Bjarmi - 01.11.1909, Blaðsíða 2

170
B J A R M I
tíu, sem heilir urðu, hvar eru hinir
niu? Vildi enginn gefa guði dýrðina,
nema þessi útlendingur?«
Þú veizt, að það var frelsaranum
fyrir öllu, að faðirinn á himnum
vegsamaðist fyrir kærleiksverk hans,
— það var hans matur og drykkur,
að gera guð vegsamlegan. Að því
eina miðuðu öil lians verk — alt líf
hans og dauði lians.
Og guð vegsamast með því, að
hans vilji verði, en það er vilji lians
að allir verði hólpnir fyrir trúna á
þann, sem liann sendi mönnunum
til sáluhjálpar.
Og guðs vilji varð hjá einum af tíu.
Það var hrygðarefnið,
Hvar eru hinir níu?
Þykir þeim einskis vert, að þeir
eru heilir orðnir af ólæknandi sjúk-
dómi? Finst þeim þeir eiga það skil-
ið fyrir sjálfs sins réttlæti? Þurfa
þeir ekki míns réttlætis við?
Finst þér ekki að þessar hugsanir
muni hafa smogið eins og biturt sverð
í gegn um hið viðkvæma og ástríka
hjarta frelsarans, sem kominn var lil
að bjarga þeim frá andlegum og ei-
lífum dauða og — langaðí svo lijart-
anlega til þess.
Við höfum þegið óverðskuldaðar
áslgjaíir af guði og frelsara vorum,
en svo oít, svo oft gleymt að snúa
aftur og gefa guði dýrðina fyrir þær
og hrygt svo með því föðurhjarta
guðs, af því að hann langaði svo
hjartanlega til að þær yrðu oss til
eilífrar blessunar. Gjörum frelsara
vorum nú það heit, að snúa jafnan
aftur og lofa og þakka, og biðjum
hann að hjálpa oss til að efna það,
(Þýtt).
Andatrúin
Og
hinir framliðnu.
Eftir
C. S k o i> g a a r d - P e t e r s e n.
(Frh.). Eg get að sjálfsögðu hugs-
að mér margar mótbárur gegn því,
sem ég nú heíi sagt. Iig ælla nú að
láta mér nægja að benda á fáeinar.
Menn munu segja: »Ef það væri
als ekki vilji guðs, að vér hefðum
mök við anda, þá hefði hann heldur
ekki gert oss liæfa til þeirra lilula
hér á jörðu. En þar sem guð, sam-
kvæmt sínu heilaga orði, heflr gert
nokkra rnenn hæfa til að eiga mök
við anda, þá eru þeir hæfileikar rétt-
mætir. Að nefndir hæíileikar eru lil
— það er oss nóg. Þeir löghelga sig
sjálfir. Guð gefur oss aldrei hæíileika
til freislingar og einskis annars.
Þetla síðast nefnda er eðlilega rétt.
Það býr að sjálfsögðu engin sá hæfi-
leiki í mannlegri náttúru, er sé að
eins geíin oss til freistingar, og þá þar
af leiðandi lil afneitunar, En hins
vegar býr ekki einn einasti liæíileiki
í mannlegu eðli, sem ekki rná bæði
brúka og vanbrúka.
Ég lel það engum vafa undirorpið,
að sumum inönnum er gefmn hæfi-
leiki lil að hafa mök við anda. Og
eg vil bæla því við, að ég álít það
sjálfsagt, að oss sé öllum gefinn sami
hæfileikinn og miðlum andatrúar-
manna; þeir liafa þá að eins í fyllri
mæli; þeir eru andagiftarmennirnir á
því svæði; en allir höfum vér í oss
sömu liæfileikana.
En af þessu leiðir enganveginn að
vér eigum að venja og brúka þessa
hæfileika til umgengni við anda, því
miðilshæíileikarnir eru augsýnilega
sérstakir hæíileikar. Hjá flestum mönn-
um ber lítið á þeim, en hins vegar