Vorið - 01.12.1949, Blaðsíða 8

126
V O R I Ð
Jólastjarnan
Óli hlakkaði til jólanna. Hann ei
bara sjö ára — en þó man hann
greinilega eftir síðustu jólunum.
Þá fékk fólkið hrísgrjónagraut og
eplaskífur og allskonar góðgæti. —
Hann man eftir jólatrénu og papj)-
írsenglum og stjörnu í tojrjrinum.
Á Þorláksmessu skríður Óli ujdjd
í fang móður sinnar.
,;Mamma segðu mér nú ofurlítið
unt jólastjörnuna. Ekki um stjörn-
una í jólatrénu, en þá eiginlegu
jólastjörnu, — þá, sem sagt er frá
í jólasálminum."
mun engu okkar gleyma og engan
setja hjá. Þó er honum alveg sér-
staklega annt um ykkur, sem eruð
ef til vill veik, eða eigið við einltver
bágindi að búa, — Jesú Kristi, frels-
ara okkar og Drottni.
Hami gefi ykkur öllum gleðileg
jól!
Og svo sagði mamma honum frá
liinni fyrstu jólanótt, þegar hirð-
arnir sátt engilinn, sem hafði mark-
verða sögu að segja — sögu um
barn, sem væri nýfætt. Hún sagði
lrá undrun hirðanna, þegar þeir
fundu þetta nýfædda barn í fjár-
húsi, eftir boði engilsins. Og frá
stjörnunni, sem vísaði vitringunum
frá Austurlöndum til vegar til
Betlehem. Svo staðnæmdist hún
yfir húsinu, þar sem Jesúbarnið var
í.
Oli hlustar. Hann hefur heyrt
þetta allt saman áður. En þó er það
eins og það sé nýtt í hvert sinn.
Þá urn kvöldið fara pabbi og
mamma Óla seint að sofa. Þau ertt
alvarleg. Það er erfitt að vera fá-
tækur — en helmingi erfiðara, þeg-
ar þeir, sem ekki þekkja fátæktina,
eru harðir og miskunnarlausir.
Pabbi er örvinglaður. Stórbóndinn
á „Krogstruj)" vill ekki umlíða
hann lengur en til nýárs. Þá vill
hann fá fé sitt. En pabbi getur ekki
greitt skuldina. Það hefur hann sagt