Bjarmi - 01.10.1925, Blaðsíða 4

188
B JARMI
— gætum verið örugg og ókviðin,
bæði að því er snertir áfangastaðinn
binsta og veginn þangað.
Þegar við hugsum um þetta, þá
getur okkur skilist, hvað þeir menn,
er svo stendur á fyrir, hljóti að eiga
miklu meiri lifsþrótt og lífsánægju
en hinir, sem einlægt eru með kvíða.
Óttinn og kviðinn hlýtur að stela
þrótti frá manni og slá fölskva á
ánægjuna.
Við kristnir menn þurfum ekki að
vera kvíðandi. Við getum verið ör-
uggir og ókvíðnir á ferðalaginu okk-
ar; því við eigum leiðsögn, sem á-
reiðanleg er. Hann, sem vísar leið,
veit hver leiðia er og hvað tekur við
að henni lokinni, og hann sjer líka
um að við komumst þangað og verð-
um þar, sem best er að vera, ef við
hlýtum leiðsögn og aðstoð hans. Við
göngum þá ekki eins og þeir, sem í
blindni ganga, nje ferðumst eins og
þeir, sem upp á óvissu ferðast. Get-
gátur eru þá eigi leiðarsteinninn okk-
ar, nje heldur hugarburður vonin okk-
ar; því að Jesús Kristur er leiðtoginn
— hann einn og enginn annar.
Margir hafna honum, því miður,
og fara villir vega. Eða þeir hafa
hann sem leiðtoga, ásamt öðrum leið-
togum, sem þeir kjósa sjer, og láta
þá svo verða aðal-leiðtogana sína,
hritnir af því hinu nýja Ijósi, sem
þeim finst að þeir hafi brugðið yfir
lífið. — Já, um stund, segjum við.
Ekki varir það um aldur og æfi.
Innan skamms þurfa þeir nýs ljóss með.
Við, sem kosið höfum okkur Jesúm
Krist sem leiðtoga, látum aðra vikja
úr sæti fyrir honum og teljum óvit
að leita að öðrum. Vitum að ljós
hans og leiðsögn úreldist aldrei, —
að timi og tíska snerta hann ekki, —
að hann um tíma og eilífð er hinn
8ami — sanna ljósið og áreiðanlegi
leiðtoginn.
Er hann nú okkur öllum þetta?
Eða blóta nokkrir á laun öðrum
leiðtogum?
Satt er það, þótt sorglegt sje að
vita til þess, að sumir menn, er
kristnir vilja teljast, blóta á þenna
hátt á laun — hallast á laun að öðr-
um leiðtogum, ef til vill sjer óafvit-
andi, meir en að lionum, og meta
þá í raun meir en hann, þólt þeir
vilji ekki kannast við að þeir geri
það. Ofurvald tískunnar getur oft
orðið þess valdandi, að slik laun-
blót eru framin. Hún beygir hnakk-
ann á mörgum í lotning fyrir andans
höfðingjum þeim, sem í nafni þekk-
ingarinnar bjóðast til að vera leið-
togar fólksins.
Gætum að. Það kemur maður, sem
mikið ber á og mikið orð fer af.
Hann flytur nýja kenning um Guð,
og veginn til Guðs og himinsins. Og
það, sem kenningin hefir mest til
síns ágætis, er, að hún lætur vel í
eyrum eða kitlar eyru holdlega sinn-
aðs manns. Hvað skeður? Verða sum-
ir ekki hugfangnir? Fara þeir ekki
að líta fyrirlitningaraugum á það,
sem þeir hafa lært og leiðsögn þá,
sem þeir í andlegum efnum hafa
fengið? Og fara þeir ekki að gleyma
því, sem Jesús Kristur hefir sagt, og
þvi, hvað hann er? Hverfur hann
ekki fyrir því nýja ljósi, sem þeim
finst að upprunnið sje?
Þegar svona stendur á, ætti ekki
afstaða okkar ávalt þá að vera sú,
að hugsa fyrst til leiðtogans okkar,
Jesú Krists? Gæta að því, hvort Ijósið
nýja er ljós af ljósi hans, eða hvort
það leiðir burt frá honum eða tjl
hans. Hvort við sjáum hann betur
eða ver fyrir hið nýja ljós. Hvort við
færumst nær honum eða fjær fyrir það.
Hvort við finnum betur eða ver til
þess, að við þurfum hans leiðsagnar,
og getum ekki án hennar verið? —