Bjarmi - 01.11.1909, Blaðsíða 7

B J A R M I
175
taldir bcztir vakningaræðumenn i Dan-
mörku síðan Beck lést, og liafa peir mest
og bezt gengist fyrir vakningafundunum
stóru í böl'uðborginni undanfarna vetur.
Halnarprestarnir fara lleslir mánaðar-
tíma úr borginni á sumrin lil að hvíla
sig. Mollerup notaði penna »hvíldartíma«
sinn á pá leið í petta sinn að liann pré-
dikaði á hverju kvöldi allan júlímánuð í
Arósum; pað var verzlunarfulltrúi með
honum, Jensen að nafni, sem talaði einn-
ig daglega við vakningarsamkomurnar,
og auk pess ýmsir aðrir. Trúaða fólkið
i Árósum studdi petta starf eflir föngum,
peir, sem gátu sungið, bundust samtökum
um að fara til skiptis og sjá um sönginn,
og peir, sem heima sátu, báðu fyrir peim.
Eg kom ekki til Arósa fyr en snemma
í ágúst, og pá var Mollerúp farinn, en
samt béldu vakningasamkomurnar áfram,
hættu ekki fyr en scint i ágúst. — Pað
var kalt og livast daginn, sem eg^var að
lilast um á sýningunni, en samt var all-
stór hópur við dyrnar á samkomuhúsinu
kl. 7l/a um kvöldið, er samkoman átti að
byrja.
Fyrst var sunginn sálmur fyrir dyrutn
úli til að vekja athygli sýningargestanna
og síðan gengið lil sæta. Eg settist ut-
arlega, halði góðar gætur á öllu og reyndi
að setja upp aðíinningarsvip til að vila,
hvert enginn legði f'yrir mig trúarlegar
spurningar, eins og eg heyrði títlgertvið
ýmsa við trúarvakningarnar í Noregi fyr-
ir 4 árum. Brátt kom maður til min og
bauð mér að kaupa vasasöngbókina, sem
vakningamennirnir í Höfn gáfu út í fyrra
og búið er að selja af yíir 130 pús. eint.
Hun er 126 bls. meðllSsálma og kostar
10 eða 15 a. Eg lceypli bókina og svo
yrti enginn á mig, lýr en eg tók sjáliur til
máls í fundarlok. Ræðumennirnir tveir,
báðir leikmenn, löluðu stutt, sögðu smá-
sögur og sneru sér að daglega lífinu.
Söngmær söng nokkra ágæta salma, sem
mér voru áður ókunnir, og söngflokkur-
inn söng hvað eftir annað. Salurinn bvað
rúnia ylir 600 manns og lét nærri að 2/o
hlutar sætanna væru skipaðir. Síðar
frétti eg að meðaltal áheyrenda hefði
verið 600 á sunnudögum, og pá tvisvar, en
300 virka daga. — Áhcyrendurnir, ilestalt
karlmenn, voru háttprúðir mjög, enda
pótt auðsælt væri að sumum peirra mundi
annað tamara en silja á vakningasam-
komum.
í lok samkomunnar var skorað á pá,
sem vildu biðja cða æsktu fyrirbæna að
verða eftir, og urðu pað um 60 manns,
krupu peir allir til bænagjörðar, og marg-
ir báðu upphátt en örstutt hver. — Öll
samkoman stóð rúma stund.
»Heilsið guðsbörnum á íslandi með II.
Kor. 13, 13«, sagði einhver Árósabúi við
mig, er liann vissi hvaðan eg var.--
Pað er einróma vilnisburður kunnugra
manna, að pessar vakkningasamkomur hafi
tekist vel, og orðið mörgum til bfessunar.
Eg sá og heyrði margt annað á sýn-
ingunni, sumt stórfengilegt en ekki fag-
urt í mínnm augum, og hefi eg par eink-
um í liuga sigurboga og turna bjórkon-
unganna dönsku; eg liafði skömmu áður
séð svo viðbjóðslega ofdrykkju við kaup-
stefnu upp í sveit, að eg gat ekki sam-
fagnað gróða bjórsalanna. Pá var mun-
ur að sjá margt annað, sem ekki dugar
að telja í litlu blaði.
»Pér komið heim með mér og takið
með yður alla Islendingana, sem hér eru
i kvöld«, sagði danskur prestur við mig i
smábæ nokkrum, er eg hafði
Meðal landa. flutt par ræðu i trúboðs-
húsinu. Pað voru 7 eða 8
íslendingar búsettir par í bænum og flest-
ir peirra á samkomunni. — Má vera að
einhver peirra hafi inigsað líkt og ís-
lenzkur læknir, búsettur í Danmörku,
sagði, er hann hal'ði lieyrt mig tala í trú-
boðshúsi í sveit hans: »Mér líkaði sam-
kotnan vcl, en vænsl pótli mér pó að fá
að heyra faðir vor á gainla móðurmál-
inu okkar«. — Mér er sjálfum tamast að
biðja á feðratungu minni, og fer pví oft
með taðir vor á íslenzku erlendis. —
Landar minir gálu eklci allir pegið
heiinboð prestsins að pessu sinni, stúlka
purtii að fara heiiu lil húsmóður sinnar,
og önnur varð að l'ara lil sjúkrahússins,
par sem hún hafði dvalið nokkra mán-
uði. — Hún sagði mér sögu sína fyr um
daginn: Hana langaði út yfir tjöllin og
halið, kom fátæk og ókunnug til Dan-
merkur, og réðst i vist á veitingahúsi, par
sem vart var góður staður fyrir unglings-
stúlkur. — Trúuð hjón íslenzk bjuggu í
bænum og björguðu pau henni i tíma frá
hætlum veitingahússins. Hún var með
íslenzka hleypidóma gegn heiinatrúboðs-
fólkinu og var »hreint hissa« að íslenzku
hjónin, »sem voru pó svo almennileg«,