Bjarmi - 15.04.1908, Síða 10

66
B J A R M I
nokkurt erindi að reka hér svo seint;
farðu heldur heim lil þfn að sofa«.
»^g á hvorki heimili né rúm að
hverfa að«.
»Það er sorglegt, vesalingur! en
heldurðu, að þú kærðir þig um heim-
ili og rúm, ef ég vísaði þér á það?«
»Já, það mundi ég gera«, svaraði
drengurinn.
»Gott er það, í þessu húsi í þess-
an gótu .... munt þú íinna rúm
handa þér«.
Aður en hann fékk sagl meira, var
drengurinn þegar farinn af slað á-
leiðis.
»Bíddu við!« mælti maðurinn
»hvernig æílarðu að komast þar inn ?
Pú þarfl aðgöngumiða. Enginn kemst
þar mn sem ekki hefir aðgöngumiða;
herna er einn handa þér, geturðu
Iesið?«
»Nei, herra«.
»Jæja, mundu þá eftir, að aðgöngu-
skilyrðið er: »Jóhannes 3, 16 «
Gleymdu því nú ekki, því ef þú
gleynnr því, mun þér eklci verða
hleypt inn; »Jóh. 3, 16«, mun vcrða
þér til góðs«.
Drengurinn hraðaði sér nú áleiðis
og hafði orðin upp fyrir sér í sífelJu;
hratt komst liann að takmarkinu.
Framan við húsið -voru tvær járndyr
allramlegar, svo það lá við að hon-
11111 fel,lst hngur. Hvernig gat hann
hugsað lil að komasl þarinn? Hann
hringdi þó klukkunni með hálfum
huga, og næturvörðurinn opnaði dyrn-
og spurði höslum rómi: »Hverer
þar?«
»Pað er ég, herra! gerðu svo vel
að Jofa mér að komast inn, ég er
»Jóliannes 3, 16.«, svaraði drengurinn
örvinglaður.
»Pað er gott, komdu þá inn. Petta
er aðgöngumiðinn«.
Diengurinn kom svo inn og var
skjótl kominn niður í heitt rúm með
þvílíkum rekkjuvoðum, sem hann
aldrei áður hafði séð. Pegar hann
nu var lagstur lil svefns, hugsaði
hann; »Þetta er yndislegt nafn, sem
eg nu hefl fengið, því vil ég lialda
æíinlega«.
Morguninn eftir fékk hann heita
mjólk og brauð, áður en hann var
látinn fara aftur út á götuna. (Þella
heimili hans var að eins til einnar
nætur).
Þegar hann kom út, var hann háll'-
kvíðinn, því liann óltaðist að hitta
aílur sína fyrri félaga; liann gekk á-
ham, sem í leiðslu, og liugsaði irm
n>ja nafnið sitt; gætti liann þess því
ekki, að hann gekk yfir götu, sem
mikil um'ferð var um, og varð undir
vagni, er ók yfir götuna. Mikill fjöldi
fólks safnaðist nú utan um meðvit-
undarlausan drenginn; nú var hann
tekinn og borinn til næsta sjúkrahúss;
þegar þangað kom, komst hann lil
meðvitundar um stund.
Pað er siður við sjúkrahúsin í
Duhlin, að sjúklingar þeir, sem þang-
að koma, verða að skýra frá trú sinni
jafnt og nafni og heimili; drengurinn
var því spurður, að hvort hann væri
katólskur eða mólmælendalrúar. Það
vissi hann nú ekki vel. í gær var
hann katólskur, en: »í dag er ég Jó-
hannes 3, 16.«, mælti hann að lokum.
a fóru l,eir aðhlægja, sem viðvoru
staddir.
Þegar meiðsli hans höfðu veiáð
rannsökuð, var hann borinn inn í
sjúkrastofuna og skömmu síðar misti
hann meðvitundina aftur. Hann þjáð-
ist mikið, liafði sterka liitasótt og ó-
1 áð; í óráðinu endurtók hanníhvell-
um rómi oftsinnis orðin: »Jóhannes
16. varð mér til góðs!«
Þessi sífelda, háværa endurtekning á
þessu, vakti hina sjúklingana í slof-
unni; þeir skildu sízl í því, livað hann
gæti ált við með jiessu; samt flettu