Bjarmi - 15.06.1919, Qupperneq 3

BJARMI
99
eini vitnisburðurinn um þennan eins-
dæmisgetnað í mannriki. Matteus segir
alveg samhljóða frá uppruna Krists i
þennan heim og hans sjerstaka guð-
lega eðli. Jóhannes segir líka alveg
hið sama, og þó með enn þá há-
fleygari orðum, og allir guðspjalla-
mennirnir og postular Krists, þeir er
nm hann og frá honum hafa ritað,
segja þar að auki svo ótalmargt og
mikið annað um hann og af honum
frá upphafi til enda holdsvistar hans
hjer, þannig lagað, að það bendir
til, lýsir og styðst við einsdæmis-
uppruna hans og eðli, svo að því
Verður varla trúað, nema trúað sje
getnaðar- og fæðingarfrásögunum. Og
alt þetta segja og rila þeir svo ein-
faldlega og blátt áfram og svo sann-
sögulega, að aldrei heiir verið nje
getur verið sannleikur sagður eða
ritaður með meiri sannleikseinkenn-
Bm og sannleikssvip á frásögninni,
f’vi þeir segja frá sem saklausir og
fullvissir sjónar- og heyrnarvottar að
hinum undursamlegu hlutum. En
hvernig þetta og þetta undarlega
varð, það eru þeir ekki að grufla út
1 með efa og vantrú. Þeir segja að
ems mjög látlaust frá þvi, sem þeir
sjálfir sáu, heyrðu og reyndu að
'arð, og áttu og eiga að eins eitt
Svar, sem þeim nægði, við þeirri
spurningu, hvernig það varð, o:
fyrir »tilkomu Heilags anda og kraft
hins hæsta«! Hjer getur þvi ómögu-
lega verið um að ræða nokkurl
falskt fyrri eða síðari tima »inn-
skot«, ejns 0g efnishyggju- og skyn-
Semskumenn svo oft eru óskynsam-
ega og ósennilega að giska á um
rasögn sumra hinna undarlegu hluta
1 sambandi við Krist og þar á meðal
Setnaðarfrásöguna. Því að um Krist
01 flesl hið undarlega nokkurn veginn
Jafnundarlegt og er og fer hvað eflir
„Alt er þegar þrent er.“
Til skamms tima var sí og æ vei,-
ið að reyna að sannfæra íslenska al-
þýðu um, að nýguðfræði væri einka-
ráð til að reisa við safnaðarlíf vort,
þá mundi áhugi presta margfaldasl
og söfnuðurnir fylla kirkjurnar að
nýju. — Nú er orðið hljótt um það
mál, og líklega fleiri fyrverandi á-
hangendur nj'guðfræðinnar en síra
Matth. Jochumsson orðnir vonlitlir
um mikla trúarvakningu úr þeirri
átt. — Síðasta álit síra M. J. á ný-
guðfræðinni má sjá i þessu blaði.
En nú er farið að tala um nýtt
/agnaðarerindi. Vjer heyrðum kenn-
ara prestaefna vorra, Har. prófessor
Níelsson, minnast nýlega á það í lík-
ræðu í sjálfri dómkirkjunni í Rvík.
Vitanlega er það kenning spiritism-
ans um samband við framliðna, sem
fær þetta virðulega nafn.
En það má guðfræðiskennarinn og
lærisveinar hans reiða sig á, að þeir
fara í geitarhús að leita ullar, ef þeir
ætla að sækja líf kirkju vorri til dá-
inna manna. Áhugaleysið er ekki
þaðan runnið, að almenningur haldi
að vjer mennirnir sjeum sálarlausir
og ekkerl líf sje til nema þetta sýni-
lega. Aðalorsök þess er heldur sú, að
fjöldinn heldur að það sje engin á-
stæða til að gera sjer ómak vegna
trúmála, »það geri minst, hverju
maður trúir«. Og vjer vitum ekki bet-
ur en llestar trúarkenningar andanna
hjá spirilistum fari í sömu átt — og
verði því ekki til annars en auka
Irúmála-liirduleijsid.
Þvi það er engin trúarvakning, þó
að spiritisminn kunni að geta nm
stundarsakir dregið úr ástvinasöknuði
bjá áhangendum sínum, geti stull að
því hjá sumum að þeir gleymi ekki
framliðnum ástvinum eins fljótl og