Bjarmi - 01.10.1925, Blaðsíða 11

BJARMI
195
Og alt sje á flugi í eilífðar skaut
og allmjög sje takmörkuð jarðlífsins braut,
og þungskilið margt sje á þessari jörð
og þungskilin gæfan og lífskjörin hörð.
III.
En hvað er þá lífið? spyr líðandi sál.
Hjer líf mitt er þungbært og vonirnar tál,
því alt er mjer horfið, sem unni jeg mest
og alt, sem jeg þráði’ og mig huggaði hest.
Hvert tárið, sem vætt heflr tregandi brá,
hvert titrandi andvarp mitt hjartanu frá,
hvern ylgeisla lífsins og logandi und
og lífið, jeg skil ei að siðustu stund.
Pví einatt það torskildar rúnir oss reit
og reynslan er þungbær, það sjálfur jeg veit.
En hvar færðu ráðning á raununum þeim
og ráðgátum lifsins i fallveltu heim?
Hvað er sjálft lífið, sem líður svo fljótt,
já, lífið, hvar skiftist á dagur og nótt,
sem óðfluga berast í eilífðar skaut
frá unað og gæfu, frá reynslu og þraut?
Pað þýtur sem straumur, það stöðvað ei
færð,
þig stöðvað ei gelur, uns gröfinni nærð.
Par liggur um síðir þinn likami nár
hvort lífið er gleði’ eða sorgir og tár.
IV.
Já, hver er þá Iausnin? Mjer list það sjehart
að leysa þá gátu, því torskilið margt
hjer skilningi manna og skynsemi er,
og skamt fram í ókomna tímann hún sjer.
En jeg vil þó segja hvað jeg hefi reynt,
hvar jeg fjekk það skýrt, sem var hulið og
Ieynt.
Á ráðgátum lífsins jeg ráðningu fjekk
er reynslunnarferiljeg harmþrunginn gekk.
í Guðs orði fann jeg að gátan var leyst
— og Guði sje lof, því að margt hefir breytst.
Pað skýrði mjer lífið, þess mark og þess mið
og margföldu reynslu, er sjeð höfum við.
Já, »Orðið« og reynslan, sú ráðning er best
á ráðgátum lífsins, það skýrir oss flest,
þvi alt, sem við þurfum að þekkja á storð
þá þekkingu vcitir oss heilagt Guðs orð.
Já, orðið er gimsteinn, af guðlegri náð
gefið, en illa af mönnunum þáð,
það blessun og líf flytur biðjandi sál,
en »blindir« menn sjá ei nje skilja þaö mál.
Er harmur og vonbrigði bjarta mitt skar
þá huggun og styrkur í orðinu var
og friður og blessun, því lífið jeg leit
i ljósi Guðs orða — það sála min veit.
Og þá fjekk jeg skilið hví þjáning jeg bar
og það annað fleira, sem hulið mjer var.
Og glaður í Kristi jeg krossinn þvi ber
uns kallið jeg heyri og leystur jeg er.
Hjer þjáningog jarðnesku þrautunum frá.
Ó, þá fæ jeg auglit mins Drottins að sjá.
Hve það verður dýrmætt er Drottinn jeg lít
og dýrðina öðlast og sælunnar nýt.
V.
Pú leitar að ráðningu lifsins á jörð.
Sú leit hún mun verða þjer erfið og hörð,
og aldrei hún fullkominn árangur ber,
ef orð Guðs ei ljós þitt og hjálpari er.
í Guðs orði einu þar gátan er leyst
því getur þú, vinur minD, öruggur treyst,
það stendur að eilífu staður þess hver,
þess stafkrókur minsti um eilífð ei þver.
VI.
Ef leitarðu’ að huggun er harmarnir þjá
og hjarta þitt mæða, og væta þjer brá,
á mannlífsins hafi við brotsjó er berst,
er bylgjurnar æða, i nauðnm þú verst.
Og vinlaus og einmana velkistu hjer,
og vonirnar bregðast og heilsa þín þver,
ef lúnum þjer finst þá að lokist hvert sund
og lífsgleðin þrjóti á raunanna stund.
í Guðs orði hlýtur þú fróun og frið,
svo fullkomna lækningu sorginni við
að harmakvein þagna við hátíðasöng
og helsærður fagnar, þótt gröfln sje þröng.
Pað veitir oss saðning og svölun og lif,
í sorganna jeljum vor dýrmætust hlif.
Og engum svo þungur er þjáninga kross
að það eigi huggað og styrkt geti oss.
Og engin i lifi er sorgin það sár
að svalað ei geti og þerrað hvert tár,
og friðvana hjarta það frið getur veitt,
i fögnuðinn Guðs barna sorginni breytl.