Bjarmi - 01.08.1911, Qupperneq 7

B J A R M I
111
legum prédikunum í kyrkjunni og
þegar eg hefi íarið út, hefir mér oft
ekki verið mögulegl að finna neinn
þráð í því, sem eg lieíi hluslað á.
Það svar, sem mér hefir doltið i
hug er þella: Takið Krist til fyrir-
myndar. Kristur prédikaði í dæmi-
sögum. Hann sagði fyrst sögu úr
daglega lífinu og leiddi síðan lærdóma
fyrir lífið út af henni. Prestarnir ættu
að fara eins að, taka æfisögur merkra
manna, viðhurði úr mannkynssögunni
eða úr lífi sjálfra sín og útskýra með
því þann kafla úr heilagri rilningu,
sem þeim hefir verið fenginn til að
prédika úl af.
Með því móti er prédikunin l>æði
fróðleikur og kenning.
Við erum orðin þreytt á jjessari
prédikunar aðferð, sem ílestir prestar
liafa, það þarf að breytast; séu ræð-
urnar hæði til fróðleiks og uppbygg-
ingar, þá sækjum við kyrkju, jafnvel
þó það kosli stundum mikla eríiðleika.
Ræðurnar hjá islenzku prestunuin
eru vanalega fyvir ol'an eða neðan
jörðina. 1 staðinn fyrir að kenna
mönnum að lifa, er verið að reyna
að kenna þeim að deyja; en slíkt er
svo langl frá hugsunarhætti unga
íólksins; það vill læra að lifa, en sá
sem k a n n að lifa, hann kann líka
að deyja, þegar þar að kemur. —
Eg liefi nýlega lesið bók (»1 Jesu
Fodspor«), þar sein meðal annars er
sagt frá presti, sem gerði sér það að
reglu í hvert sinn, sem liann lók sam-
an ræðu að spyrja sjálfan sig að því,
hvað Kristur mundi segja.ef hann ælti
að tala til safnaðarins í stað prestsins.
Eg efast ekki um, að prédikunar-
aðferð presta hér á landi mundi hreyl-
ast mikið og bera ólíkt meiri ávöxt
en hingað til, ef þeir legðu þessa
sl3urningu fyrir sig: Hvað mundi
Eristur segja og gera, ef hann væri í
mínuin sporum?
()g ef þeirri spurningu fylgdi svo
jafnframt innileg bæn til Guðs um
leiðbeining og lijálp. —
Presturinn á að vera fyrirmynd í
því að breyta eflir Krisli, bæði utan
kyrkju og innan.
Ef breytnin og kenningarnar koma
í hága hvor við aðra, þá detta orðin
dauð niður; en ef presturinn hefir
Krist sér til fyrirmyndar í öllu, þá er
ekki hælta á neinu ósamræmi.
Og ef presturinn er vakandi, er eng-
in hætta á, að sóknarbörnin soíi. —
II.
Fylgsnið.
Elísa litla var ein af sunnudags-
skólasystrunuin mínum; ljóshærð hlá-
eygð telpa, sem ávann sér allra liylli;
hún var svo, fríð sýnum, og innílega
geðþekk í viðmóti. Mér firist sem eg
sjái enn þá vingjarnlegu, hlíðu aug-
un liennar, sem lnin horl'ði á mig svo
alvarlega, þegar eg var að leitast við
að innræta henni það hjálpræði, sem
fagnaðarerindið hoðar.
Einu sinni sagði eg við hana:
»Elísa! hvað ællar þú að gjöra, þegar
þú deyr og verður kölluð fram fyrir
dómstól guðs, til að gjöra grein fyrir
öllum þeim vondu verkum, sem þú
hefir framið hér á jörðunni?« IJá
hrá henni, svo hún roðnaði við og
svaraði: »Kristur dó l'yrir syndarana;
eg ætla að fela mig á hak við hann.
Guð horfir þá ekki á mig, hann
horfir á Krisl«.
V.
Félag norðlenzkra presta
hélt fund ineð sér á Akureyri 27.—
29. júní síðasll. Sótlu hann 20 presl-
ar og prófastar.
Á fundinum voru mörg mikilsvarð-
andi mál tekin fyrir og rædd kapp-