Vikan - 06.07.1950, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 26, 1950
„ÉG ER SVO ÁSTFANGIIM!"
Smásaga eftir PEGGY MANN.
OUSAN vafði hárlokk upp á fingur sér
^ og lét í hann hárklemmu. „Ég skal
segja þér, hvað það er,“ sagði hún leyndar-
dómsfull á svip. „Ég er svo ástfangin.“
Meggie Jones sagði ekkert. Hún lá á
gólfinu og gerði í ákafa æfingarnar, sem
áttu að grenna á henni afturendann.
Meggie hafði einu sinni sent spurninga-
bréf til vikublaðs og spurt, hvaða ráð væri
bezt að nota til þess að grenna þennan
holdlega líkamshluta. Undirskriftin var
„ein 'óhamingjusöm“. Nokkrum vikum síð-
ar var svohljóðandi svar í blaðinu:
„Kæra óhamingjusama! Hér er ágæt
æfing, sem þér getið reynt. Leggist á bak-
ið á gólfið og lyftið upp þessum þunga
líkamshluta og látið hann falla aftur nið-
ur á gólfið. Endurtakið þessa æfingu tutt-
ugu og fimm sinnum hvert kvöld.“ En
Meggie átti heima í leiguhúsi og leigend-
urnir á hæðinni fyrir neðan kvörtuðu und-
an æfingunum hennar, svo hún notaði sér
tækifærið, þegar hún kom og gisti hjá
Susan einu sinni í viku, og gerði þar æf-
ingar fyrir heila viku í einu — eitt hundr-
að sjötíu og fimm högg í röð.
/,,Þú skilur,“ hélt Susan áfram, „það
er þess vegna, sem ég vil ekki fara á skóla-
dansleikinn. — Þegar maður er ástfangin,
finnst manni aðeins einn karlmaður vera
til í heiminum, og ef hann nú af tilviljun
þarf að vera í annarri borg við nám, þá
má maður ekki svíkja hann með því að
fara á dansleik.“
Meggie stanzaði augnablik í miðri æf-
ingu. „Ertu ekki heldur of ung til þess að
vera ástfangin?“
„Það er ekki háð aldrinum, Meggie. Það
fer allt eftir því, hvað maður er þroskaður.
Þegar maður er jafnhrifin af einhverj-
um og ég er af Davíð, og hann er jafn-
hrifinn af manni, þá hefur aldurinn ekk-
ert að segja.“
„Einmitt!“ sagði Meggie og hélt áfram
að gera æfingarnar sínar.
„Er nokkuð bréf til mín, mamma?“
spurði Susan dálítið þrgytulega daginn
eftir við morgunverðarborðið.
„Nei, vina mín.“
„Ekki bréf frá Davíð?“ skríkti Meggie.
„Ég hélt, að hann skrifaði þér daglega."
„Hann hefur án efa of mikið að gera,
til þess að hann megi vera að því að
skrifa,“ svaraði Susan.
„Jú, hann þarf víst að hugsa um aðra
stelpu,“ sagði yngri bróðir Susan stríðnis-
lega.
„Ted!“ sagði Susan byrst. „Þú mátt
ekki tala með fullan munninn.“
Ted kingdi matnum og sagði síðan hátt
og snjallt: „Hún hefur nefnilega ekki
fengið bréf frá Davíð í hálfan mánuð.“
„Fyrst hann er í háskólanum við nám,
á hann auðvitað bágt með að fá tíma til
að skrifa. Skilur þú það?“ sagði Susan og
lét sykur í teið. „Auk þess,“ bætti hún
við, „kemur hann heim í frí eftir tíu daga.
Það er alveg óþarfi fyrir hann að skrifa,
fyrst hann kemur svona fljótt sjálfur."
Tíu dögum síðar laumaðist Susan burt
úr söngtíma og fór snemma heim. Allir
skildu hversvegna. Susan var eina stúlk-
an í skólanum, sem var í nánum kynnum
við stúdent, og þessi kynni hennar vörp-
uðu ljóma yfir öll bekkjarsystkinin og
gerði það, að þeim fannst þau vera orðm
fullorðin. Allan daginn hafði Susan bros-
að, yppt öxlum og hlegið að ótelj-
andi spurningum. Jú, Davíð mundi koma
með lestinni klukkan tíu mínútur yfir
þrjú. Nei, hún vissi ekki meira, eða kærði
sig að minnsta kosti ekki um að segja
meira. Og svo brosti hún leyndardóms-
full á svip.
En á heimleiðinni í strætisvagninum fór
óttinn, sem hafði svo oft gert vart við
sig undanfarið, að kvelja hana á ný. Hvers-
vegna hafði hann ekki skrifað? En
skömmu síðar var henni litið á gullhring-
inn hans, sem hún bar á vísifingri vinstri
handar, og samstundis hvarf allur ótti og
hún var sannfærð um, að hann mundi biða
hennar heima. — Kannske sat hann á
legubekknum við gluggann, reiðubúinn til
að faðma hana að sér um leið og hún kæmi
inn úr dyrunum.
Hún hafði ákafan hjartslátt, er hún
opnaði dyrnar, þegar hún kom heim.
Hún strauk hendinni létt yfir hárið. Það
var mjúkt og hreint, alveg eins og Davíð
VEIZTU -?
1. „Eldsvoðinn mikli“ í Baltimore eyði- i
lagði 1500 hús og 86 sambyggingar, en E
engin manneskja meiddist. Hvenær var :
þessi eldsvoði ?
2. Hvað er Eiffelturninn í París hár?
3. Falla horn hjartarins áriega? Ef svo |
er, eru þau alltaf jafnstór?
4. Hvert er flatarmál Bretlands?
5. Hverrar þjóðar var tónskáldið Ole |
Bull, og hvenær var hann uppi?
6. Hverjum giftist Viktoría Englands- |
drottning ? :
7. Hver skrifaði hinn heimsfræga gaman- |
leik ,,Oiivia“?
8. Hvort er Havana eða Port au Prince I
höfuðborgin á Cuba?
9. Hvaða ár hertók Knútur mikli Eng- i
land?
10. Hvaða tungumál hefur mestan orða- i
forða ? i
Sjá svör á bls. 14. i
''ajMMmiiiiiMwiiimmminiiiMimiMiMMiiitiMiiiiiiiiMMiiiiiiimMiiMasMHMm#?
vildi að það væri. Síðan gekk hún inn. —
En þar sat enginn Davíð. Hún gekk að
símaborðinu og leit á minnisblaðið, en
þar voru engin skilaboð til hennar. Hún
fór fram í eldhúsið. Þar sat móðir henn-
ar og malaði kaffi.
„Hefur nokkur hringt til mín, mamma?“
„Nei. Hver hefði það átt að vera?“
Susan yppti öxlum og stakk upp í sig
brenndri kaffibaun. Síðan fór hún út úr
eldhúsinu og inn í herbergið sitt.
Hún sat á legubekknum, studdi hönd
undir kinn og reyndi að kingja grátnum.
En á næsta augnabliki var allur efi á burt,
og hún hugsaði: Hann er þreyttur eftir
langa og erfiða ferð. Hann hringir ekki
fyrr en eftir nokkrar klukkustundir.
Hún ákvað þá að skipta um föt og
punta sig. Hún tók eina flíkina á fætur
annarri út úr klæðaskápnum og athugaði
hana gaumgæfilega. Það var blettur á
rauða pilsinu, rósótti kjóllinn var of
barnalegur; hann hafði svo oft séð hana í
köflótta kjólnum. Að lokum ákvað hún
að fara í nýja svarta kjólinn sinn. Það
gat verið, að hún væri of puntuð í hon-
um svona um síðdaginn, en ef þau færu
nú út að skemmta sér um kvöldið, þá væri
bezt að vera við öllu búin. Hún leit að
minnsta kosti út fyrir að vera svolítið
fullorðnari og lífsreyndari, ef hún var
svartklædd.
Klukkan fimm var Susan loks búin að
laga sig til eins og henni líkaði ,og sett-
ist þá niður til að læra fyrir næsta dag.
Loks hringdi síminn og Susan spratt á
fætur og hrópaði: „Ég skal svara í sím-
ann!“ og svo þaut hún niður stigann.
„Halló!“ sagði hún full eftirvæntingar.
Hún heyrði málróm hinnar kverkmæltu
frú Spencys í símanum. „Halló! Er það
Susan? Er mamma þín heima?--------------“
Síminn hringdi ekki oftar. Til þess að
vekja ekki á sér athygli skipti Susan aft-
ur um föt fyrir kvöldverð. Hún fór i
pils og peysu. Á meðan hún borðaði átti
hún fullt í fangi með að verjast gráti.
Hana sveið í augun, og þegar hún reyndi
að borða, gat hún ekki kingt, því það sat
kökkur í hálsinum á henni. Til allrar
hamingju vissi f jölskylda hennar ekki, að
Davíð var kominn. En skólasystkini henn-
ar vissu það, og hvað átti hún að segja,
þegar hún hitti þau?
Þessi óbærilega hugsun varð til þess
að Susan gekk að símanum og hringdi.
Það var skátafundur hjá Ted í kjallar-
anum, svo það var öruggt, að enginn
heyrði, þó að hún hringdi. Hún bað þrisv-
ar um númerið og þrisvar skellti hún
heyrnartólinu aftur á símann. Loks heppn-
aðist henni að stynja upp: „Halló! Gæti
ég fengið að tala við Davíð?“
Hún varð máttlaus í hnjáliðunum og
lét fallast niður á stól, sem stóð við síma-
borðið. Hún hafði ákafan hjartslátt, og
varir hennar voru skraufþurrar.
„Halló, er það Davíð? Það er Susan!
Framhald á bls. 7.