Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 4

192
B JARMt
sem hann bar mig, svo mjer fanst
það svo nýstárlegt,
En nú man jeg lítið meira frá
þeim árum. Jeg hefi víst sætt mig
við það, að mamma kom ekki fram-
ar, og svo gleymt henni að lokum.
Gleymt henni? Ónei, jeg gleymi
mömmu aldrei! ^
Við vorum víst mjög fátæk, því
að stofan okkar var mjög lág og
lítil. Og þegar rigning var, lak al-
staðar, svo að við urðum gegndrepa.
Við áttum ekki heldur neina kú,
bara eina gæs. Ef til vill höfum við
átt einhver fleiri húsdýr, jeg man
það ekki. En eftir gæsinni man jeg,
því að mjer þótti svo vænt um hana.
Og á nóttunni var hún inni hjá okk-
ur. Hún var alhvít, hálslöng, með 1
gula fætur og gult nef. Þegar hún
teygði upp álkuna, var hún jafnhá
mjer, svo að jeg gat lagt hendurnar
um hálsinn á henni. Hún verpti 4
eggjum og ungaði þeim út. Rúmið
mitt var ofurlítil motta, breidd á
hálm á gólfinu, og ofan á mjer hafði
jeg feldinn minn. Gæsin lá á sama
hálminum, rjett við höfðalagið mitt,
svo að jeg gat lagt hendina yfir á
hana. Hún hreyfði sig ekki. Okkur
kom svo vel saman.
Svo komu gæsar-ungarnir fjórir,
Þeir voru gulir og kafloðnir. Fyrsta
daginn ultu þeir og kútveltust, þegar
þeir ætluðu að fara að ganga. En að
fám dögum liðnum voru þeir orðnir
sprækir og gátu synt á litla pollin-
um fyrir utan. Þeir flutu, eins og
ofurlitlir ullarlagðar.
Já, og svo man jeg það, að mjer
þótti svo gott salt. Jeg vann það til,
að segja »frænka« við konu, sem
ekki var frænka mín, svo að hún
gæfi mjer salt. Hún matreiddi fyrir
okkur. Stundum gaf hún mjer ofur-
lítið af salti, en oftast var hún önug
við mig. Hún var svo skapstirð. Alt
öðruvisi en mamma.
Saltið var í dalli, sem stóð á hyllu
upp undir lofti. Jeg óskaði þess oft
í huganum, að jeg gæti sjálf náð upp
í dallinn, svo jeg þyrfti enga að biðja
um salt. Og einu sinni, þegar jeg var
ein heima, fór jeg að reyna. Með því
að stíga upp á barminn á vatDstunn-
unni, náði jeg reyndar upp í dallinn,
og varð heldur en ekki glöð. Nú
þurfti jeg engan < að biðja um salt,
gat bara sætt færi þegar jeg var ein
inni, klifrað upp á tuununa og fengið
nægju mfna.
En svo var það einu sinni, að jeg
hefi víst farið heldur ógætilega. Því
að rjett þegar jeg var að fara með
hendina ofan í salt-dallinn, varð
i mjer fótaskortur, svo jeg datt ofan í
vatnstunnuna, sporðreisti dallinn og
setti alt saltið ofan á gólf.
Jeg varð afskaplega hrædd. Og þó
enn hræddari, er jeg gat ómögulega
komist aftur upp úr tunnunni, sem var
full af vatni. Hvernig sem jeg reyndi,
var mjer það ómögulegt, því að
hvergi var fótfestu að fá.
Jeg neyddist til að kalla á hjálp.
En fólkið var víst hvergi nærri. Eng-
inn kom, hvernig sem jeg kallaði.
Jeg varð að dúsa þarna langa-lengi
og var orðin helköld. Jeg skalf svo
mikið, að tennurnar skeltust saman
í munninum á mjer, og svo grjet jeg
og átti mjer enga lífs-von.
Loksins kom »frænka«, sá saltið á
gólfinu og mig í tunnunni og vissi
víst straks hvernig í öllu lá, því hún
varð fokvond og húðskammaði mig.
Svo dró hún mig upp úr tunnunni,
tók í hárið á mjer og lamdi mig
með lurk. Ó, hvað hún barði mig
miskunarlaust! Jeg hjelt hún ætlaði
alveg að gera út af við mig og org-
aði eins og jeg hafði orku til.
En þá kom pabbi hlaupandi, al-