann sig til að hugsa um það,
sem beið hans.
„Nokkuð hræðilegt hefur komið fyrir!" Ótta-
slegin rödd Denny hljómaði enn fyrir eyrum
hans, og hann vissi, að þetta lirœðilega var
ekki vanalegur sjúkdómur.
Það var næstum miðnætti er hann kom á á-
kvörðunarstað sinn. Er bíllin stanzaði, opnaðist
garðshliðið, en í stað þess að koma á móti hon-
um, stóð Denny ltyrr og beið eftir honum í for-
stofunni.
Hann gekk hratt til hennar, og um leið og hann
var kominn inn, lokaði hún dyrunum og fór með
hann án þess að segja orð inn í dagstofuna.
Gamla konan titraði ÖU, og hann lét hana setjast
á stól og lagði handlegginn um axlir hennar.
„Svona, svona, Denny. Nú er ég kominn. Segið
mér aðeins, hvað komið hefur fyrir."
„Ó, herra Garth! Veslings stúlkan! Allir -/oru
svo góðir við hana. Og hver myndi hafa trúaX
að hún gæti gert þetta. Hún hlýtur að hafa vcrið
mjög örvæntingarfull."
„Meinið þér —. að hún sé — dáin f“
Hún kinkaði kolli.
„Já, þeir drógu hana upp úr fljótinu. Þeir
— þeir halda, að þetta hafi ef til vill verið slys,