Vikan - 27.06.1991, Blaðsíða 58

Dees. Röddin hækkaöi upp í öskur. „Þú ert kolvit-
laus! Gleymdu þessu! Gleymdu þessu öllu,
heimski sveitalubbi! Þú fékkst þitt tækifæri! Og
komdu ekki skríöandi... “
Johnny stóð upp og lyfti Dees meö sér. Hann
hristi Dees reglubundiö fram og til baka. Dees
gleymdi að vera reiður. Hann fór að hrína.
Johnny dró hann að tröppunum, lyfti öðrum
fætinum og kom honum fyrir á bakhluta nýju galla-
buxnanna. Dees flaug niður þrepin tvö, enn hrín-
andi. Hann datt í rykið og þegar hann stóð upp og
sneri sér við voru fötin hans þakin ryki.
„Ég ætti að senda lögguna á þig,“ sagði hann
hás. „Og það getur vel verið að ég geri það.“
„Gerðu hvað sem þú vilt,“ sagði Johnny. „En
yfirvöld hér um slóðir eru ekkert hrifin af því að
fólk reki nefið inn óboðið."
Svipur Dees var skældur af ótta, reiði og áfalli.
„Guð hjálpi þér ef þú þarfnast okkar einhvern
tíma,“ sagði hann.
Johnny sárverkjaði í höfuðið en hann breytti
ekki um raddblæ. „Einmitt," sagði hann. „Ég gæti
ekki verið þér meira sammála."
„Þú átt eftir að sjá eftir þessu. Þrjár milljónir les-
enda. Það virkar á báða vegu. Þegar við erum
búnir að Ijúka okkur af með þig myndi enginn trúa
þér þó þú spáðir því að vorið kæmi í apríl. Það
tryði því enginn að jólin kæmu i desember. Það
tryði því enginn að ... að ... “ Dees tafsaði,
öskureiður.
„Komdu þér í burtu, ómerkilega skepnan þín,“
sagði Johnny.
„Þú getur gleymt þessari bók!“ öskraði Dees.
Hann virtist vera að segja það versta sem honum
gat dottið í hug. „Það verður hlegið að þér í hverju
einasta útgáfufyrirtæki í New York. Það eru til
leiðir til að afgreiða hrokagikki eins og þig og við
þekkjum þær, drullusokkur! Við ... “
„Ég ætla að fara að sækja riffilinn og skjóta
óviðkomandi á lóðinni," mælti Johnny.
Dees hörfaði að bílaleigubílnum sínum, enn
hrópandi hótanir og skammaryrði.
Síðdegissólin glampaði aftur á krómið þegar
Dees gaf bensínið miskunnariaust í botn og ók á
brott. Johnny settist aftur í ruggustólinn, með enn-
ið í höndum sér og bjó sig undir að bíða þess að
höfuðverknum Ijnnti.
* ^ *
„Ætlarðu að gera hvað?“ spurði bankastjórinn.
Fyrir utan flóði umferðin stöðugt um sveitalegu
aðalgötuna í Ridgeway í New Hampshire.
„Ég ætla að bjóða mig fram á löggjafarþingið á
næsta ári,“ endurtók Greg Stillson.
Charles Gendron bankastjóri, forseti Lions-
klúbbsins á staðnum, hló - óöruggum hlátri. Fólk
var oft óöruggt í návist Stillsons.
Hann gretti sig við hlátri Gendrons.
„Ég meina, það er ekki ólíklegt að George
Harvey hafi eitthvað um það að segja, ekki satt,
Greg?“ Auk þess að vera mikill framkvæmda-
maður í borgarmáium var George Harvey guð-
faðir repúblikana í þriðja umdæminu.
„George segir ekki baun,“ sagði Greg rólega.
Hár hans var að byrja að grána en andlitið varð
skyndilega afar líkt andliti manns sem sparkað
hafði hund til dauða í hlaðvarpa í lowa. Það var
þolinmæði í röddinni. „George verður rétt utan við
hliðarlínu en hann verður mín megin á vellinum,
ef þú skilur hvað ég á við. Ég treð honum ekkert
um tær því ég ætla að bjóða fram sjálfstætt
framboð. Ég hef ekki tíma til að verja tuttugu árum
í að kynna mér reglurnar og koma mér í mjúkinn
hjá fólki.“
Chuck Gendron var hikandi. „Þú ert að grínast,
er það ekki, Greg?“
Grettan á Greg birtist á ný. Hún var ógnvekj-
andi. „Ég geri aldrei að gamni mínu, Chuck.
Fólk ... heldur að ég spaugi. Þessir fábjánar á
blöðunum halda að ég sé að spauga. En talaðu
við George Harvey. Spurðu hann hvort ég sé að
leika mér eða hvort ég komi hlutunum í verk. Þú
ættir líka að vita betur. Við höfum nú grafið nokkur
lík saman, er það ekki, Chuck?"
Grettan breyttist í kuldalegt glott - máski fannst
Gendron það kuldalegt vegna þess að hann hafði
látið hafa sig út í nokkur skipulagningarsvindl með
Greg Stillson. Þeir höfðu grætt á því, já, vitanlega
höfðu þeir grætt, það var ekki málið. En sumar
hliðar þessara mála höfðu ekki verið - ja, alveg
löglegar. Mútur til ríkisstarfsmanns meðal annars
en það var ekki það versta.
í einu hverfinu hafði verið gamall maður sem
ekki vildi selja og fyrst höfðu hænurnar hans
fjórtán drepist úr einhverjum dularfullum sjúk-
dómi, í öðru lagi hafði kviknað í kartöflukofanum
hans, í þriðja lagi hafði einhver klínt hundaskít
upp um alla veggi hjá gamla manninum þegar
hann brá sér frá, í fjórða lagi hafði gamli maðurinn
selt og I fimmta lagi var þetta sama íbúðahverfi nú
risið.
■ Að lokum sagði
hann: „Greg. Bisness-
menn koma ekki með
framlög af hjartagæsku
heldur af því að sigur-
vegarinn kemur til með
að skulda þeim eitthvað
þegar upp er staðið.“
Og - kannski I sjötta lagi: Mótorhjóladraugurinn
Sonny Elliman var aftur kominn á svæðrð. Þeir
Greg voru góðir kunningjar og það eina sem
bjargaði þessu frá að verða helsta kjaftasaga
bæjarins var sú staðreynd að Greg sást oft með
hippum og mótorhjólamönnum. Greg hafði átt
hugmyndina að því að sekta ekki fyrir dópneyslu
og umferðarlagabrot, heldur að Ridgeway léti þá
brotlegu vinna endurgjaldslaust fyrir bæinn.
Bankastjórinn yrði fyrstur til að viðurkenna gildi
þessarar hugmyndar. Hún hafði meðal annars
orðið til þess að Greg var kosinn borgarstjóri.
En þetta - þetta var algert brjálæði.
„Hvernig litist þér á að verða kosningastjórinn
minn?“ spurði Greg nú.
„Greg ... “ Gendron varð að ræskja sig og
byrja aftur. „Þú virðist ekki skilja þetta. Harrison
Fisher er fulltrúi þessa svæðis í Washington.
Harrison er repúblikani, virtur og trúlega ódauð-
legur.“
„Það er enginn ódauðlegur," sagði Greg.
„Harrison er fjári nálægt því,“ sagði Gendron.
„Spurðu George Harvey. Þeir voru skólabræður. I
kringum árið 1800, held ég.“
Greg tók ekki eftir þessum slappa brandara.
„Ég finn mér eitthvert gælunafn - allir munu álíta
að ég sé að grínast - og að lokum hlæja kjósend-
ur mig alla leið til Washington."
„Þú ert brjálaður, Greg.“
Brosið þurrkaðist gjörsamlega af Greg. Eitthvað
óhugnanlegt átti sér stað í svip hans. Hann var
grafkyrr og augun þöndust út svo of mikið sást af
hvítunni.
„Svona nokkuð ættirðu ekki að láta út úr þér,
Chuck. Aldrei. “
Bankastjórinn fann til meira en óhugnaðar
núna.
„Fyrirgefðu, Greg. Það er bara það ..."
„Nei, svona skaltu ekki tala við mig nema þú
viljir að Sonny Elliman bíði þín einhvern daginn."
Varir Gendrons bærðust en hann gaf ekkert
hljóð frá sér.
Greg brosti aftur. „Skiptir ekki máli. Ekki viljum
við standa í deilum ef við ætlum að fara að vinna
saman.
„Greg..."
„Ég vil fá þig vegna þess að þú þekkir hvern
einasta bisnessmann í þessum hluta New
Hampshire. Fimmtíu þúsund dollarar ættu að
nægja okkur til að frjóvga grasræturnar."
Bankastjórinn, sem starfað hafði fyrir Harrison
Fisher í síðustu fjórum atkvæðaleitum, var svo
undrandi á pólitískum barnaskap Gregs að í
fyrstu vissi hann ekki hvernig hann ætti að halda
áfram. Að lokum sagði hann: „Greg. Bisness-
menn koma ekki með framlög af hjartagæsku
heldur af því að sigurvegarinn kemur til með að
skulda þeim eitthvað þegar upp er staðið. ( tví-
sýnni kosningabaráttu leggja þeir fram fé til hvers
þess frambjóðanda sem hefur vinningsmögu-
leika, vegna þess að féð er frádráttarbært frá
skatti þó þeirra maður tapi. En lykilorðið er vinn-
ingsmöguleikar. Fisher er... “
„Öruggur um að vinna,“ lagði Greg ti! málsins.
Hann tók umslag upp úr vasa sínum. „Líttu á
þetta.“
Bankastjórinn opnaði umslagið.
Það varð löng þögn á skrifstofunni eftir fyrstu
andköfin frá Gendron. Á veggjum skrifstofunnar
voru myndir eftir Remington. Á skrifborðinu voru
innrammaðar fjölskyldumyndir. Nú lágu á skrif-
borðinu myndir af bankastjóranum með höfuðið
grafið milli læranna á ungri konu með svart hár -
eða það gæti hafa verið rautt, myndirnar voru
svart/hvítar og það var erfitt að segja til um það.
Andlit konunnar var alveg skýrt. Þetta var ekki
andlit eiginkonu bankastjórans. Sumir íbúar
Ridgeway hefðu þekkt þarna andlit einnar gengil-
beinunnar á litlu veitingahúsi tveimur borgum
vestar.
Myndirnar af bankastjóranum með höfuðið milli
læra gengilbeinunnar voru meinlausar - andlit
hennar sást greinilega en andlit hans ekki. Á hin-
um myndunum hefði jafnvel amma hans þekkt
hann. Það voru myndir af Gendron og gengilbein-
unni í heilli kyniífssyrpu þó ekki væri um að ræða
alveg allar stellingarnar í Kama Sutra.
Gendron leit upp, hann var náfölur, hendurnar
titruðu. Hjarta hans hamaðist. Hann óttaðist
hjartaáfall.
Greg horfði út um gluggann á skærbláan
októberhimininn.
„Vindar breytinganna eru farnir að blása,“
sagði hann og svipurinn var fjarrænn. Hann leit
aftur á Gendron. „Veistu hvað Maó formaður seg-
ir í Rauða kverinu?"
Chuck Gendron hristi höfuðið. Með titrandi
höndum neri hann bringusvæðið vinstra megin.
Augun hvörfluðu aftur að Ijósmyndunum. Hvað ef
ritarinn hans kæmi inn núna? Hann hætti að
nudda bringuna og tók myndirnar saman, tróð
þeim aftur í umslagið.
„Hann segir að ... ég man það ekki nákvæm-
lega en inntakið er þetta: Sá maður sem skynjar
vinda breytinganna ætti að byggja vindmyllu en
ekki skjólvegg."
Hann hallaði sér áfram.
„Harrison Fisher er ekki öruggur um endurkjör,
hann er búinn að vera. Ford er búinn að vera.
Muskie er búinn að vera. Humphrey er búinn að
vera. Margir stjórnmálamenn um allt land eiga
eftir að vakna upp daginn eftir kosningar og kom-
ast að því að þeir eru útdauðir eins og geirfuglar.
Nixon var þolað frá og næsta ár þoluðu þeir frá
fólkinu sem stóð með honum við yfirheyrslurnar
og á næsta ári verður Jerry Ford bolaö frá af
sömu ástæðu.“
56 VIKAN 13.TBL1991