Bjarmi - 01.05.1912, Blaðsíða 1

BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
VI. árg.
Iteykjavík, 1. maí 1912.
9. tbl.
Veturinn er liðinn; blómin sjást á völlunum. Lo/kv. 2. 11—12.
Gleðilegt sumar.
Enginn samfögnuður inun vera
jafnalmennur og ómeingaðri lijá oss
íslendinguni en fögnuðurinn yfir
komu vorsins og suinarsins, enda
ern fyrsti vordagur og sérstaklega
jijrsli siiniardagur oss ósjálfrált þreyðir
/agnaðardagar.
Og það er eðlilegt, að alíir fagni
vori og sumri á þessu landi, hvernig
sem kjör þeirra eru og hvorl þeir
eru eldri eða yngri, því að veturinn
er langur og dimmur og ofl öblíður,
svo að vor og sumar verður oss
jafnan sárþreyð lausnarslund undan
hanahrögðum vetrarins, mönnum og
skepnum til handa.
Ovíða mun vorfegurð náttúrunnar
vera sviphreinni og látlausari en hér
á landi. Það er ekki eins mikið í
hana borið, eins og í löndunum
sunnar; en hún er hugfangandi engu
að síður.
Dregur nokkur maður anda með
svo dauðri sál, að hann hafi ekki
yndi af því, þegar »lóan er lcomin að
kveða burt snjóinn, að kveða burt
leiðindin«, þegar »hjarans lirímkuldi
þánar, liýrnarloftið og hlánar, fríkk-
ar grænkandi foldarskanl«, eða þegar
vorhlómin laka að lyfta sér móti
sólu upp úr grænni grasabreiðunni
um bala og hóla, eða af því að
hlusta á sti'aumnið og fossanið? Og
yfir öllu gnæfa svo fjöllin, sviphrein
og snjókrýnd og minna á, að »alt
er hreinast, sein hinininum er næst«.
Já, íslenzkt vor er fagurt, og marg-
ur lofar þá guð og þakkar lionum
fyrir lausnina úr fangelsi vetrarins og
laka undir með skáldinu:
Guð veri lofaður, gæzkan ei dvín,
guð veri lofaður, sumarið skín,
skepnan öll kveður nú skaparans pris,
skeiðið er hlaupið og sigurinn vís.
Skeiðið er hlaupið og skammdegið svart
skiftist á aftur við sumarið hjart;
skeiðið er hlaupið — hinn dimmasta dal
drottinn nú gerir að ljómandi sal.
Skciðið cr hlaupið — á barmanna borð
breiðir nú kraftarins lifandi orð.
O, hversu drjúgt er, ó, drotlinn, þitt brauð,
dáist mín sál að þeim grunnlausa auð.
Þeir ferðamenn, sem koma hingað
sunnan úr löndum, þegar náttúran
hér er í fegursta blóma sínum, koma
úr glaummiklu og saurugu stórborga-
lííi og ferðasl liér i sviphreinni og
látlausri náttúrufegurð vors og sum-
ars — liafa oft látið i ljósi, að hvergi
hafi þeir komið, þar sem sér haíi
fundist að hægra mundi að lila barns-
lega hreinu og glöðu lífi en á ís-
landi; sjálf syndin lilyti að ldygðast
sin fyrir að horfast í augu við hrein-
leik og sakleysi náttúiunnar; hér séu
heldur engin óargadýr; þó einhver
liggi úti einn síns liðs, þá grandi
honum engin vættur.
Ó, því er miður, að önnur verður
reyndin á. Hreinleiki og fegurð nátl-
úrunnar megnar eigi að rýma burtu
synd og saurugleika.
Sé þér það sjálfum ljóst, vinur,
hvernig krislilegt líf á að vera, sér-