Bjarmi - 01.08.1911, Blaðsíða 6

110
B J A H M I
prestskonu, og gamall preslur sagði
mér nýlega, að {>að væri sín reynsla,
að oí’t væri trúartillinningin dýpri og
innilegri hjá prestskohunni en prest-
inutn.
Við krefjumst |>ess af prestinum að
hann sé einskonar andlegur faðir
sók'narbarna sinna, og samkvæmt
slöðu sin’ni ætli preslskonan að vera
móðir safnaðarins í andlegum skiln-
ingi. Það er ómetanlegt tjón fyrir
íslenzkan æskulýð, að prestskonur
ahnent hafa grafið pund sitt i jörðu
í staðinn fyrir að verja því öðrum lil
blessunar.
I’egar eg varylra, liilti eg margar
prestskonur upp til sveila, sem fansl
eins og þær ættu allar ungar stúlkur
í sókninni. Þegar slúlkurnar voru
fermdar, gengu þær í Kristilegl félag
ungra kvenna, sem prestskonan
stjórnaði oftast, nteð aðsloð manns-
ins síns, sem hafði lagt grundvöllinn
með kristindómsfræðslunni á undan
fermingunni. Par tók prestskonan
við og hlúði að því, sem hann var
húínn að sá, og vakli með móður-
legii umhyggju yfir hverjum einstak-
lingi, allaf reiðubúin lil þess að gefa
góð ráð og til að hjálpa, ef í nauð-
irnar rak. Ávalt sístarfandi og si-
glöð, vitandi, að hún var að starfa
fyrir guð og föðurlandið. — I5ótl hún
hefði mikið að gera hæði á heimilinu
og í stúlknafélaginu sínu, hafði lnin
þó sem oftasl tíma til þess að að-
stoða manninn sinn við slaríið á
ineðal liinna ungu manna i sókn-
inni. Það er hægt að koma miklu
i verk, þegar v.iljinn er góður. —
Hvers vegna eru svo fáar prests-
konur hér á landi, sem starfa á þenn-
iin hátt?
Bg’-held, að það sé af )>ví, að þeim
hefir ekki dottið í lnig, að þær gætu.
gerl nokkuð gagn og að enginn von-
isl eflir, að þær geri neill.
Þelta er mesti misskilningur. Skyldu
hinar mörgu gáfuðu og velmenluðu
prestakonur hér á landi ekki gela
gerl neitt gagn, ef þær vildu? Það
er enginn sem efasl um það, nema
ef til vill þær sjálfar.
Hvað það snertir, að enginn vonist
eftir að þær geri neitt, j>á þurl'a þær
ekki nema að lesa þessa grein, lil að
sannfærast um, að það cr líka mis-
skilningur.
Við vonumsl einmitl eftir því, að
prestskonurnar vanræki ekki sínarand-
legu móðurskyldur við söl’nuðinn,
lengur cn þær hafa gert. —
í öðrum löndum halda preslskonur
slóra fundi með sér, þar sem þær
bera saman ráð sin um, hvernig þær
geti hezl slarfað hver í sínum söfn-
uði, til þess það geti orðið landinu
og þjóðinni í heild sinni til blessunar.
Vonandi fara prestskonurnar ís-
lenzku á slað, áður en langt um líð-
ur og þær eiga mikið starf fyrir
hönduin, því akurinn er svo grýttur,
enn sem komið er, en »margar hönd-
ur vinna létl verk«, segir mállakið.
Það er ólíkl léttara fyrir preslinn að
slarfa, ef konan er honum samtaka,
og eg trúi þvi ekki, að deyfð og á-
hugaleysi geli átt sér slað um langan
aldur í þeirri sókn, þar sem h æ ð i
prestshjónin leggja framt á að vekja
fólkið og leiðbeina því í öllu góðu.
/. Ó.
Hvernig á að prédika?
Það eru líkur til, að preslarnir leggi
þessa spurningu fyrir sig nú á dög-
um, þegar kyrkjurækni er svo lílil
og tímarnir breytast svo mjög.
Þó eg sé ekki preslur, hefir mér
oft komið þessi spurning í hug, þegar
eg heíi selið undir löngum og leiðin-