Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 13

BJARMI
201
í frið og gleði lausnarans.
Pví treysta páu og trúa.
Pau verða ung í annað sinn
í æsku nýjum blóma.
En sá er mikli munurinn:
Par missa pau ei ungdóminn,
en ætíð ung pau ljóma. —
Guð blessi elli-hælið hjer,
og hvern, sem að pví styður;
Guð blessi hvern, sem barn hans er,
Guð blessi hvern, sem hjeðan fer;
peim fylgi drottins friður.
Guð blessi alla’ um allan heim
og allra prautir mýki.
Guð, bæði unga’ og aldna geym
og öllum síðar veittu peim
sitt hæli’ í himnaríki.
Um kristniboð
Eftir Ólaf Ólafsson kristniboða.
Ekki vil jeg ræða um kristniboð
nje aðrar skyldur kristinna manna
við þá, sem mjer vitanalega hafna
sannleiksgildi opinberunarorðsins. Það
þýðir ekki. Því að á milli okkar er
hyldýpi sem hvorugum málsaðilja er
unt að brúa. Árangurs vænti jeg mjer
af samræðu um það efni við menn,
sem enn þá fara eftir »mælisnúr-
unni«. Því reit jeg línur þessar.
I. ,,Haf mig afsakaðan".
Að boða heiðingjunum kristna trú
er heilög skylda kirkjunnar, og eng-
um meðlima hennar óviðkomandi.
Ráð geri jeg fyrir að um það sjeum
við samdóma, og hikum ekki við að
leggja áherslu á svo þýðing-þrungið
orð — skylda. Þvi ekki birtist »höf-
uð« kirkjunnar i þjónsmynd, er hann
lagði henni skyldu þá á hjarta. Virð-
um hann fyrir okkur á fjallinu í
Galileu, sigurvegarann frá Golgata
upprisinn: Niðurlægingunni er lokið;
hann heitir ekki framar að eins Jesús.
Nei. Frelsisverkið er fullkomnað og
Messías, konungurinn, Kristur, sem
alt vald er gefið á himni og á jörðu,
birtist okkur í dýrð sinni. Með guð-
dómlegum myndugleik skipar hann
þjónum sínum að fara út um alla
heim, »að kalla til brúðkaups« alla,
því »alt er reiðubúið«.
Skipun sú, skylda sú nær til allra
þjóna hans, er engu Guðs barni óvið-
komandi, nær jafnt til lærðra og
ólærðra, vígðra og óvígðra. Um neina
undanþágu getur ekki verið að ræða
hvaða starfa sem við gegnum, hvaða
stöðu sem við þjónum. Sá sem ekki
er með er á móti. Sá, sem ekki safn-
ar, dreyfir. Sá sem ekki er liðsmaður
er andstæðingur. Hlutleysi er fjar-
stæða ein í hugum fáráðlinga, sem
óvinurinn notar sjer að vigi.
Naumast mun þó unt að ráða það
af framkomu okkar íslendinga, að
kristniboðsskyldan sje óumflýjanleg.
Fjendur kristindóms og kirkju munu
lengstum hrósa okkur fyrir það, að
við höfum eiginlega ekkert hirt um
kristniboð liingað til. Svo sljóir höf-
um við verið, að til eru jafnvel þeir
starfsmenn kirkjunnar með okkur,
sem nægir ekki einungis að leiða
kristniboðið hjá sjer, heldur nota
tækifæri er gefast til að tala á móti
þvi. Um það þyröi jeg að fara hörð-
um orðum ef að haldi kæmi. En
því gefi góðir menn gætur, að hjer
er ekki leiðin löng frá afskiftaleysi
til andstöðu.
Það er óefað grátlegur vottur á-
hrifa aðgerðaleysisins hjá okkur, að
enginn þarf að skammast sfn fyrir
að óhlýðnast hinsta boði frelsarans
og jafnvel andmæla því. Hingað til
hafa ekki íslendingar þurft að vanda
val orða sinna er þeir víttu kristni-
boð. Til þess tóku svo fáir.