Bjarmi - 15.05.1912, Blaðsíða 2

74
BJARMI
og sneri þá öllum liuga sínum og
hjarta til frelsara sins; upp frá því
var stöðug framför í innra lííi hans.
— Hann langaði oft til þess að vitna
l'yrir öðrum um náð Jesú Krists, og
sú löngun var meðfram orsökin til
þess að hann fór að læra, því það var
honuinkær framlíðardraumur.að verða
prestur i guðs kyrkju. Hann hafði
líka marga þá hæfileika, sem útheimt-
ast til þess að verða góður prestur;
hann var alvörupiltur, vel máli far-
inn og stiltur, og í sálu hans brann
sem heilagur altariseldur löngunin til
þess að fórna lífi sínu fyrir Krist og
ineðhræður sína. Hann talaði nokkr-
um sinnum í fiokki félagsbræðra sinna
og fór það vel úr hendi, en þá auð-
mýkt álti liann sem ekki vildi trana
sér fram, heldur bíða síns tíma. —
Hann var trúfaslur í öllu; jafnaðar-
lega fór hann inn á holdsveikra spít-
alann til þess að slyðja þar kyrkju-
sönginn, og margra sjúkra vitjaði
hann á sunnudögum og las fyrir þá
húslesturinn eða þá í nýjalestament-
inu. Var þeim kær hin yfirlætislausa
og ástúðlega framkoma hans. — Á
sinni stuttu æfibraut varð hann þann-
ig til blessunar og hin duldu áhrif
af æfi hans vara enn þá við að vinna
sitt hulda verk. — Sjúkdóm sinn bar
hann með þolinmæði og undirgefni
undir guðs vilja og var glaður yfir
að fá að komast heim; liann hafði
eignast hið bezta sem Iífið hér getur
gefið, og dauðinn gat ekki skelfl hann.
Hann var þegar dáinn og líf lians
var falið með Kristi í guði, svo að
líkamsdauðinn var ekki ægilegur.
Hann hafði fengið sigur yfir mörgum
freistingum fyrir kral't Krists og hann
hafði sett lííi sínu hátt mark, og
keppti að því, og hvað getur þá verið
i rauninni betra hlutskifti en þetta,
að lifa til blessunar og fá að deyja
ungur í fullvissu um líf og starf og
sælu á hak við dauðann. — En saml
finnst oss, að vér megum ekki missa
slíka unga menn frá oss, þar sem
svo mikið er að gera hér og margl
að lagfæra, og því auðugra sem land
vort verður að slíkum æskumönnum
eins og Gísli sál. var, þess betur verð-
ur framtíð þjóðar vorrar trygð. —
Minning þessa félagsbróður vors
lifir á meðal vor og minningu hans
setjum vér í K. F. U. M. þessa yfir-
skrift:
»Þeir trúföstu munu ljóma sem
himingeislar og þeir sem öðrum hafa
vísað á réltan veg sem sljörnurnar
um aldur og æíi«.
Blessuð veri minningin um þennan
himingeisla, sem skein á meðal vor
um stulta stund. — Fr. Fr.
„Munið eftir Íslandií1'
»Eg hið ykkur að muna e/lir ís-
landi og kenna það niðjum ykkar og
barnabörnum; þá gælir minna, þó að
hinir eldri týni tölunni«. — Eina von-
in íslands er núna, þar sem þið eruð
og þeir, sem frá ykkur koma«.
Þetta var síðasta og heitasta ósk
og von séra Tómasar heitins Sæmunds-
sonar lil vina hans og samverka-
manna, í því göfuga starfi að hjálpa
Islandi. Hann dó með þá ósk og von
í hjarta sínu.
Hvernig var nú trú þessa þrautgóða,
áhugamikla og fórnfúsa ættjarðar-
vinar?
Því lýsir hann skörulega yfir í ræðu
þeirri er hann hélt, þegar hann heils-
aði söfnuði sínuin 1835. Þar segir
hann:
Iivað er sannleikur? Það er hin
mikla spurningin, sem lengsl hefir
ílæksl fyrir spekingum jarðarinnar,
spurningin, sem allir þurfa að gela