Vorið - 01.12.1949, Blaðsíða 32

150
VORIÐ
SVEINN GUNNLAUGSSON:
Fagurt er
(Niðurlag.)
ERLA: Þá er röðin komin að þeim,
Huldu og Ástu.
HULDA: Eins og þið vissuð, fór-
um við nú í grasaleiðangur, við
Ásta.
ÁSTA: Já. Við fórum nú aðallega
að leita að brönugrösum.
HULDA: Við hittum gamlan
rnann, sem líklega hefur verið að
líta eftir kindum. Við spurðum
gamla manninn, hvort ekki væri
mikið af fallegum blómum og
grösurn hér á næstunni.
ÁSTA: „Jú, jú,“ sagði karlinn,
ósköp glaðlega. „Til dæmis er
fullt af brönugrösum þarna rétt
neðan við túnið á Gili, og það
eru nú beztu grös, sem ungar
stúlkur geta eignast. Þarf ekkert,
kelli mín, nema stinga þeim und-
ir kodda pilts, sem stúlka er
,,skotin“ í; nú, og þá verður
hann þarna hamslaus af ást til
hennar." Og svo hló karlinn eins
og kátur strákur. Ég held, að
hann hafi vitað, hvað við voruin
að hugsa.
HULDA: Við hlógum og kvöddum
karlinn, og þökkuðum fyrir leið-
beiningarnar. Svo óðum við yfir
lækinn og gengum heim undir
túnið á Gili. Þarna var Ijómandi
á f jöllum
falleg brekka, vafin alls konar
blómum, og þar á meðal voru
brönugrös. Við týndum nú tals-
vert í klút af þessum forkostu-
legu grösum, því að, eins og góð-
ar skátasystur, ætluðum við að
gefa ykkur ögn af þeim með
okkur.
HINAR (hlæja): Ósköp voruð þið
hugulsamar.
ÁSTA: Þið skuluð nú ekki verða
of kátar strax. — Þegar við vor-
um búnar að tína það, sem okkur
lysti, datt okkur í hug, að það
væri afbragð að fá sér sólbað
þarna í hvamminum, svo að ör-
uggt væri, að ekki sæist til okkar
heiman frá bænum. Við sáurn
enga lifandi veru, nema kýr, sem
voru á beit þarna nálægt. Við af-
klæddum okkur nú. — Ó, hvað
það var yndislegt að velta sér
þarna í sólskininu. — En allt í
einu heyrðum við tramp. Við
hrukkum ónotalega við og grip-
um til fatanna okkar. Gesturinn
kom brátt í ljós. Það var rauð-
skjöldótt kálfgreý, og þá hægðist
okkur nú.
HUI.DA: Já, já. — Við vorum ekki
vitund feimnar við kálfinn. Við
réttum fram hendurnar og sögð-
um: „Kalli, kalli greyið." En