Vikan - 17.11.1949, Síða 13

VIKAN, nr. 46, 1949
13
HERLIÐIÐ KEIVIUR!
BARNASAGA
Þessi saga gerðist í síðari heims-
styrjöldinni. Japanir höfðu hertekið
Pilippseyjar, í Kyrrahafinu, og beittu
sinni alþekktu grimmd við íbúana.
Tveir drengir voru á ferð síðari
hluta dags. Þeir vildu flýta sér heim,
og fóru þess vegna út af veginum
og völdu stytztu leiðina. Lá hún yfir
sama sem gróðurlausa sléttu. Eldri
drengurinn hét Manuela og var sex-
tán ára. Hann gekk á undan Tim
Tim bróður sínum, sem var tólf ára.
Hundinn sinn höfðu þeir með sér.
Hann hét Ticki. Hélt Tim í bandið
á seppa. Bræðurnir komu úr heim-
sókn í nágrannaþorpi. En þar átti
amma þeirra heima. Lá hún veik um
þessar mundir, gamla konan. Sólin
var að ganga til viðar, og hellti
geislum sínum yfir lög og láð, og
sveipaði allt í töfraljóma og litskrúði.
Það var dásamlegt um að litast. Frið-
ur og ró ríkti umhverfis drengina þó
að stríð væri í landinu.
Eins og áður er sagt, voru Japanir
hinir mestu grimmdarseggir, er bældu
aila mótspyrnu niður með harðri
hendi.
Ef vopn fundust hjá eyjarskeggj-
um voru þeir dæmdir til dauða og
skotnir, eða fengu margra ára fang-
elsisvist.
Japanskir herflokkar voru allstaðar
á ferð, jafnt nætur sem daga, og
rannsökuðu vegfarendur. Þeir fóru
einnig inn í mörg hús til þess að
leita að vopnum.
Mannela kallaði í Tim og mælti:
„Flýttu þér! Við hefðum átt að vera
komnir heim fyrir hálfri klukku-
stund.“
Tim svaraði: Eg flýti mér svo mik-
ið og'mér er mögulegt. En Ticki er
svo þungur í taumi. Eg kem honum
varla úr sporunum. Hann er ómögu-
legur í dag.“
Innan skamms náði þó Tim bróður
sínum, og þeir greikkuðu sporið.
Skyndilega hægði Manuela gang-
inn og brá hönd fyrir auga, og starði
fram undan sér.
Á móti þeim kom fámennur hópur
Japana. Manuela sá að þetta var
,,skammbyssu“herflokkur. Svo nefndu
íbúarnir þessa óvini. Nú voru góð
ráð dýr.
Manuei hafði skammbyssu falda
undir peysu sinni. Hann hafði tek-
ið byssuna með sér til þess að verja
þá fyrir þjóðvega ræningjum, sem
alltaf mátti búast við að réðust á
ferðamenn.
Ef Japanarnir rannsökuðu bræð-
urna var ekki við góðu að búast.
Manuela vissi hvað þeirra biði, ef
skammbyssan fyndist. Hann þurfti að
taka skjóta ákvörðun. En hvað átti
hann að gera? Hann gat ekki falið
skammbyssuna í grasi, því að það
var varla stingandi strá á þessu
svœði. Það var ekki heldur tími til
þess að grafa byssuna í jörð. Ef þeir
hlypu til éaka vekti það athygli og
grun Japana um, að drengirnir væru
eitthvað athugaverðir. Þeir myndu
elta þá, ná þeim og umkringja.
Hvernig færi svo?
Tim skildi einnig að þeir voru i
mikilli hættu staddir. Hann horfði
ráðþrota á bróður sinn. En á næsta
augnabliki birti yfir andliti hans.
Honum hafði komið gott ráð til hug-
ar.
Hann mælti með ákafa: „Fai-ðu úr
peysunni, Manuela. Vefðu henni utan
um skammbyssuna.“
Manuela vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið. Hann gerði þó eins og
bróðir hans hafði fyrir mælt, fór úr
peysunni, og gerði úr henni böggul.
Á meðan því fór fram, hafði Tim
leyst bandið af Ticki. Svo tók hann
böggulinn og batt hann á bak hunds-
ins.
Hundurinn vai'ð mjög óánægður af
þessu uppátæki drengsins. Þegar
Tim sleppti seppa gerði hann allt,
sem í hans valdi stóð, til þess að
losna við byrðina. Hann gerði ýms-
ar hundakúnstir í þessum tilgangi.
Tim sagði íágt: „Nú skulum við
fara að hlægja mikilfenglega að
skrípalátum Tickis.“
Manuela samþykkti þessa uppá-
stungu.' Bræöurnir ráku upp skelli-
hlátra. Þeir skelltu á lærin, hristu
höfuðin og æptú af kátínu, eins og
þeir hefðu aldrei fyrr séð neitt svo
skrítið og skemmtilegt, og tilraun-
ir Tickis til þess að losna við óþæg-
indi byrðarinnar.
Svo komu Japanirnir til drengj-
anna. Þeir aðgættu aðfarir hundsins,
og urðu mjög forviða á þeim. Her-
mennirnir smituðust af kátínu bræðr-
anna. Þeir hlógu líka. Jafnvel hinn
kuldalegi fyrirliði brosti yfir þessu
tiltæki drengjanna við hundinn.
Allt í einu rak Tieki upp hátt gelt,
sperrti upp rófuna, þau fram hjá Jap-
önunum í' áttina heim.
Japanir horfðu glottandi á eftir
hundinum, kvöddu drengina með því
að kinka kolli, og héldu leiðar sinn-
ar.
Manuela og Tim hlupu, sem fætur
toguðu. Ticki komst heim á undan
þeim.
Drengirnir losuðu hann við bögg-
ulinn með skammbyssunni. Ráð Tims
hafði gefist vel. Þetta æfintýri
bræðranna, og hvernig þeir léku á
Japani, var um langan tima um-
ræðuefni í þorpinu þar sem þeir áttu
heima.
Köttum þykir fiskur ljúffengur
matur.
! j j
Siamskir kettir eru næstum hvítir,
þegar þeir fæðast. Brúna litinn ,fá
þeir, þegar þeir stækka.
BÍBLÍUMYNDIR
Veiztu þetta — ?
Mynd efst til vinstri: Nef Maraboustorksins er svo veikt, að hægt er
að slá það af með léttu höggi. — Mynd að neðan til vinstri: Paradísar-
fiskarnir kínversku Idekja eggjum sínum í loftbólur. — Mynd að ofan til
hægri: 1 Uruguay éta sumir hinna gráðugri þannig, að þeir stinga upp í
sig stórri flyksu af teinabökuðu kjöti og skera bita af, rétt við munninn.
(Sömu aðferð höfðu Eskimóar lengi vel). —• Mynd í miðju: Engisprettur
eru oft hin versta landplága.
1. mynd: Eg ákalla Drottin í nauð-
um mínum og hann bænheyrir mig.
Drottinn frelsa sál mína frá ljúgandi
vörum, frá tælandi tungu.
• 2. mynd: Ég hef augu mín til fjall-
anna: Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mtn kemur frá Drottni, skap-
ara himins og jarðar.
3. mynd: Eg varð glaður, er menn
sögðu við mig: Göngum í hús Drott-
ins! . . . Biðjið Jerúsalem friðar,
hljóti heill þeir, er elska þig.
4. mynd: Já, lofið Drottin, allir
þjónar Drottins, þér er standið í
húsi Drottins um nætur. Fórnið
höndum til helgidómsins og lofið
Drottin. Drottinn blessi þig frá Zíon,.
hann sem er skapari himins og jarð-
ar.