Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 6

194
BJARMI
»Já við eigum tvær, sína hvort«.
Mig langaði að fá að sjá mina kú
straks, og pabbi sýndi mjer hana,
föngulega, dökkrauða ku, með stór-
um hornum. Hans var svört.
Það kvöld láum við Kata vakandi
langt fram á nótt og skeggræddum
um kúna mína. Og okkur kom sam-
an um, að við skildum báðar eiga
hana.
Loksins ljetum við staðar numið í
þorpi nokkru, er stóð við stóra á.
Það er sú einkennilegasta á, sem jeg
hefi sjeð. Á morgnana var oft mikið
vatn í henni, en á kvöldin sama sem
ekki neitt. Jeg spurði hvort vatnið
rynni alt burtu á daginn. En það
vissi enginn. Seinna komst jeg' að
raun um að þetta stafaði af því, að
hitinn var svo mikill á daginn, að
alt vatnið gufaði upp.
Jeg kunni vel við hitann. En pabbi
og aðrir kvörtuðu og fanst vera alt
of heitt. Þeir þurftu sem sje að vinna
af kappi, til að koma upp húsum
og stinga upp akra.
Það var mitt verk að gæta kúnna,
og Kata var með mjer. Hún átli
sem sje hálfa kúna á móti mjer. Við
undum okkur vel við þá iðju. Það
var svo margt skrþið að sjá í skóg-
inum. Og þó enn fleira spaugilegt,
sem við fundum upp á. Par var
sægur af fallegum fuglum, sem ým-
ist göluðu eða sungu. Við fundum
töluvert af eggjum. og skelbökur við
ána. Og þetta bárum við heim á
kvöldin, og pabbi sagði stundum að
jeg væri duglegri en hann að afla í
matinn.
Því miður varð skjótur endir á
þessum ánægju-dögum.
Það var einu sinni snemma morg-
uns, að hermenn voru komnir að
þorpshliðinu, svo að enginn komst
út. Og umhverfis alt þorpið voru
hermenn á verði. Pabbi varð svo
hræddur að hann skalf á beinunum.
»Flýttu þjer að fela þigl« hvíslaði
hann að mjer og hvarf svo.
Hvar átti jeg svo sem að fela
mig? Jeg var stödd hjá ofurlitlu
hænsnahúsi. Það var tómt, og jeg
skreið inn i það, þó það væri reynd-
ar rjett hjá hliðinu. Jeg hafði engan
tima til umhugsunar.
Hermennirnir komu nú inn i þorp-
ið, og þá sá jeg, að jeg hafði valið
mjer slæman felustað. En nú var
um seinan uð skifta um.
Gegnum gysinn reyrvegginn gat
jeg sjeð og heyrt alt, sem úti gerðist;
og svo hrædd varð jeg af því sem
fyrir mig bar, að köldum svita sló
um mig.
Með hermönnanum kom einhver
mannskepna, sem í raun og veru
gat ekki heitið maður. Han var ákaf-
lega ljótur, með litarlaust andlit og
hendur, skeggið rautt og tennurnar
gular. Eyrun ljósrauð og augun gul
eða blágræn, alveg eins og í ketti.
Og svo gat hann ekki talað. fað
bara rumdi í honum, Og stundum
jarmaði hann, eins og geit. Svo var
annar, sem varð að útskýra það,
sem hann sagði. Og þá þutu her-
mennirnir í burtu, sinn í hverja átt-
ina. Fví meira, sem í honum rumdi,
því harðara hlupu þeir. Hann hefir
víst reiðst af einhverju, þvi að nú
rumdi hann hálfu ver en áður og
veifaði öllum öngum, eins og hann
ætlaði að fljúga. En það gat hann
þó ekki.
Jeg þóttist vita að þetta mundi
vera útlendi ljensmaðurinn. Jeg hafði
heyrt talað um hann og að hann
væri ekki eins og aðrir menn.
Jeg lá þarna grátandi og nötrandi
af hræðslu. En þó gat jeg ekki varist
blátri, þegar rumdi í ljensmanninum.