Bjarmi - 15.10.1909, Blaðsíða 4

164
B J A R M I
menn segðu: »Kristindómurinn og
biblían koma oss ekkert við. Vér
göngum vorar götur, ogleggjum undir-
stöðu að algerlega nýjum trúarbrögð-
um; liinn sögulegi kristindómur er
oss alsendis óviðkomandi«. En þetta
segja þeir ekki einn af hverjum tíu.
Þeir þykjast vera í fullu samræmi við
kristindóminn. Þess vegna er tvöföld
ástæða til að dæma um þá, eftir því
sem kristindómurinn og biblían kennir.
Og í biblíunni finst aðalstaðhæf-
ingu þeirra livergi staður.
Aðalstaðhæfing þeirra er það, að
dauðlegum manni sé ekkert starf
mikilvægara en það, að gera brú
milli þessa heims og annars, með
andabirtingunni, eða eins og hr. Stead
(enski andatrúarpostulinn) komst að
orði«: ^Það er nauðsynlegt, — nei,
það er ekki einungis nauðsynlegt,
heldur er það skýlaus skylda allra
dauðlegra manna, að endurnýja ást-
uðlegt samband við hina framliðnu,
og halda því við«.
Þetta er nú eitthvað annað en það,
sem biblían segir.
Það er hverju orði sannara, að
biblían talar líka um að »gera brú«,
en ekki milli manna hér í heimi og
manna í öðrum heimi, heldur á milli
hins fallna mannkyns og liins heiiaga
guðs. Og brúin yfir það djúp er ekki
kölluð andabirtingar, heldur náð guðs
vegna Jesú Krists hins krossfesta. í
biblíunni finst hvergi neinn staður,
þar sem vér séum hvattir til að fást
við andasæringar í nafni drottins og
frelsara vors. Aftur á móti má finna
marga staðií lienni.þarsemframliðnum
mönnum er bannað að birtast lifandi
mönnum og lifandi mönnum bann-
að að leita sambands við framliðna.
í góðu samræmi við þetta er það,
að í hverjum andlega heilbrigðum
manni býr heilög feimni við það, að
eiga nokkur mök við anda. Hér á
það við, sem Ingemann (danslca skáld-
ið) segir um sjálfan sig, þegar hann
var barn: »Eg þráði ekkert annað
samband við andaheiminn en það,
sem eg gat fundið sjálfur með kyrlátri
barnsgleði, þegar eg fól hinum mikla
föður heimsins hverja mína minstu
hjartans ósk í kvöldbæninni minni«.
Petta er heilbrigði i andlegum skiln-
ingi. Hvert andlega heilbrigt og ó-
spilt barn finnur þetta, og það finnur
meira að segja hver andlega heil-
brigður og óspiltur maður. Það er
hverjum manni eðlilegt að finna til
þess, að honum er þörf á sambandi
við guð. Pörf mannsins á sambandi
við framliðna er alveg gagnstæð þessu.
Einmitt sá hinn sami, sem finnur til
hins barnslega öruggleika í skjóli
guðs, finnur líka lil óttablandinnar
feimni við það að eiga mök við
anda.
Og þessi feimni er ekki undir til-
viljun komin. Hún er þess verð að
lienni sé gaumur gefinn. Hún hefir
hinar sömu verkanir á þessu svæði,
eins og blygðunartilfinningin á sinu
svæði. Iiún er oss gefin til varnar.
Þegar samræðisfj'snirnar vilja ganga
sínar leiðir, þá kemur blygðunarsemin
og knýr þær á þær brautir, sem guð
hefir ákvarðað þeim. Hin eðlilega
feimni hvers óspilts manns við anda-
heiminn, leilast eins við að aftra vorri
fýsn lil sambands við andaheiminn,
þegar hún vill af forvitni ganga sína
götu, í stað þess að ganga þær leiðir,
sem guð hefir ákvarðað henni. Og
guðs ákvörðuðu vegir liggja gegn
um hann sjátfan. — Þeir liggja allir
um Golgata og hásæti náðarinnar.
Guð er sjálfur dyrnar, sem vér eigum
inn um að ganga.
»Sá, sem ekki gengur inn dyrnar
inn í sauðabyrgið, heldur fer inn
annarstaðar, sá er þjófur og rœningi<.<.
(Jóh. 10,1.). Svo sagði Jesús forðum