Vikan - 27.06.2000, Blaðsíða 7

„Foreldrum mín-
um og fjölskyld-
unni fannst það
mjög eðlilegt að ég
skyldi velja þá
braut að fara í
myndlistanám.“
„Ég Drífst á að ferðalögum og Dar fæ
ég allan pakkann beint í æð. Þar get
ég fylgst með fólki, borðað góðan
mat og get drukkið menninguna í
mig. Ég get setið ein á kaffihúsi en er
samt á öllum borðunum. “
„Okkur leið mjög vel í Kaup-
mannahöfn. Þar var mjög gott að
vera með börn. Sonur okkar var
ofsalega ánægður í skólanum og
við vorum mjög heppin með dag-
mömmu fyrir dóttur okkar. Eft-
ir að við lukum námi var ætlun-
in að halda kyrru fyrir ytra. Ég
var búin að koma mér upp vinnu-
stofu og maðurinn minn kominn
með starf úti. Einn daginn feng-
um við upphringingu og mannin-
um mínum var boðin staða við
Fjölbrautaskólann á Sauðár-
króki. Við fluttum því búferlum
frá Kaupmannahöfn til Sauðár-
króks. Upphaflega ætluðum við
vera eitt ár til reynslu á Króknum
en þau urðu tíu talsins. Ég kom
heim með grafíkpressu, kom mér
upp vinnustofu og vann við graf-
ík auk þess sem ég kenndi á öll-
um skólastigum.
Þetta var mjög lærdómsríkur
tími. Eftir að ég var búin að
kenna í fimm ár fannst mér vera
komin tími til að breyta til. Ég var
búin að fá alveg nóg því á með-
an ég kenndi fannst mér ég ekki
hafa mikinn tíma aflögu til að
sinna listinni.
Árið 1989 var ég búin að fá nóg
af öllu þessu og langaði til að
breyta til og fara í framhalds-
nám. Við ákváðum að flytja til
Ameríku. Góður vinur okkar bjó
í Boston og við höfðum heillast
af borginni þegar við heimsóttum
hann. Mágkona mín býr auk þess
í Boston og því litum við til
Boston þegar ég leitaði að skóla.
Það er miklu auðveldara að
koma sér fyrir á stað þar sem
maður þekkir aðeins til. Ég sótti
um í School of The Museum of
Fine Art. Þegar ég var búin að
hitta kennarana og skoða skól-
ann var ég fullviss um að þetta
væri skólinn minn. Ég var alveg
ákveðin í að fara í málaradeild-
ina. Ég var búin að vera svo lengi
í grafíkinni og vinna með svart og
hvítt að mig langaði mest til að
snúa blaðinu algjörlega við og
fara út í liti. Mað-
urinnminn tók sér
launalaust leyfi frá
Fjölbrautaskólan-
um í eitt ár og var
heimavinnandi
húsfaðir og skrif-
aði magistersrit-
gerð á meðan ég var í skólanum.
Þar sem ég var byrjuð í masters-
náminu langaði mig til að klára
það og því fór svo að ég var áfram
úti eftir þetta eina ár en fjölskyld-
an fór aftur heim til íslands. Við
vorum því aðskilin í tvö ár og ég
bjó hjá mágkonu minni. Þetta var
mjög erfiður tími fyrir okkur öll,
sérstaklega held ég fyrir manninn
minn. Hann var einn heima með
börnin á Sauðárkróki á meðan ég
var að þvælast um í Boston. Dótt-
ir okkar var átta ára og að sjálf-
sögðu var þetta mjög erfitt fyrir
hana. Hún lærði samt mikið og
þroskaðist af þessu. Eftir þennan
aðskilnað kunnum við öll betur
að meta hvert annað, bæði við
hjónin og börnin. Ég er ofsalega
fegin að hafa klárað námið þótt
þetta hafi verið mjög strembið á
tímabili."
Sætir sueitakarlar
Þrátt fyrir að vera fjarri sinni
heimabyggð átti Skagafjörðurinn
greinilega sterk ítök í hugarheimi
Sossu. Svo sterk að Karlakórinn
Heimir var meginþemað í loka-
verkefninu í Boston.
„í mastersprófinu þurfti ég að
koma með sögu samhliða loka-
sýningunni. Þemað í sýningunni
var fólkið mitt, Sauðkrækingar,
sveitafólkið átti hug minn allan.
Skagfirsku konurnar eiga mikið í
öllum verkum mínum. I loka-
verkefninu málaði ég karlana í
Karlakórnum Heimi í búningum
sínum. Á einni myndinni sást
einn kórmeðlima að hjóla á æf-
ingu í búningnum. Ég málaði líka
konurnar í kaupfélaginu sem
punta sig áður en þær fara að
kaupa í helgarmatinn. Ég var
með allt þetta fólk á 12-14 mynd-
um og undirspilið á sýningunni
var auðvitað söngur Karlakórs-
ins Heimis. Ameríkanar voru
mjög hrifnir af þessu. Karlakórar
eru fyrirbæri sem þekkist ekki í
Boston. Þar má finna blandaða
kóra, kvennakóra, kirkjukóra og
„Þetta var mjög erfiður
tími fyrir okkur öll, sér-
staklega held ég fyrir
manninn minn. Hann var
einn heíma með börnin á
Sauðárkróki á meðan ég
var að hvælast um í
Boston."
staða skólameistara við Mennta-
skólann á Egilsstöðum og fjöl-
skyldan elti hann að sjálfsögðu
þangað. Ég kom mér upp vinnu-
stofu fyrir austan, var með press-
una mína og penslana. Ég fékk
sendan striga og liti austur og
sendi svo listaverkin suður. Ég
fann það þegar ég bjó á Egils-
stöðum að það er svolítið erfitt
að vera myndlistarmaður svona
langt í burtu frá markaðnum sem
er í Reykjavík. Þeir eru margir
sem eru hissa á að ég vilji búa í
Keflavík, mér finnst fólk stund-
um láta eins og Reykjavík sé ein-
hver stórborg. Ef maður vill búa
í alvörustórborg myndi maður
flytja til New York. Kostirnir við
Keflavík eru margir. Héðan er til
dæmis stutt út í heim og ég nýti
mér það óspart. Þetta er sjötta
árið sem við búum hér í Keflavík.
Ég finn að ég er komin nær mark-
aðnum en það er mörgum sem
„Eftir að vera búin að
mála liti svona mikið
eins og undanfarið þá
væri svoiítið gaman að
fara til baka í grafíkina.
Eg hugsa að ég eigi eftir
að prufa það seinna.“
barnakóra en þar finnur maður
ekki karlakóra."
Sossa var varla búin að koma
sér aftur fyrir, eftir dvölina í
Boston, þegar hún þurfti að
pakka enn og aftur niður í ferða-
tösku.
„Manninum mínum bauðst
finnst Keflavík vera óskaplega
langt frá Reykjavík. Fólk sem vill
skoða myndirnar mínar, spyr mig
gjarnan hvort ég get ekki komið
í bæinn til að leyfa því að velja
úr myndunum. Það er eins og það
geri sér ekki grein fyrir því að það
er jafn langt fyrir mig að keyra