Bjarmi - 01.10.1925, Blaðsíða 7

B j A R M 1
191
líf í samfjelagi við föðurinn og son-
inn? Er það þá ekki sjálfsagt, að þar
sje dýrðlegur bústaður og að lífið þar
sje dýrðlegt? Og er ekki það stóra
atriðið fyrir okkur að vita, að Jesús
er vegurinn þangað öllum þeim
mönnum, sem á hann trúa og láta
leiðast af honum?
Hvort mun ekki þetta taka burtu
kvíðann, og gera þá, sem njóta leiö-
sagnar hans, örugga og sterka?
Við vitum að munurinn er mikill
á því, að vera kvíðandi og með ótta
eða vera ókvíðinn og óttalaus. Lífið
er ósegjanlega mikið ánægjulegra
kviðalausa og örugga manninum, en
hinum, sem kvíðandi er. Og er ekki
hinn öruggi maður lika þróttmeiri í
öllu stríði lífsins? Og gelur hann því
ekki áorkað meiru og orðið til meiri
blessunar i lífinu?
Hvernig stendur nú á með örugg-
leikann í Droltni hjá okkur, og með
traustið á Drottni? Eruin við fyrir
það þróltmeiri og dáðmeiri til alls
þess, sem gott er, og ánægðari við
okkar starf í lífinu?
Það sem stelur þrótti frá kristnum
manni og gerir hann dáðlítinn kristi-
lega, er það, ef hann lifir of fjarri
Droltni sinum, en of nærri mannleg-
um leiðlogum, og lítur mest upp til
þeirra.
Okkur ríður á að lifa sem næst
Drottni vorum og frelsara Jesú Kristi,
og lita upp til hans. Það tekur burtu
kviða. Pað gerir okkur örugg og slerk,
ánægð og vonglöð. Og þá gelum við
með gleði sagt:
»Jeg ferðast og veit, hvar mfn för
stefnir á«.
t*á erum við sælust.
Svo vil jeg að endingu láta gamla
sögu eina undirstrika þelta.
Á meðal fanga, sem Kýrus Persa-
konungur hafði eitt sinn tekið, var
armeniskur konungsson og kona
hans, ásamt föruneyti þeirra. Hafði
Kýrus hugsað sjer að refsa þeim
harðlega vegna uppreisnar, sem þeir
höfðu gert gegn stjórn hans. En
þegar komið var með fangana, og
hann sá þá, tók hugur hans að
mýkjast. Ávarpar hann þá konungs-
son og segir: »Ef jeg þyrmi ykkur
og læt ykkur lausa, hve mikið viltu
þá greiða til lausnar konunni þinni?«
— Konungssyni þótti ákafiega vænt
um konu sína og segir: »Jeg myndi
gefa þúsund líf fyrir hana, ef jeg
ætti þau«. — Kýrusi þótti vænt um
svarið, gaf þeim lausn og Ijet þau
fara í friði.
Á leiðinni heim var um ekkert
annað talað en Kýrus. Sumir lofuöu
hann fyrir vilurleik hans. Aðrir fyrir
hetjuskap. Og enn aðrir fyrir góða
skapsmuni. Og nokkrir lofuðu hann
fyrir það, hve fallegur hann væri og
tignarlegur í allri framkomu. En kona
konungssonar þagði og lagði ekkert
lil málanna. Konungsson snýr sjer
þá að henni og spyr: »En hvað hefir
þú að segja um útlit Kýrusar og
framkomu?« — »Jeg veit ekki«, segir
hún, »jeg tók ekkert eftir honum«.
Maður hennar varð forviða og spyr
hana: »Hvar hafðir þú þá augun?«
— Hún leit framan i hann og sagði:
»Jeg hafði augun á manninum, sem
fús var að gefa þúsund líf til lausnar
mjer«.
Hún fann til óumræðilegrar sælu
út af því að eiga mann, sem elskaði
hana svo heitt, og fá að vera hjá
honum. Alt annað dýrlegt og glæsi-
legt voru smámunir í augum hennar
hjá þessu, það yfirgnæfði svo alger-
lega alt.
Hvað þá með okkur, sem kristnir
erum, og fengið höfum augun og
hjartað opið fyrir hinni óumræðilegu
dýrö lausnarkærleika Drottins Jesú
Frnmli. n bls 194.