Vorið - 04.11.1933, Blaðsíða 6

54
VORIÐ
iav, og ef dgætilega er róið á þær
getur bátnum hvolft hann er svo
iitill. Hann rær nokkrum sinnum
meðfram norðurströndinni en allt I
einu sér hann einhverja gullna rák
á vatninu. Hann hélt t fyrstu að
hún væri frá bálinu, en hann sá
brátt að svo var það ekki, heldur
var hún frá tunglinu sem var að
gægjast upp fyrir íjallsbrúnina, —
stórt og Ijómandi, litla fjallavatnið
og umhverfi þess, er allt í einu orð-
ið að einhverjum æfintýraheimi og
Sverrir litli fyltist hrifningu nokkra
8tund, en svo rær hann til Iands
og gengur til mannanna við bálið.
«HaIló! drengur minn. Pað var
ágætt að þú komst! þú hefir gott
af þvf að fá þér einn kaffibolla i
næturkuldanumc. >Pað var banka-
stjórinn innan úr borginni, mikill
vinur hans og föður hans, er til
hans talaði, og Sverrir hneigði sig
og tók við kaffibollanum.
>Petta verður nú karl f krapinuc
sagði bankastjórinn við póstrneist-
arann, föður Sverris. »Pú ert karl i
krapinu vinur minn. Nú ert þú í
góðum félagsskap og nú skalt þú
vera einn af okkur, þótt þú sért
ekki hálfvaxinn enn þá<.
Sverrir skildi ekki vel hvað banka-
stjórinn átti við, Hann hefur aldrei
heyrt þessa menn tala eins einkenni-
lega og í kvöld, og allír eru þeir
eitthvað svo einkennilegir, rauðir i
framan, og hlæja að öllu sem sagt
er. Pabbi hans, sem hann hefir al-
drei þekkt að öðru en prúðmennsku
og hógværð, liggur nú á grúfu f
lynginu og öskrar af hlátri út af
einhverju sem Hansentollstjórisagðii
Fjórði maðurinn er fulltrúi hjá lög-
manninum, en allir eru þessir menn
í sumarleyfi og skemmtiférð þarna
uppi hjá fjallavatninu. En þegar
bankastjórinn skömmu síðar opnar
bakpokann sinn og Sverrir sér hvað
hann hefur að geyma, verður hon-
um Ijóst hvað hér er um að vera.
Pabbi hans og allir félagarnir eru
orðnir ölvaðir og nú ætla þeir að
bæta ennþá við. Honum rann kalt
vatn milli skinns og hörunds er
hann minntist orðanna — >Nú ert
þú f góðum félagsskapc — en Sverr-
ir vissi betur en sá sem talaði.
Hann hafði oft séð drukkna menn
áður og fyrir sitt leyti vissi hann
vel hvað hann vildi. Hann var f
barnastúku. >Ojörðu svo vel! dréng-
ur minn. Eitt staup fyrir fjórtánda
aldursárinuc. Bankastjórinn talaði
hátt og kumpánalega, en Sverrir
bandaði staupinu frá sér með hend-
inni og sagði: <Eg drekk ekki á-
fengi*. >Ekki áfengi? Hvað segirðu
Pegar fullorðnir menn bjóða þér
það! Heldur þú að við viljum þér
eittbvað illt ?« Bankastjórinn var f-
sméygilegur f málrómnum og ekki
eins blfður eins og hann vnr vanur
að vera þegar hann talaði við vin
sinn. En Sverrir hristi höfuðið og
sagði: >Eg vil ekki áfengic. Banka-
stjórinn sneri sér frá honum sót-
rauður af gremju. «Pú ættir að fara
og leggja þig drengur minn! Eg
sé það nú að þú ættir að ganga f
pilsum !*