Bjarmi - 15.05.1912, Qupperneq 3

BJARMI
75
svarað með nokkru móti, en sér í lagi
þeir, sem eiga að kenna öðrum.
Eg vil ekki dylja fyrir yður, bræð-
ur, hvað eg álíl sannleika; þeirri
spurningu virðist mér ærið liægt að
svara, að því er trúarhrögðin snertir.
Svo sannarlega sem nokkuð er satt
og áreiðanlegt, þá er það það, að son-
ur guðs er kominn í heiminn lil að
friðþægja mennina við guð. Sann-
leikann er hvergi að finna, nema í
orði hans, sem til þess er fæddur og
í heiminn kominn að bera sannleik-
anum vitni; enginn gelur annan grund-
völl lagt en þann, sem lagður er,
ekkert nafn er mönnum gefið til sálu-
lijálpar, nema nafn hins krossfesta
Krists. Já, þó að engill kæmi af
himni og boðaði annan lærdóm en
þann, sem frelsarinn og postular lians
hafa hoðað, þá væri hanu lýgi og í
honum væri enginn sannleikur.
Ef einhver meðal yðar hefir ekki
þessa trú, þá er hann ekki á sann-
leikans vegi; vegur hans er villa, sem
leiðir til glötunar.
Þessi yfirlýsing er tvímælalaus.
En hvernig leit hann á samband
Irúar og siðgœðis? Hann bendir lil
þess í sömú ræðu:
»Yfir höfuð verður það að vera
hugfast og inngróið hverjum þeim,
sem lærður þykist vera og öðrum á
að kenna, að lærdómurinn gagnar
mönnunum ekki — nema honum sé
samfara ráðvant liferni, guðsótli og
dygð; honum kemur að engu haldi,
þó að hann kalli aðra til liimnaríkis,
ef hann fær ekki að koma þangað
sjálfur — »þó að hann geli stjörnun-
um nöfn, ef hann verður sjálfur að
fara út i eilíff myrkur« (shr. 1. Kor.
13, 1-2).
í annari ræðu, sem hann liélt á
prestastetnu 1836, kemur hann fram
sem »vandlætislietjan, sterkum húin
gerðum«, eins og Jónas kvað um Egg-
erl Olafsson. Þar segir liann afdrátt-
arlaust að vanda:
»Síðasti og æðsti tilgangur stéttar
vorrar (prestastéttarinnar) er það, að
útbreiða, styrkja og staðfesta það, sem
gott er, hjá vorum andlegu bræðrum.
Eða hvað gelur verið ánægjulegra
og farsælla en að mega álíta það til-
gang lífs sins að gera mennina betri
og farsælli, að lialda þeim fx*á þjón-
ustu syndarinnar, að firra meðvitund
þeirra glæpum og illverkum og sam-
vizkur þeirra nögun og órósemi.
Hvað er gleðilegra en að sjá menn
fyrir tilstuðlun sína taka framíörum
í því, sem gott er og guði þóknan-
legt, að sjá nafn hans vegsamað á
jörðunni og mannkynið meir og meir
nálgast uppfyllingu fyrirheitsins: það
mun verða ein hjörð og einn liirðir
(Jóh. 10).
Hvað er sælufyllra en að vita með
sjálfum sér, gela sagl við sjálfan sig:
At því að eg rak trúlega erindi drott-
ins, þá hefi eg og sjálfur getað varist
syndum, þá er hjarta mitt hreint og
samvizka mín óilekkuð. Þó að það
geli aldrei orðið, að lnieykslanir komi
ekki, þá vei þeim manní engu að síð-
ur, fyrir hvern þær koma.
| Vér megum ekki liafa umburðar-
lyndi við leslina; það hlýðir oss eigi
að hylja fyrir sjálfum oss og draga
dulur á spillingu timanna, sem vér
lifum á. Það, sem er viðurstyggilegl
og mönnunum ósæmilegt, verður al-
drei fagurt, hverju nafni sem það er
kallað. Ef vér getum sjálfir varast
að gera félag við lestina, þá teksl oss
vonandi betur að lala með djörfung,
krafti og árangri i gegn þeim, þegar
þeir sýna sig lijá öðrum.
Dœmið er vant að fá hér meira að-
gjört en orðið, auk þess sem raustin
verður að þagna eða breyta máli, þeg-
ar verkin geta eigi lengur aðstoðað
hana.