Bjarmi - 01.10.1925, Blaðsíða 10

194
BJARMf
Framh. frá bls. 191
Krists? Hvílík sæla ælti það ekki að
vera okkur, að vita að við eigum
hann og allan kærleika hans, okkur
lil frelsunar og eilífs lífs, og fáum
að vera hjá honum og njóta alls þess,
sem hann á okkur til blessunar, svo
að við getum verið og vaxið æ meir
sem Guðs börn, og fáum að vera
ineð honum í verki hans, ríki hans
í heiminum til eflingar, undir leið-
sögn anda hans, styrktir og studdir
af honum. Og ætti ekki þetta að
yfirgnæfa alt annað og fylla hjörtu
okkar fögnuði, gera okkur sterk, ör-
ugg og vonglöð í öllu okkar verki,
Guði til dýrðar og mönnunum tilheilla?
Pað er áreiðanlega víst, vinir minir.
Og Guð gefi okkur öllum náð lil þess,
að þelckja Jesú æ betur sem veginn,
sannleikann og lífið, og láta liann vera
okkur æ betur veginn, sannleikann og
lífið, svo að hann fái að vera okkur
ljósið, sem lýsir okkur leið heim til
föðurins, þar sem hann heíir búið
okkur stað, og fái svo á sínum tima
að taka á móti okkur þar og leiða
okkur fram fyrir föðurinn, sem endur-
leyst börn hans. — Amen í Jesú nafnil
Molar og minningar.
Ketlll Þórðarson orktl i langrl banalegu sinni,
27 ára gamall.
I.
Um æskunnar daga jeg undi mjer vef,
og ei sá jeg fram undan harmanna jei,
því alt var svo fagurt og indælt og bjart,
og ofiö i barnslegu vonanna skart.
Og tímarnir liðu, jeg tvítugur var
og telja má þrjú ár, sem fram yfir bar,
og yfir því liðna jeg ánægður var
og auðnunnar vonir í hjartanu bar.
Og þá var jeg glaður og hraustur og hress,
og hamingjusamur— víst minnist jeg þess.
Ó, vonanna ljósin mín voru svo skær.
1 voninni lífsbrautin hjartanu kær.
II.
En skærust þegar skein mín vonarsól,
ský að dró og bjarma hennar fól,
dapurleik það dró að minni sál
dýrar, fagrar vonir reyndust tál.
En svo skjót og óvænt breyting var
afar þung, og hjartað sárt hún skar.
Háð var stríð í huga minum þá
hart og strangt, er vonir bregðast sá.
Hjartakærstu hamingjunnar sól
huldu skýin dimm um vetrarból.
»Of þung byrði er það minni sál,
að allar dýrstu vonir reynist tál«.
Svo mælti jeg og myrkt var sálardjúp,
myrkum vafið sorgarinnar hjúp.
En inst I leynura andans fyrir brá
undurfögrum vonargeisla þá.
Hví skal æðrast, ,er það nokkur bót?
Oft á kjörum manns er breyting skjót,
einatt skyggja ský um stund á sól
skæran svo að bjarma hennar fól.
»Oftast hverfa aftur skýin frá,
yndislegri bjarminn virðist þá«,
undurblíða andans röddin kvað:
»Æðrastu’ ekki! — Vonal — Mundu þaðl«
Jeg hef vonað víst á fjórða ár
og vökvað hafa tárin minar brár.
En enn þá hefir ekki vitund birt,
að cins hefir stundum fremur syrt.
»Jeg skal vona’ að aftur geti birt
afar mikið, nú þótt hafi syrt,
og litlar til þess líkur megi sjá
að ljótu, svörtu skýin dragi frá«.
Svo mælti jeg, en mjer var ekki rótt,
— myrk og þögul var sú raunanótt.
Von og kvíði vógust lengi á,
uns vonin öllum kvíða bægði frá.
Pannig er líf margra þjáning og strið,
þrenging og mæða, og vonsvikin tið,
því margvísleg reynsla er mönnunum rjett
en markmið er eitt, sem oss öllum er sett.
En uppfylling vona er annara kjör.
Rú athuga skyldir samt jarðliíið gjör,
þvi dásamlegt er það, þótt dauði og neyð
hjer daglega sjáist um æfinnar skeið.