Bjarmi - 26.02.1907, Síða 3

B J A R M I
27
ef hún á að geta orðið landi og lýð
til varanlegrar blessunar.
Drottinn vor og frelsari Jesús Krist-
ur hefir gefið oss liina fullkomnustu
fyrirmynd urn sanna þjóðrækni. Hann
varar sina þjóð við vantrú og siða-
spillingu; hann leggur líf sitt í söl-
urnar fyrir hana, og allar þjóðir um
leið, af óumræðilegum kærleika.
»Jerúsalem, Jerúsalem! þú, sem líf-
lætur spámennina og grýtir þá, sem
til þín eru sendir. Hversu oft hefi
ég ekki viljað samansafna börnum
þínum, eins og þegar liænan safnar
ungum sínum undir vængi sér, en þér
hafið ekki viljað það«. (Matt. 23, 37).
Tökum eftir hinum óumræðilega
kærleika hans, þegar hann biður á
krossinum;
»Faðir, fyrirgef þeim, því þeir vita
ekki, hvað þeir gera«.
Vantrúin er stærsta synd hverrar
þjóðar og hvers einstaks manns; hún
er tjón lands og lýðs. Þetta sér hver
sá maður, sem er sannarlega þjóð-
rækinn. Honum er það því þyngsta
sorgarefnið, þegar hann sér, að þjóð-
in hans, sem hann elskar, eins og
sína eigin sál, snýr haki við drotni
sinum og frelsara og leiðir svo hegn-
ingu guðs yfir sig og börnin sín.
Spámenn drottins og postular Krists
gefa oss líka í þessu efni hin fegurslu
dæmi.
Gefum gaum að Móse, þegar þjóð-
in hans, sem liann álti að leiða á
guðs vegum, gerði sig seka í þeirri
heimsku, að gera gullkálfinn að guði
sínum og dansaði kringum hann.
Með hinni innilegu, djúpu hrygð
guðlegs kærleika gengur hann á drott-
ins fund og mælti: »Æ, þetta fólk
hefir framið mikla synd, er það hefir
gert sér goð úr gulli« (2. Mós. 32,31).
Og síðan biður hann fyrir þjóð sinni
með þessum óviðjafnanlegu bænar-
orðum:
»Ég bið, fyrirgef þeim synd þeirra!
Ef ekki, þá bið ég, að þú afmáir mig
af þinni bók, sem þú hefir skrifað«.
Aldrei hefir kærleiksríkara andvarp
stigið uppfrá brjósti nokkurs þjóðræk-
ins manns.
Sami guðlegi kærleikurinn og djúpa
lirygðin býr í hrjósti Páls postula,
þegar hann segir:
»Ég hefi milda lirygð og sífeldan
harm í hjarta mínu, því að ég vildi
óska að ég væri sjálfur útskúfaður
frá Kristi fyrir bræður mína, ættmenn
mína eftir holdinu (þ. e. Gyðingana)«.
Róm. 9, 2.—3.
Sama guðlega kærleikann ber hann
í brjósti til safnaða sinna meðal heið-
ingjanna, sem hann liafði snúið til
kristni. Það vóru alt bræður hans
og systur í andlegum skilningi. Hann
kveðst hafa auk allra þrenginga sinna
»daglegt ónæði og átroðning og á-
hyggju fyrir öllum söfnuðum. Hver
er svo veikur, að ég sé ekki líka veik-
ur? Hver hrasar, svo að ég ekki
stikni?« (sjá 2. Kor. 11. kap.)
Hér er þá kristileg þjóðrækni af-
rnáluð fyrir oss i sinni legurstu og
sönnustu mynd. Einkenni þjóðrækins
manns eiga að vera bjargföst trú á
guð og þann, sem hann sendi, Jesúm
Krist, og sú trú á að koma fram í
ótrauðum kærleika til hvers einasta
manns og lijartanlegri löngun til að
hinda um þau sárin, sem helzt mundu
blæða til ólífis, ef elckert væri um þau
liirt. Og þyngsta meinið, banvæn-
asta sárið, er vantrúin. Læknist það
sár, þá gróa öll önnur mein þjóðar-
innar. Þess vegna er það fyrsta og
helgasta skylda allra þjóðrækinna
manna, að leggjast á eitt með að
græða það þjóðarmein með aðstoð
guðs. Og þeir, sem elska Krist ein-
læglega, geta ekki annað, því að kær-
leikur hans knýr þá lil þess.