Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XVII. árg.
Reykjavík, nóv.—de». 1923.
25.-26. tbl.
\Yflr pá sem búa í landi náltmyrkranna skín Ijós. (Jes. 9. 2.).
Á jólunum.
»Friö læt jeg eftir hjá
yður, minn frið gef jeg
yður«. Jóh. 14, 27.
Þjóðir kveina og kvarta flakandi í
sárum víða um jörð, og þó er hugg-
unar og friðarhátíð upprunnin. Bræð-
ur berjast og hníga, mæður gráta
og feður stynja, og þó er gleðihátíð
komin um öll kristin lönd. Ljettúð
stofnar til hávaðasamra dægrastytt-
inga og fer í kapphlaup um að
höndla »gleðina«, en eltir tómar
skuggamyndir og höndlar vonsvik.—
Og þó eru komin jól. — —
Hverfum um stund brott frá háv-
aðasömu fjölmenni. I rósemi og kyrð
er styrkur, og þar er margt á ferð,
sem getur veitt meiri gleði en dýr-
keyptar skemtanir.
Vjer setjumst kyrlát og hlustum.
Vjer erum misjafnlega hljóðnæm bæði
um jólin og endranær, en brátt
munu oss þó berast ýmsir ómar.
Margur heyrir best óma endurminn-
inganna, og flnst jólakyrð þrungin
af bergmáli gamalla minninga.
Klukknaómur heyrist álengdar, og
er sem þær spyrji: »Manstu þegar
við kölluðum fyrst á þig til kirkju
um jólin? Hefurðu gleymt hvað þjer
þótti þá hljómur vor hátiðlegur
og fagur? Varstu ekki jafnaldri
drengsins, sem sagði, að aldrei marr-
aði eins vel í snjónum eins og um
jólin, og treystist til að gánga bratt-
ar brekkur og frosna flóa á »dönsk-
um skóm« um jólin, þótt hann hefði
aldrei fyr hætt sjer út fyrir hlað-
varpann öðru vísi en á íslenskum
sauðskinnsskóm? — »Það gerir ekk-
ert þótt jeg detti núna, maður meiðir
sig ekki um jólin, þá er öll náttúr-
an góðgjörn, eins og mennirnir«,
hugði hann á þeim árum.
Ljósadýrðin, sem þú getur notið
nú, vekur minningar. »Manstu«,
segja þær, »fyrstu jólaljósin þín? Björt
voru þau í þinum augum, bjarlari
en rafljósin, sem nú verða títt á
vegi þinum? — En jólaljós og jóla-
vers og barnabænir eru góðir ná-
grannar í minninga sveit. Og þvi er
spurt brátt í kyrðinni: »Manstu
fyrstu jólaversin þín og fyrstu bænir
þínar?« — Þú hefir liklega heyrt há-
fleygari ljóö og bænir síðan, en hlýn-
ar þjer samt ekki enn, er þær koma
í huga þinn? Og hefir þú ekki reynt,
er þú varst veikur eða sárþreyttur,
hve gott var að geta falið Drottni
hagi sína með barnabæn, sem þú
lærðir fyrir löngu?
Bjartar stjörnur tindra í skamm-
degi jólanna, »alveg eins og þegar
vjer fæddumst«, segja elstu minning-
ar þínar. — Margt hefir breyst en
ekki þær. — Margir líta upp til
þeirra þessi kvöld, fjarlægir vinir
þínir, er fyr fyltu þau skörð á heim-
ili þínu, sem nú valda söknuði, sjá
þær eins og þú. — »Betur þær gætu