Bjarmi - 01.11.1923, Blaðsíða 8

196
BJARMI
»Guð veri með J>jer«. Þetta fanst
mjer undarleg kveðja. Og marga daga
var jeg að hugsa um þetta á leiðinni.
Man ekki hve marga daga jeg ráf-
aði þannig, át ber og jurtir og drakk
vatn. Jeg hirti hvorki um stað nje
stund framar. Mætti jeg einhverjum
þá bað jeg um mat, og varð stund-
nm vel til. En úti lá jeg allar nætur.
Og á hverju kvöldi var jeg að hugsa
um þetta! »Guð veri með þjer«. Held
næstum að jeg hafi hugsað meira
um það, en pabba. Guð — hver
skyldi það vera? Var hann kannske
með mjer? O-nei, það var enginn
með mjer framar, andvarpaði jeg;
en jeg gat ekki grátið. Held mjer
hafi liðið ver fyrir það, að jeg gat
ekki grátið.
Eitt kvöld kom jeg að stóru þorpi.
Jeg var svo voða-svöng og þreytt,
að jeg varð að fá mjer einhverja
hressingu. Jeg ráfaði um göturnar
og nam staðar hjá húsi, þar sem
lítil stúlka var að syngja. Hún söng
svo undur vel, og mjer sýndist eins
og ljóma af augum hennar. Jeg stóð
og starði á hana.
»Hvað heitir þú?« spurði hún.
»Jeg heiti Ravóla«, svaraði jeg.
»En jeg.heiti Estera«, sagði hún og
svo spurði hún hvað pabbi minn hjeti
og mamma og hvar við ættum heima.
Jeg átti hvoiki pabba eða mömmu
og ekkert heimili heldur, svaraði jeg.
En jeg væri svo voða-svöng, hvort
hún gæti ekki útveg mjer ofurlitinn
matarbita?
»Jú, það skal jeg gera«, svaraði
hún og hljóp inn. Að vörmu spori
kom mamma hennar og bauð mjer
inn.
Þegar inn kom, hneig jeg niður á
gólfið. Orkaði ekki að standa lengur
á fótunum. Og það eina sem jeg sá,
var stór pottur, með sjóðandi hrís-
grjónum.
Svo var ausið á disk handa öll-
um. Jeg fjekk fullan stóran disk og
fór straks að borða — nei háma,
svo svöng var jeg.
Hitt fólkið spenti greipar áður en
það byrjaði að borða, og pabbi Est-
eru sagði eitthvað, en jeg heyrði ekki
hvað það var. Jeg bara hámaði í
mig. Jeg sá að Estera brosti og sagði
eitthvað við mömmu sína.
»Ó, kærum okkur ekki um það,
hún er svo svöng, vesalingurinn«,
sagði konan. í*á vissi jeg að þær
höfðu verið að tala um mig, og
varð sneypt. En áfram hjelt jeg að
borða, uns búið var af diskinum.
Þegar máltiðinni var lokið, tók
pabbi Esteru stóra bók og las í
henni. En jeg skildi það ekki — og
heyrði það víst ekki heldur. Þegar
hann hætti að lesa, sagði hann:
»Nú skulum við biðja Guð«. Allir
lögðu hendur saman og sátu hljóðir,
meðan pabbi Esteru var að tala við
einhvern, sem jeg sá ekki. Hann var
þá víst að tala við Guð. Jeg starði
á hann, alveg steinhissa. í raun og
veru var jeg hálf hrædd. Hvaða fólk
var þetta, sem jeg var komin til?
Að að endingn sagði hann: »Og
svo biðjum við þig, góði Guð, að
vera með öllum, sem eiga bágt, öll-
um fátækum og ógæfusömum. Sjer-
staklega biðjum við þig fyrir þessa
ókunnu stúlku, sem komin er til
okkar og á hvorki föður eða móður
eða vini. Vertu henni faðir og móðir
og hjálpaðu henni til að finna þig
og elska þig«.
Þessi orð man jeg vel, enn þann
dag í dag, því að slíkt hafði jeg
aldrei heyrt áður. Og mjer fanst jeg
aldrei hafa sjeð jafn alúðlegt og gott
fólk, eins og þetta. Varð maður
kannske svona af því að vera með
Guði? Ó, að Guð vildi líka vera með
mjer og pabbal Og aftur mintist jeg