Vorið - 01.12.1949, Blaðsíða 28

146
VORIÐ
læðast af stað. Hann á undan, þau á
eftir heim að skemmunni, þar sem
töfrakassinn er geymdur.
Hann er þar uppi á loftinu. En
hvað marrar hátt í sjónum. Hvernig
sem þau læðast, þá finnst þeim
snjórinn ætla að æra sig. Og hvern-
ig mundi ganga að opna skemm-
una? En sú heppni, skemman var
i opin. Nú var ekki annað en fara inn
og upp stigann, og börnin héldu
niðri í sér andanum og hlustuðu.
Ekkert hljóð heyrðist. En myrkrið
sýndist svo svart inni í skemmunni.
Þau heyrðu hjartsláttinn í sínu eig-
in brjósti, eins og hamarshögg í
fjarska.
En nú þorði Diddi ekki inn.
Hver vissi nema einhver draugur-
inn lægi þar undir stiganum eða
glennti upp glyrnurnar frá gaflin-
um?
„Þú ferð á undan, Dóra,“ hvísl-
aði hann um leið og hann ýtti systur
sinni inn yfir þröskuldinn.
Dóra litla streyttist lítið eitt á
móti og börnin hikuðu öll. Dreng-
irnir vissu báðir, hvað þeir voru að
gera, en Dóra litla var of ung til að
gera sér grein fyrir, að neitt óvenju-
legt væri á ferðum. En framkoma
drengjanna gerði hana hálfhrædda.
En hún var ekkert myrkfælin. Og
liana langaði fjarska rnikið í ávext-
ina úr kassanum. Og að lokum
teygði hún litlu fæturna inn fyrir
þröskuldinn. Drengirnir fóru á eft-
ir. Börnin þreifuðu fyrir sér. Þau
rákust á tunnur og poka, en að stig-
anum komust þau að lokum. En
livað var þetta?
Börnin heyrðu allt í einu eitt-
livert þrusk og andardrátt. Þeim
virtist þruskið vera uppi á loftinu.
Og svo heyrðist einkennileg rödd
segja:
„Hvað ætlið þið að gera?“ Drengj-
unum fannst eins og blóðið storkn-
aði í æðum þeirra af hræðslu. En
Dóra litla hvíslaði úr miðjum stig-
anum: „Þetta er Jesús. Hann vill
ekki, að við tökum það, sem við
eigum ekki. Amma segir, að hann
sjái alltaf til okkar.“
Börnin tókust ósjálfrátt í hend-
ur í myrkrinu. Nú heyrðist ekkert
meira.
„Hvað eigum við að gera?“ sagði
Manni.
„Við skulum koma burt,“ sagði
Diddi litli. „Það er satt, sem Dóra
segir.“
Börnin læddust út úr skemmunni.
Jólin eru komin. Allt er ljósum
skreytt. Á borðinu er fannhvítur
dúkur. Inn eftir gólfinu gengur
amma með kassann góða undir
hendinni. Börnin standa við borð-
ið. Aldrei hafði þeim fundizt amma
eins falleg og í kvöld.
Hún sezt við borðið, opnar kass-
ann og biður börnin að koma til
sín. Þau nálgast hikandi og blóð-
rjóð í andliti.
Upp úr kassanum tekur amma