Vikan - 12.09.2000, Page 26

Smásaga eftir Karin Fossum. Þorunn Stefánsdóttir Þýddi.
Þau sendu til mín ungan, önn-
um kafinn lækni sem staðfesti
að ég væri ekki með hita og
ekki með sýkingu í hálsi en liti
hræðilega út. Hann stumraði
yfir mér þar sem ég lá í rúm-
inu fyrir framan sjónvarpið
og spurði hversu lengi ég
hefði verið veik. „í eina
viku,“ flýtti ég mér að svara
og gætti þess að horfa ekki í
augun á honum. Hann leit
rannsakandi á mig. „Þú verð-
ur að drekka meira," sagði
hann með áherslu. „Þú er að
þorna upp! Og blóðþrýsting-
urinn er allt of lágur. Eg skil
þetta ekki.“ Hann gaf mér
sjúkravottorð til tíu daga og
hristi höfuðið þegar hann fór.
Ég var fegin að sjá á eftir hon-
um og hvfldi mig eftir áreynsl-
una.
Með jöfnu millibili skipti ég
um vatn í hitapokanum. Ég
uppgötvaði einn daginn að
húðin á hálsinum var orðin
undarleg, það var engu lík-
ara en hún væri að losna frá
líkamanum. Hún hékk í fell-
ingum líkt og á kalkúna. Aug-
un voru líflaus. Æðarnar í
höndunum voru eins og
flæktar rætur, þær voru blá-
grænar og fóru undan eins og
gúmmíteygja þegar ég studdi
fingrunum á þær. En hugur-
inn var skýr, þótt einstaka
sinnum yrði ég sljó. Eiginlega
leið mér ekki illa. Hungur-
dauði var ekki eins slæmur og
ég hafði haldið. Ég hafði
heyrt alls kyns sögur um of-
sjónir, háan hita og maga-
verki, en ég fann ekki fyrir
slíkum einkennum. Það gæti
þýtt það að ég ætti langt eft-
ir, lengra en ég óskaði mér. Ég
var samt ekki viss. Púlsinn var
hægur en reglulegur. Ég
mældi hann þrisvar á dag og
ákvað að hringja eftir hjálp
þegar að því kæmi að hann
yrði óreglulegur. Stundum
vaknaði ég upp af löngum
svefni og vissi ekki hvort það
var nótt eða dagur. Ég dró
gluggatjöldin fyrir. Rökkrið
var svo notalegt. Það glitti í
dauft, grænt ljós frá hljóm-
flutningstækjunum, það var
eins og lítið auga sem blikk-
aði í myrkrinu. Ég hlustaði á
sömu plötuna aftur og aftur.
Það var róandi. Stundum
langaði mig til að gráta, en ég
gat það ekki. Það kostaði of
mikið erfiði að hreyfa við til-
finningunum, það var
áreynsluminna að halda þeim
í skefjum. Ég var ekki viss um
hvort veikindavottorðið væri
ennþá í gildi, ég hafði ruglast
á dögunum. Ég vonaði að
ennþá ætti ég inni nokkra
veikindadaga. Með erfiðis-
munum tókst mér að flytja
rúmið nær símanum. Með því
að rétta út handlegginn gat ég
teygt mig í hann. En ég mundi
ekki símanúmerið. Ég ákvað
að skrifa það á miða og stinga
honum undir koddann.
Dag einn heyrði ég undar-
legt hljóð. í fyrstu skar það í
eyrum en smátt og smátt dó
það út. Hljóðið var óþægilegt
þegar það var sem sterkast,
en alls ekki sársaukafullt. Það
yfirgnæfði öll önnur hljóð,
svo sem hljóðið frá hjartslætti
mínum og hljóðið í umferð-
inni fyrir utan. Svo hætti ég
skyndilega að heyra hljóðið.
Líkami minn leit nú út eins og
líkami gamallar konu. Húð-
in var grá og líflaus, svitinn
gljáði á andlitinu en húðin var
þurr á enninu og nefinu. Ef til
vill var þetta eins konar kald-
ur sviti. Það var vont að liggja,
húðin var aum þar sem bein-
in stóðu út. Ég reyndi að snúa
mér oft. Ég fór æ sjaldnar á
klósettið. Kannski var það
vegna þess að ég drakk minni
vökva. Þvagið lyktaði illa,
það var ekki lengur ljósgult,
heldur undarlega dökkt. Ég
fann ekki til svengdar.
Hversu margar vikur voru
liðnar? Tveir mánuðir eða
meira, ég hafði ekki orku til
þess að reyna að reikna það
út. Mér fannst ég alls ekki
vera við dauðans dyr, langt í
frá, ég var bara óendanlega
þreytt. Ég þurfti stöðugt á
meiri svefni að halda; ég var
fegin því, þá leið tíminn hrað-
ar. Tíminn leið reyndar ekki
eins og hann var vanur að
gera, hann bara var þarna.
Tíminn varð nokkurs konar
ástand. Mér til mikillar
ánægju var sykurskálin í eld-
húsinu tóm. Þar með var ég
laus við þá freistinguna. Það
var auðvitað vatnið sem hélt
í mér lífi, það má lifa lengi á
ísköldu, fersku vatni.
Kannski ætti ég líka að hætta
að drekka vatn, hugsaði ég
með mér, og flýta ferðinni
svolítið. Ekki það að ég væri
óþolinmóð. En kannski rynni
sjúkravottorðið út fljótlega
og kannski kæmi einhver til
þess að líta eftir mér. Ég var
dauðhrædd um að einhver
hringdi en mér tókst ekki að
taka símann úr sambandi. Ég
var líka hrædd um að ég hefði
ekki krafta til þess að stinga
honum aftur í samband. Ég
hafði lengi verið fjarri dag-
legu lífi. I vinnunni sat afleys-
ingamanneskja í stólnum
mínum. Hún var örugglega
yngri og duglegri en ég. Það
væri sennilega best fyrir alla
ef ég kæmi aldrei aftur, hugs-
aði ég, og hlustaði á suðið fyr-
ir eyrunum sem kom og fór,
líkt og fæðingarhríðir. Það var
ljóslaust á baðinu. Það var
gott, þá þurfti ég ekki að
horfa á sjálfa mig í speglinum.
Ég skynjaði aðeins lítinn, illa
lyktandi skugga sem blakti til
og frá. Ég varð undrandi þeg-
ar ég uppgötvaði einn daginn
að jrað blæddi úr hnénu á
mér. Ég mundi ekki til þess að
hafa dottið og meitt mig. Satt
og segja var púlsinn orðinn
svolítið óreglulegur, stundum
sleppti hann úr nokkrum
slögum. Símanúmerið hjá
læknavaktinni var undir
koddanum. Það veitti mér ör-
yggiskennd.
Uti skein sólin. Ég sá glitta
í hana gegnum rifu á glugga-
tjöldunum. Ég ætlaði að bíða
myrkurs, svo ætlaði ég að
hringja. Fyrst ætlaði ég að
sofa svolítið. Ég hlustaði eft-
ir dauðanum, skyggndist eft-
ir honum í myrkrinu bak við
augnalokin en sá ekki neitt.
Ég heyrði ekki einu sinni í
umferðinni fyrir utan. Mér
fannst sem sterkir geislar sól-
arinnar brenndu gluggatjöld-
in.
Ég sofnaði aftur og svaf
lengi. Þegar ég vaknaði
reyndi ég að mæla púlsinn á
úlnliðnum en fann ekki fyrir
honum. Ég hafði legið á
handleggnum meðan ég svaf,
hann var dofinn eins og hann
væri lamaður. Ég reyndi að
stinga hendinni undir kodd-
ann til þess að finna miðann
með símanúmerinu, en fann
hann ekki. Skyldi hann hafa
dottið á gólfið? Ég þorði ekki
að beygja mig yfir rúmstokk-
inn af hræðslu við að detta
fram úr rúminu. Þar fyrir utan
var líka svo dimmt. Ég hafði
aðeins kveikt á tveimur litlum
lömpum en ég sá þá varla,
það eina sem ég sá voru tvær
litlar ljóstírur í fjarska. Ég
leitaði lengur og varð yfir mig
þreytt. Að síðustu fann ég
miðann og kreisti hann fegin
í hendi mér.
Ég á miðann ennþá. Hann
er rakur af svitanum á hönd-
um mér. Ég reyni að slétta
hann en fingurnir hlýða mér
ekki lengur. Þeir eru dofnir
og tilfinningalausir og miðinn
rifnaði. Hann liggur í tætlum
ofan á sænginni minni. Ég get
séð töluna tvo og töluna sjö
og síðan ekki meir. Ég sé ekki
símann þótt ég viti af honum
við hliðina á rúminu mínu.
Það er grafarþögn í herberg-
inu. Það er eins og allt sofi.
Græna augað í hljómflutn-
ingstækjunum er orðið dauft.
Ég reyni að muna hvert ferð-
inni var heitið en ég man það
ekki. Það eina sem ég veit er
að mig langar til þess að snúa
við, en nú er það um seinan.
Gólfið opnast undir mér og
rúmið mjakast hægt og rólega
að brúninni. Ég reyni að fela
snjóhvítt andlitið í höndun-
um. Andlit, sem lýsir eins og
ljósker í svörtu myrkrinu.
26
Vikan