Bjarmi - 15.05.1912, Blaðsíða 6

78
B J ARMI
Ráðvandir og friðsamir menn geta spilað
að ósekju, ef þeir spila peningalaust. Barns-
leg sál getur leikið sér að rnörgu, án þess að
spillast. Sú sál er barnsleg, sem hefir mestu
ánægju af að gleðjast með góðum börnum.
En bezta gleðin verður þó sú, að gleðja
þá sem gleðisnauðastir eru. Gleðja einmana
gamalmenni og munaðarlaus börn. Gleðja
veika og vinalausa. Þetta eru sum æskufé-
lög farin að gera. Og því meir, sem þeim
fer frarn í góðu, þess fleiri einstæðinga munu
þau gleðja. Og það kostar oft lítið og stund-
um ekkert að gera þá glaða. Bróðurlegt og
vinsamlegt orð og bros er sólargeisli í sorgar-
myrkrinu".
A öðrum stað í kafla þessum er tekið fram
t. d. að verja ekki meiru en tíunda hluta í
mesta lagi af fundartímum til dansleika. Hóf-
leg gleði er þar hvergi bönnuð. En fyrr og
síðar í ritgerðinni er tekinn fram þessi há-
alvarlegi sannleikur:
»/Í;í trúar og siðgœðis þrifasl œskufélögin
aldrei. Verða þá til ónýtis eða ills eins«.
V.
En hvcrnig líkar nú Ungmennafé-
lögunuin þessi stefna Skinfaxa?
Hvar sem eg ferðast um landið, veit eg
ekki betur en að þeim llki stefnan vel og
reyni eftir föngum að fylgja lienni. Að eins
á einum nafnkendum stað eru til félagar, sem
ekki fella sig við hana, En að hve rniklu
leiti það er, og eins hvernig ngi Skinfaxi
fylgir henni, verður ekki sagt að sinni.
Það eru fleiri ritgerðir en áðurnefnd rit-
gerð I „Skinfaxa" um siðgæði og trú. Eru
þær eftir ýmsa höfunda og allar á sama máli.
Einkum hefir aðalritstjórinn II. Valtijsson
lekið drengilega í þessi mál og sérstaklega
minnt ungmennafélaga á ad rœkja vel helgi
sunnudagsins. Að eins einn félagi lét þar I
ljósi, að Skinfaxi ætti ekki að skifta sér neitt
af trúmálum, „Iáta öll trúrnál, hverrar teg-
undar sem eru, með öllu hlutlaus“. H. Val-
týsson mótmælti þessu sköruglega. Og merk-
ur ungmennaforingi, Sigiirður Vigfússon á
Brúnum í Rangárvallasýslu, sagði í „Skin-
fa.xa" i. ár. nr. 2. »Vér skulum sleggja út á
djúpið,« örugg og vongóð, með »guðs orð
fyrir leiðarstein í stafni“".
„Starf vort blessast því að eins, að það sé
unnið I anda Krists. Hann er andi hins
sanna frelsis. Hann leiðbeini oss — haldi
þjóðar-fleyinu í réttu horfi og stýri þv( gegn-
um boða og blindsker". Meira.
Allt kemur ofan að.
Fyrir mörgum árum var fátækur og
munaðarlaus drengur uppi á Frakklandi,
Pétur að nafni. Hann var of ungur til
þess að geta unnið lyrir sér sjálfur; en
hann hafði fögur hljóð og söng oft úti
fyrir dyrunum hjá ríka fólkinu. Ef ein-
hver gaf honum brauðbita eða fáeina
aura, þá var hann alt af vanur að segja
einkar þakklállega: Allt kemur ol'an að.
Svona þakkaði hann alt af lyrir sig.
Hvernig stóð á því, að þelta liafði orðið
að venju hjá honum?
Þegar faðir hans lá á banasænginni, þá
mælti liann við son sinn: wVeslings lilli
drengurinn minn! Nú verð eg að skilja
þig eftir einn þíns liðs liér á jörðu, og
þú munt rata í raunir; en gleymdu því
ekki, að allt kemur ofan að, frá föður
okkar á himnum, liann mun hjálpa þér«.
Pétur lagði orð loður síns sér ríkt á
lijarta og gleymdi þeim ekki. Hann fór
smátt og smátt að skilja hvað í orðunum
lá og fór að trcysta sínum liimneska
löður.
Pað bar til einu sinni um vetur, að
stormur reif stein niður af þekjunni og
varpaði honurn niður á götuna. Steinn-
inn féll á Pétur lilla, þvi að hann var
þar á ferli; hann 'gat með herkjum risið
á fætur aftur, en sagði þáaðvanda: Alll
kemur ofan að.
Drengir nokkrir gengu fram hjá og hlóu
að honum, þvi þeir skildu ekki, hvað í
orðinu lá; en þess var ekki langt að bíða,
að Pétur litli fengi að reyna sannleikann
i orðunum.
Tæpri minútu síðar hrapaði reykháfur-
inn ofan af einu húsinu þar í grendinni
og varð þremur drengjunum að bana,
sem rétt áður höfðu gengið fram hjá
Pétri. Ef þakhellan hefði ekki stöðvað
hann sjálfan, þá hefði hann líka orðið
undir reykháfnum og beðið bana.
í öðru sinni átti hann að fara lil næsta
bæjar fyrir kau])mann með áríðandi verzl-
unarbréf.
Pað lá mjög á að koma bréfinu og varð
hann þvi að fara skemstu leið til þess
að verða svo fljótur sem unt var. En á
leiðinni kemur liann að breiðum skurði;
ætlaði liann sér að stökkva yfirhann; en
hann dalt þá ofan í miðjan skurðinn og
komst með naumindum upp úr lionum
aftur; en þegar Iionum lókst það nú loks-