Bjarmi - 01.11.1909, Blaðsíða 3

B J A R M I
171
eru þeir.æðri tegundar en aðrir hæíi-
leikar manna. Það er eins og nokk-
urs konar ævintýrabragur á þeim.
Þessi tvöfalda framkoma þeirra sýrn-
ir, að þeir eru ætlaðar lífinu í æðra
heimi.
Vér gelum haft barnið í móðurlífi
til samanburðar.
Hjá ófædda barninu felast margir
liæfileikar, sem benda til þess er verða
muni síðar, en taka ekki til slaifa
að fullu, fyr en eflir fæðinguna.
Á sama hált er ekkert líklegra, en
að íjöldi hæfileika búi í oss í þess-
um heimi, er bendi til þess er síðar
mun verða, og nái fyrst fullum þroska
eftir dauðann.
En vér eigum ekki að knýia fram
þessa hæfileika né beita þeim; þeir
eiga einmitt að fá að vera í fullu
næði.
Ef vér nú liugsuðum oss að ófætt
barnið færi að beila ýmsum skynjun-
arfærum sínum, þá mundi það verða
óhæft lil lífsins í þessum lieimi og
lenda í því liðinu, sem fremst fer og
fellur; það ynni sjálfu sér tjón og færi
með sig; því að þeir hæfileikar eyð-
ast, sem alt af er þjálfað á. Alveg
hið sama gildir um miðils-hæfileik-
ana. Með því að þjálfa á þeim og
knýja þá l'ram, þá gera menn sig als
eigi hæfari til að lifa lífinu hinu meg-
iun; með því gera menn eigi annað
en írufla hinn eðlilega vöxl lífsins og
eyða honum. Taugaveiklun sú, sem
er samfara llestum andatrúar-fyrir-
brigðum ber nægilega ljósan vott um
þetta.
Miðilsliæfileikar vorir hér á jörðunni
eru því eigi vaxnir að lifa lífinu hinu
meginn, og þess vegna eru þeir lílca
á svo margan hátt hjálparvana, þeg-
ar þeir dirfast að skygnast inn fyrir
forljaldið. Margir leiðlogar andatrú-
armanna jála það hreinskilnislega, að
þeir, sem geri lilraunir til að komast
í samband við anda, geti svo liæg-
lega lent í samband við aðra anda
cu þá, sem þeir leita að. Menn eru
t. d. að leitast við að komast í sam-
band við ástvini sina, en lenda í stað
þess í samband við »lyga-anda, sem
segjast vera aðrir en þeir eru, við
frumanda (svo nefnda) og við illa
anda«. Að sönnu gilda þau lög að
öllum jafnaði, að »líkur dregur lík-
an«; en samt sem áður koma oft
»ódrættir«, í staðinn fyrir það, sem
átti að koma. Þetta játa andatrúar-
mennirnir sjálfir, eins og þegar var
sagt. En þeir segja nú samt sem
áðnr, að í þessa hættuna verði menn
að leggja. ))I3að er nauðsynlegt að
eiga á hællu mök við illa anda, til
þess að geta staðið í sambandi við
ástvini sína, sem á undan eru farnir«.
Svo segir »JuIía«, framliðna jrngis-
stúlkan, sem hefir haft blaðamann-
inn enska, Stead (Stedd) fyrir miðil
eftir dauða sinn og gefið út mörg
bréf með lians aðstoð, sem nú eru
nýlega þýdd á íslenzku (»Eftir dauð-
ann, bréf frá Júlíu«), Menn verða
að leggja á hættuna. Og hún bendir
á það, að menn verði líka að eiga
það á hættu, ef þeir ferðisl af landi
ofan til Lundúnaborgar lil að fram-
ast þar, að þeir þá lendi í klónum á
mörgum þúsundum þjófa, drykkju-
manna og féglæframanna.
Hverju orði sannara! En þess
vegna fara menn heldur ekki til
Lundúna, fyr en menn ern orðnir
færir til þess; og geri menn það fyr,
þá verður endirinn hæglega sá, að
menn fara með sig bæði andlega og
líkamlega.
Þegar sú stund keinur, er guð kall-
ar oss til landsins hinu meginn, þá
göngum vér þangað djarft og ótla-
laust fyrir illum öndum, því að þá
crum vér orðnir hæfir til að stíga
inn á land andanna, En þegar vér