Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 5

B J A R M I
193
veg steinhissa, og bjargaði mjer.
Hann þerraði af mjer með feldinum
sínum og bar mig út í sólskinið, svo
mjer hlýnaði. En ekki sagði hann
eitt stygðaryrði við mig.
Það var víst upp frá þeim degi,
að mjer þótti vænna um pabba, en
nokkurn annan. Og alt af hjelt jeg
mig að honum, þegar hann var heima.
Seinna komsl jeg að því, að pabbi
og fleiri, sem engar kýr höfðu, áttu
erfitt með að greiða opinberu gjöld-
in, sem af þeim voru heimtuð, Pabbi
varð oft að fá peninga til láns, og
þegar of lengi drógst að borga, mist-
um við akrana okkar.
Pá var það, að pabbi og nokkrir
aðrir fátæklingar rjeðu með sjer að
flytja vestur í land, þar sem sagt var
að skattarnir væru lægri og auðveld-
ara að vinna fyrir sjer.
Við vorum víst um 10 i hóp, sem
lögðum af stað vestur-eftir, og jeg
hafði gaman af því ferðalagi. Altaf
var eitthvað nýtt að sjá. En lúin
varð jeg, að ganga allan þann óra-
veg, frá morgni til kvölds, dag eftir
dag. Jeg mun hafa verið orðin um
10 ára gömul þá. Annars hefði jeg
víst uppgefist. Oftast nær urðum við
að liggja úti um nætur. En það var
fallegt þarna vestur-frá, og ekki kalt.
Bara svo mikið af mývargi, stórum
og löngum kvikindum, sem slungu
okkur.
Á kvöldin ljetum við oftast fyrir-
berast við á eða læk. Hrísgrjón höfð-
um við með okkur. Og svo á meðan
»trænka« og hinar konurnar kveiktu
eld og settu upp pottana, fórum við
krakkarnir út í skóg og tíndum æti-
jurtir. Stundum veiddi pabbi smá-
fiska í ánni. Einu sinni 5—6 skrítn-
ar skepnur. Þær gátu hringað sig
sanian í kuðung, og út úr öllum
skrokknum stóðu hvassir broddar,
svo að varla var hægt að taka á
þeim. Pað var sagt að þetta hjeti
broddgeltir. Peir voru slægðir og
soðnir og þóttu ljúffengir.
Pegar við ætluðum að fara að
leggjast fyrir, skar pabbi grannar
reyrstengur, beygði þær í hálfhring
og stakk endunum niður í jörðina.
Svo breiddi hann feldinn sinn yfir
og batt um að neðan með tágum.
Þetta skýli var handa mjer og Kötu.
Kata var jafnaldra mín og eina vin-
stúlkan, sem jeg átti. Við skriðum
inn í bogaskýlið og okkur leið vel.
Mýflugurnar náðu ekki til okkar þar.
Pess vegna hafði pabbi búið svona
um okkur. Honum var sama um
mýflugurnar, sagði hann, og hann
lá bara í grasinu.
Einu sinni mættum við stórum
kúahóp, sem enginn var að gæta.
Aldrei á æfi minni hefi jeg sjeð jafn-
fallegar kýr. Við stönsuðum öll, til
að horfa á þær. Og »frænka« sagði
við pabba:
»Pú ættir nú einhvern tíma að
reyna að eignast fáeinar kýr«.
»0-já, hefði maður bara peninga,
þá væri það auðgert!« andvaipaði
hann.
»Peninga?« svaraöi »frænka«. »Ætt-
irðu að bíða ettir þeim, þá verður
það víst ekki í bráð, að þú eignist
kýr«.
Svo var ekki meira talað um það.
En seinna um daginn nam pabbi
staðar og nokkrir aðrir af samferða-
mönnunum. Við hin skyldum halda
áfram, sögðu þeir.
En um kvöldið, meðan við vorum
að sjóða kvöldmatinn, kom pabbi og
þeir, sem með honum voru, með
hvorki meira nje minna en 6 kýr.
»Nú erum við búnir að eignast
kýr«, sögðu þeir og voru kátir mjög.
»Eigum vid nokkuð af þeim?«
spurði jeg pabba.