Vorið - 01.12.1949, Blaðsíða 18

136
VORIÐ
Ég held, að það sé orðið dálítið
upplitað á brúnunum, Petra.
PETRA (stanzar við vinnuna og
horfir móðguð á hann): Upplit-
að? — Nei, það veit sá, sem allt
veit, að ekki er það upplitað. Það
er alveg jafnnýtt og fallegt og
daginn, sem þér keyptuð það. En
þegar menn eru jafn smásmugu-
legir og þér. ...
MICKEISBERG: Hva-hva-hvað er
er það, sem þér eruð að segja?
PETRA: Já, ég segi það! Þar að
auki finnst mér, að þér ættuð að
spara yður þessa jólasveinsupp-
gerð. Flestar telpurnar eru nú
orðnar stálpaðar stúlkur, — það
ættuð þér heldur að hugsa um —
og reyna að finna upp á ein-
hverju, sem getur skemrnt þeim
dálítið um jó.lin.
MICKELSBERG: Svona, svona,
Petra litla, — ekki svona hrotta-
leg, — ekki svona örg. Þetta er
gömul erfðavenja, sem ég og
ungfrú Juhl. .. .
PETRA: Þér og ungfrú Juhl! Já,
en um jólin á maður að hugsa
um aðra, — en ekki sjálfan sig.
— Það er nú mín erfðavenja!
MICKELSBERG: Já, já, já, en það
er bara ekkert við því að segja.
Þetta er siður, sem er mjög gam-
all hér í skólanum, á hverjum jól-
um, — og við víkjum heldur ekki
frá honum þetta ár. Hlustaðu nú
á, Petra. — Ég get ekki þolað
þessi föt,---ég hleyp út í bún-
ingsverzlunina hérna á horninu
og gái að því, hvort ég geti ekki
fengið þar nýjan jólasveinsbún-
ing, — ég kem aftur eftir augna-
blik, — en þér megið ekki segja
eitt orð um það við neinn. (Tek-
ur glettnislega í eyrað á henni).
Viljið þér lofa mér því, Petra
litla? (Út í baksýn).
PETRA: Svei, — þú! Þessi gamli
vitleysingur! (Um leið og hún fer
til vinstri): Því eldra sem fólk
verður, því vitlausara verður það.
MALEN (kemur eftir andartak inn
um vængjahurðina): Góðan dag-
inn! (Horfir í kringum sig). Nei,
hér er enginn! (Býður sjálfri séf
sæti á stól, framarlega): Gerið svo
vel og fáið yður sæti. (Sezt). Kær-
ar þakkir. (Sér kökufatið). Viljið
þér ekki bragða eina litla köku?
(Tekur linefafylli sína og stinguf
hverri kökunni af annarri upp i
sig, jafnframt því, sem hún
þvaðrar áfram). Ó, það er næst-
um of mikið. (Lætur sem hún tali
við ungfrú Juhl): Já, lítið þér á,
ungfrú. Ég kem til þess að tala
við yður um þessa fangelsisfyrir-
skipun, — hvort ég gæti eklu
fengið henni frestað fram yfir
áramótin, með því að-----af því
að-að. . . . (Sér jólasveinsbúning-
inn). O, hvað er þetta? (Tekuf
upp kápuna og húfuna). Þú
elskulegi Sankti Kláus! All-
ur jólasveinsbúningurinn! (Setur
húfuna á liöfuðið og heldur