Vikan - 04.07.2000, Blaðsíða 20

Texti: Steingerður S t e i n a r s d ó 11 i r
0!t virðist það lieim, sem ekki hafa
gaman af að föndra og skapa úr
hinum ýmsu efnum, með ólíkindum
hvað getur orðíð sumum innblástur
til sköpunar. Sigrún Marinósdóttir er
ein heirra sem hefur gaman af hví
að búa til fallega hlutí. Hún var fyrir
tveimur árum á ferð um fjöruna við
Vatnsnes í Húnavatnssýslu haðan
sem maðurinn hennar
er ættaður. Steinarnír „12
sem lágu á víð og * :|QSS||
dreíf um fjöruna '’SLSj
vöktu athygli hennar
og á augabragði
hafði hún fyllt bílinn
Sigrún með
hciiiiilisviniiiii
sem vakta
„Ég veit ekki hvað kom yfir mig.
Allt í einu sá ég bara fyrir mér
að margt skemmtilegt væri hægt
að búa til úr þessum steinum.
Bíllinn var svo fullur af grjóti á
heimleiðinni að hann var siginn
að aftan. Um leið og heim kom
byrjaði ég að prófa mig áfram og
búa til alls konar karla og kerl-
ingar. Ymsir steinar sem ég finn
segja mér alveg hvað eigi að
verða úr þeim. Uglurnar mínar
urðu til þannig, mér duttu uglur
í hug um leið og ég sá þessa
steina. Fyrir nokkru fann ég stein
sem strax minnti mig á Maríu
mey. Lögun hans er ákaflega sér-
stök og minnir á helgimyndir.
c Steininnerégbúinaðlímaástall
° en á eftir að mála hann.“
c Sigrún býr þó aðallega til alls
« konarkarlaogkerlingarúrstein-
i unum. Pör sem halda utan urn
— hvort annað og sýna hvort öðru
'ra opinskáa hlýju. Þessi pör eru
^ gjarnan keypt til gjafa og gefin
— hjónum. Hjörtun eru þá merkt
'ö nöfnunum þeirra og minna á
• ■ hversu nauðsynlegt er að rækta
~ hjónabandið. Flestar persónur
= Sigrúnar virðast dagfarsprútt og
■s kurteislegt fólk en innan um og
saman við má þó þekkja gamal-
kunnugt illþýði eins Grýlu
gömlu, með pottinn sinn og
Lepplúða, eiginmann hennar,
sem horfir löngunaraugum ofan
í grýtuna til að gá hvort ekki
muni vera von á kvöldmatnum
bráðum. Jólasveinarnir eru
þarna líka með jólatré í höndun-
um á leið til byggða en Sigrún
gerir einnig mun stærri fígúrur
sem er ætlað að skreyta garða og
dyraþrep. Þetta er íslenskara og
líflegra en erlendir garðdvergar
úr plasti. Þeim eiga að fylgja góð-
ir andar í garðinn en varla er að
efa að íslenskir fjörusteinar eru
fullir af hollvættum beint úr ís-
lenskri náttúru og ættu
þeirþvíekkisíð- ^
ur að
gengt því
hlut-
verki
full-
komlega. Fleiri hafa verið að
vinna minjagripi úr fjörusteinum
en hafði Sigrún fregnir af þeim
áður en hún byrjaði?
„Ekki fyrr en
eftir á. Þegar ég
byrjaði að vinna
hlutina _
mína fí) , M
sagði 'iífct-/
fólk mér af
öðrum
sem væru
að jm-
vinna með grjót og ég
fór og skoðaði það og sá að það
var alls ekki eins og það sem ég
var að gera. Flestar þeirra verur
voru handalausar og fæstar héldu
á einhverjum smáhlutum líkt og
mínar gera gjarnan. Annars
setur auðvitað hver og einn
sinn svip á það sem hann
gerir. Ég seldi gripina
mína í minjagripa-
versluninni í Perlunni
fyrra og salan
gekk ágætlega.
Mest hef ég þó
gert tilgjafaeða
eftir pöntunum
enda er þetta
fyrst og fremst til gamans gert
fremur en að ég stefni að því að
hafa atvinnu
AIIs konar karlar og kerling-
ar, flest dagfarsprútt fólk.
þessu áhugamáli mínu."
En Sigrúnu er margt fleira til
lista lagt en koma auga á mögu-
leikana sem felast í grjóti. Hún
hefur lengi sagað út og málað fal-
legar trévörur fyrir heimilið og á
sög sjálf sem hún vinnur með.
Trévörurnar hennar bera vitni
sama vandaða handbragðinu og
stytturnar úr fjörunni. Hún gerir
flestar jólagjafir sjálf og jóla-
skrautið á heimilinu er að sjálf-
sögðu flest eftir húsmóðurina.
20
Vikan
Prjónakonan sem aldrei fellur verk úr hendi.