Vikan - 20.10.1995, Blaðsíða 28

þessu þar til ég væri orðin viss um að þér væri annt um mig. En nú
veit ég að ég get treyst þér.
Hann heyrði ekki hvað hún sagði því að í sama bili faðmaði hún
hann að sér. Nú hafði hann loksins dottið í lukkupottinn. Hann fann
það á sér. Maður veit aldrei hvenær slíkt gerist. Maður bíður bara
og bíður eftir að eitthvað gerist. Stundum bíður maður árangurs-
laust allt lífið. En stundum, allt í einu, einn góðan veðurdag, eins
og núna. . . Hann varð að fá að vita hvar peningarnir væru geymd-
ir. Hann varð að vera fullviss að hún ætlaði ekki að gabba hann.
Hvert eigum við að aka, spurði hann.
Langt í burtu, sagði hún.
Við þurfum að fara að búa okkur af stað. Því fyrr, því betra.
Þau óku alla nóttina. Er þau óku í gegnum lítið þorp sagði hún
að þau skyldu kaupa sér riffil og skotfæri. Hann rakst á sportvöru-
verslun þar sem opið var og keypti riffilinn. Hún sagði að þau yrðu
að hafa riffil með til öryggis. Þau myndu fara út af þjóðveginum og
upp í hin snarbröttu fjöll í Vestur-Virginíu og þar væri hætta á að
villidýr yrðu á vegi þeirra. Al fannst líka öruggara að hafa riffil með-
ferðis.
Hann hugsaði margt á meðan þau óku.
Hvers vegna ertu ekki búin að sækja peningana fyrir löngu?
Af því að þeir eru í helli. Ég mundi aldrei komast þangað ein. Þú
skilur það þegar við komum á staðinn.
Hann leit á hana. Hún virtist örugg. Það var ekki hægt að sjá
nein merki um ótta eða geðshræringu. Honum hlaut að hafa tekist
betur upp í kynnum sínum við þessa stelpu en aðrar. Brent Morgan
hafði vissulega þurft að sjá á bak góðri stelpu þegar hann var sett-
ur inn.
En líklega var þó best að vera við öllu búinn og sýna fyllstu vark-
árni.
Þau stönsuðu við bensínsölu sem hafði opið alla nóttina. Meðan
tankurinn var fylltur brá Lili sér inn á salerni. Honum hugkvæmdist
svolítið á meðan hún var í burtu. Hún kom aftur, brosti út undir eyru
og síðan óku þau áfram.
Nú erum við bráðum komin, sagði hún.
VIKAN
26