Menntamál - 01.10.1924, Síða 15

M E N T A M Á L
ii
sekt og vakningarsamkomum og skiftir gervallri mann-
skepnunni í frelsaðar sálir, sem hann telur á fingrum
sjer, og glataðar sálir, sem eru óteljandi, og hann þylcist
einn þekkja. En á líkan liátt fer fleirum, hver heldur fram
sinni köllun, sínum áhugamálum: knattspyrnumaðurinn,
kaupmaðurinn, templarinn, kvenfrelsispostulinn - og
kennarinn. Okkur kennurum getur mjög hætt við þeirri
lýginni, sem jeg nefndi síðar. Raunar getur hún ekki
skaðað málefnið eins heinlinis og sú, er jeg nefndi fyr,
þvi að hún er svo auðhrakin og hjákátleg. En hún getur
skaðað málefnið eins beinlínis og sú, er jeg nefndi fyr,
með verk hans. — Einskis vildi jeg óska kennurum fram-
ar en þess, að þeir mættu vinna verk sitl af hógværð og
skrumlausri alvöru. En til þess þarf þeim að vera það
vel ij(')st, hversu ávöxturinn af verki þeirra er eins og
gróður jarðarinnar, og þó miklu framar, háður mörgu því,
sem þeir ráða á engan liált við, og hversu verksvið þeirra
og starf er nátengt og samtvinnað allri baráttu manna
fyrir lífinu. Okkur getur blöskrað fákunnáttan, tregðan
og skeytingarleysið um alla fræðslu. En við verðum lika
að geta sett okkur i spor annara, og gleyma þvi ekki, að
hfið alt er annað og meira en barnaskóli. Við skulum líta
á bláfátæka móðurina, sem liirist með börnin sín i háll-
hrundu, afskektu koti, eða þá moldarkjallara, þar sem
leysingavatnið rennur inn. Hana skortir föt og fæði, hún
verður að horfa á hörnin sín fara á mis við alt, sem hún
hefir óskað þeim. það getur enginn ætlast til, að þess-
ari hrjáðu móður finnist e-villur i stílum vera nein sjer-
stakleg skelfing.
pó að það sje hollast, að við kennarar hugsum um okk-
ar verksvið fyrst og fremst, — hugsum um e-villurnar
—, og þó að við niegimi manna síst gera of lítið úr okkar
hlutverki, þá verðum við ekki að síður að líta sífeldlega
á verk okkar sem einn þátt í miklu stærra og flóknarn
starfi. þ>að er sjálfsagl hægt að afmarka það nokkurn-