Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 12

200
CJARMI
»Nei, jeg man ekki hvernig það
stendur í bókinni. En það eitt veit
jeg, að jeg er glataður syndari, og
að enginn megnar að frelsa mig,
nema Jesús Kristur. Pess vegna óska
jeg að vera skirður og fá að tilheyra
Guði, ásamt með einkabarninu mínu,
sem hann gaf mjer«.
Mjer fanst pabbi svara vel, miklu
betur en jeg hefði getað gert, þó að
jeg væri búin að læra meira.
Svo vann pabbi heitið og var
skirður.
Og jeg hjet að afneita öllu illu og
trúa á Guð föður, frelsara minn Jes-
úm Krist og heilagan anda. Og prest-
urinn lagði hendina á höfuð mjer —
alla hendina, svo þjett og hlýlega.
Mjer fanst sem einhver straumur færi
um mig alla, óumræðileg hamingja
og gleði. Jeg heyrði ekki lengur hvað
presturinn sagði. Jeg vissi það eina,
að jeg varð aðnjótandi Guðs bless-
unar — var Guðs barn. Já, að bæði
pabbi og jeg vorum Guðs börn.
Nú svo fór jeg og settist hjá pabba,
og við hjeldumst í hendur meðan
við sungum:
Heims um ból helg eru jól,
. signuð mær son Guðs ól.
»Drottinn sje með yður«, sagði
presturinn að lokum, og blessaði
allan söfnuðinn.
Árni Jóhannsson
þýddi.
Sjómannastofan í Vesturgötu 4, sem
stofnsett var í sumar og áður er getið
um í blaðinu, er mjög fjölsótt; hafa þang-
að komið þegar á annað þúsund gestir,
flestir íslenskir. Á hv rju kvöldi er þar
flutt hugvekja og sálmar sungnir, annast
gæslumaðurinn, Jóhannes Sigurðsson, það
oftast, en stundum ýmsir prestar bæjarins.
Elliheimilið Grund
eftir
Valdimar Briem dr. theol.
Eitt gamalmenna-hæli’ er hjer,
það hinir gömlu byggja,
er annað hæli’ ei eiga sjer,
er ellin mönnum þjaka fer.
Par hvíld er holt að þiggja.
Peim ferðamanni hvild íinnst hæg,
sem hraktist langar brautir.
Og hjer er gisting þreyttum þæg,
og þeim á meðan Guð vill næg
á eftir unnar þrautir.
Menn finna’ að hausta fer nú að,
og fölnað blóminn hefur.
Ei samt er vert að syrgja það,
því sumarstarf er afrekað;
og Guð því ávöxt gefur.
Pá hausts að kveldi komið er,
og kveður bjartur dagur,
oft annað fegra augað sjer,
er alskínandi ljósaher
í lofti ljómar fagur.
Það er svo margt að minnast á,
í minni hjer sem geymist.
En ílest er máske ilogið hjá
og falið bak við límans sjá.
Pó sumt er, sem ei gleymist.
Pað oftast kemur einhver skúr
á æfi löngum dcgi.
En Guð þvi öllu greiðir úr,
því Guð er sinum börnum trúr.
Það oss má gleymast eigi.
Og eftir marga skúr kom skin.
Pess skylt er iika’ að minnast.
Pótt margur grjeti góðan vin
þá geymd er endurminningin,
og von um fljótt að finnast.
Hjer safnast margur »Simeon,«
hjer safnast mörg ein »Anna«.
Og öll þau hafa eina von
og eina trú á Krist Guðs son,
sem lífs er ljósið sanna.
í friðarskauti frelsarans
í friði hjer þau búa;
og fara svo í friði hans